فرماندار تهران گفت: کالاهای قاچاق با وجود فاصله صدها کیلومتری با تهران ولی به این شهرستان وارد می شود که دلیل آن کم کاری دستگاه های متولی در انجام وظایفشان است و این رویه باید اصلاح شود.

عیسی فرهادی فرماندار تهران در اولین جلسه کمیسیون مبارزه با قاچاق کالا و ارز در فرمانداری تهران به استمرار در تشکیل این جلسات تاکید کرد و گفت: ما تصمیم داریم جلسه کمیسیون مبارزه با قاچاق کالا و ارز را بصورت ماهیانه برگزار کنیم تا با طرح مشکلات در این زمینه بتوانیم تصمیمات عملیاتی بگیریم.

فرهادی ادامه داد: تهران هم بار انداز قاچاق است و هم مصرف کننده و توزیع کننده است، از این رو کالاهای قاچاق با وجود فاصله صدها کیلومتری با مرز به این شهرستان  وارد می شود که دلیلش  کم کاری دستگاه های متولی  در انجام وظایفشان است و این رویه باید اصلاح شود. معاون استاندار و فرماندار تهران هدف از برگزاری این جلسه را هماهنگی بین دستگاه ها و کمک به انجام ماموریت هر دستگاه عنوان کرد و افزود: وظایف هر دستگاه به عنوان عضو کمیسیون کاملا مشخص است و باید ماموریت خود را تا انتها و رسیدن به نتیجه انجام دهد، رسوب کالا از دیگر معضلاتی است که باید توسط دستگاه های مسوول به سرعت مرتفع شود و سازمان اموال تملیکی باید مطابق مصوبه ابلاغی این جلسه  بعد از اعلام بازه زمانی مشخص نسبت به تعیین تکلیف کالای  قاچاق ضبط شده اقدام کند.

فرهادی به پیگیری بحث های فرهنگی در دستگاه های مختلف تاکید کرد و ادامه داد: در بحث قاچاق کالا و ارز، مواد مخدر و سایر آسیب ها تمامی ارگان ها و نهاد مسئول هستند.  بیلبوردهای تبلیغاتی شهرداری  و سایر امکانات  در حوزه های مختلف نظیر آموزش و پروش، وجود چهار هزار مسجد در تهران  و ...  ظرفیت بسیار خوبی است که می تواند در بحث فرهنگ سازی در جامعه موثر واقع شود و ما باید از این منابع بهره لازم را برای آموزش به مردم ببریم.

عبدالعظیم رضایی معاون سیاسی انتظامی فرمانداری تهران ضمن اشاره به برگزاری اولین جلسه کمیسیون مبارزه با قاچاق کالا و ارز در فرمانداری تهران افزود: این کمیسیون از سال 94 تا پایان مهر ماه 97 (نزدیک به سه سال) در استانداری تهران  برگزار می شد که با تصمیم استاندار وقت(محمد حسین مقیمی) مقرر شد این کمیسیون مجدداً در فرمانداری تهران برگزار شود.

 

تنش آبی ۱۵ سال است که در ایران نهادینه شده و دولت طی سال‌های اخیر، رویکرد مقابله‌ای برای حل این مساله داشته است. اکنون نیز وزیر نیرو صراحتا اعلام کرد که تا سال ۱۴۰۰، شهر دارای تنش آبی در ایران نخواهیم داشت.

۳۳۴ شهر در حال حاضر با جمعیت ۳۴.۵ میلیون نفر تحت تاثیر تنش آبی هستند که این مساله نیز چالش‌های زیادی را به وجود آورده است، البته در این بین، وزارت نیرو بیکار ننشسته و اقداماتی را انجام داده است تاجایی که هفته گذشته و در شورای عالی آب، طرحی با عنوان «دولت دوازدهم بدون تنش آب شرب» تدوین و ارائه شد که بر اساس آن تا سال ۱۴۰۰، شهر تحت تنش نخواهیم داشت.

این طرح در قالب نقشه راه و برنامه مشخص به موضوعات متنوعی از جمله تامین، ارتقای کیفیت، کاهش هدررفت آب و تامین منابع مالی پرداخته است. علاوه‌بر این نیز، بر اساس گفته‌های رضا اردکانیان - وزیر نیرو - در لایحه بودجه سال ۱۳۹۸، چارچوب‌های اصلی این برنامه دیده شده و امیدواریم فرآیند تصویب آن در مجلس هم به خوبی پیش گرفته شود.

هم‌چنین محمد حاج‌رسولی‌ها - مدیرعامل شرکت مدیریت منابع آب ایران - نیز در همین راستا به ایسنا گفت: برنامه‌ای را برای حل تنش آبی از سوی وزارت نیرو تبیین کرده‌ایم که در این برنامه، پارامترها و معیارهای متعددی در نظر گرفته شده است که اگر بتوان این برنامه را به درستی اجرا کرد، قطعا بخشی از چالش‌های حوزه آب حل خواهد شد.

علاوه‌بر این حمیدرضا جانباز - مدیرعامل شرکت مهندسی آب و فاضلاب - با بیان این‌که کاهش بارش موجب شد که امسال بیش‌از  ۳۰۰ شهر در معرض تنش آبی قرار بگیرند، به ایسنا گفت: با اقدامات صورت گرفته، توانستیم چالش‌های بسیاری را حل کنیم تا جایی که بجز تعداد کمی از استان‌ها، شاهد مشکل جدی‌ در حوزه آب در کل کشور نبودیم.

وی هم‌چنین درباره برنامه ۱۴۰۰ بدون تنش آبی اظهار کرد: براساس سناریوی بارش، مطابق سال جدید برنامه‌ریزی می‌کنیم تا تابستان سال ۱۳۹۸ را با کم‌ترین چالش پشت سر بگذاریم، به گونه‌ای که بهتر از امسال کارها پیش برود؛ تمام هدف این است تا سال ۱۳۹۸ را با کم‌ترین تنش آبی پشت سر بگذاریم.

جانباز با اشاره به سرمایه تخصیص یافته در این حوزه، ابراز کرد: ۱۰۰۰ میلیارد تومان سرمایه‌ای را که قرار بود دولت برای گذر از تنش آبی به بخش آب اختصاص دهد، به‌طور کامل تخصیص یافت.

برنامه مدیریت تنش آب شرب، با فرض بارندگی مشابه سال آبی گذشته و کمبود آب در تابستان سال ۱۴۰۰، در وزارت نیرو پیش‌بینی شده و برای مدیریت تنش آبی شهرها و روستاهای کشور راهکارهایی در قالب افزایش تأمین و تولید آب، ارتقای کیفی آب، افزایش توان ذخیره‌سازی آب، ارتقای مدیریت و بهره‌وری منابع تأمین، ‌تاسیسات، شبکه‌ها و نیز مدیریت مصرف در نظر گرفته شده است.

البته این موضوع به‌معنای وضعیت مناسب منابع آبی در حال حاضر نیست، چراکه بر اساس آخرین آمار از وضعیت منابع آبی، سال گذشته حجم آب‌های سطحی کشور ۳۲ میلیارد مترمکعب بود اما امسال حجم این آب‌ها به ۲۵ میلیارد مترمکعب رسیده، یعنی حجم آب‌های سطحی کشور حدود ۳۵ درصد کاهش یافته است و این در شرایطی است که این عدد در دهه ۷۰، حدود ۸۰ میلیارد مترمکعب بوده است و این موضوع بیانگر اوضاع نابه‌سامان کشور در این حوزه است چراکه از یک سو با کاهش آب‌های سطحی و از سوی دیگر کاهش آب‌های زیر زمینی مواجه هستیم.

این موضوع، اهمیت مدیریت مصرف و به‌کارگیری راهکارهای مدیریتی اصولی و درست را گوش زد می‌کند چراکه اگر بخواهیم به برنامه ۱۴۰۰ بدون تنش آبی دست یابیم، باید به مدیریت مصرف و مدیریت درست توجه ویژه‌ای کنیم.

پنجمین همایش بین‌المللی مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها به مناسبت روز جهانی سرطان کودک 6 و 7 اسفند ماه با محوریت «مدل‌های برنامه‌ریزی، مدل‌های اجرا و استاندارهای گزارش‌دهی» در مؤسسه خیریه محک برگزار می‌شود.

نزدیک به یک دهه دغدغه ترویج مسئولیت اجتماعی

آراسب احمدیان، دبیرهمایش و مدیرعامل مؤسسه خیریه محک با بیان اینکه این سازمان در مقدمه اولین برنامه استراتژیک خود، در سال 1385 به موضوع ترویج مسئولیت اجتماعی تأکید کرده است، گفت: «نخستین گام تحقق این هدف برگزاری نمایشگاه پوستر با موضوع سرطان کودک و مسئولیت‌پذیری اجتماعی شرکت‌ها در سال 1388 بود و پس از آن مقرر گردید هر دو سال یک بار به مناسبت جهانی سرطان کودک (15 فوریه) همایش بین‌المللی مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها با هدف ترویج این مفهوم نوین با همکاری بنگاه‌های اقتصادی و جامعه مدنی برگزار شود.»

احمدیان با بیان رویکرد همایش‌های برگزار شده در سال‌های گذشته ادامه داد: «مؤسسه خیریه محک اولین و دومین همایش بین‌المللی مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها را در سال 1389 و 1391 با محوریت مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها و سرطان کودک برگزار کرد. این همایش‌ در سال 1393 با رویکرد توسعه پایدار و در سال 1395 با رویکرد گذر از مرحله تئوری به عملی در حوزه مسئولیت اجتماعی برگزار شد.»

دبیر این همایش همچنین بیان کرد: «امسال در پنجمین همایش مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها محورهایی چون مدل‌های برنامه‌ریزی، مدل‌های اجرا و استانداردهای گزارش‌دهی در زمینه مسئولیت اجتماعی مورد بحث و بررسی قرار خواهد گرفت. گروه‌های هدف این رویداد تخصصی صاحبان صنایع، اتاق‌های بازرگانی، بنگاه‌های اقتصادی، دولتمردان و سیاست‌گذاران، اساتید و دانشجویان حوزه مدیریت و اقتصاد، مدیران ارشد و متخصصان شرکت‌های خصوصی و دولتی با تمرکز بر فعالیت در حوزه مسئولیت اجتماعی، سازمان‌های مردم‌نهاد و مؤسسات همکار بین‌المللی خواهند بود.»

قابل اعتمادترین شاخص ارزیابی و سنجش CSR در جهان‌

احمدیان با اشاره به برپایی کارگاه این همایش که در روز دوم و با هدف معرفی گزارش‌دهی استاندارد بر اساس مدل GRI، شناسایی شاخص‌ها و مفاهیم اصلی آن در ارائه گزارشات سازمان‌ها برگزار می‌شود، افزود: «در این کارگاه سنجش تأثیرگذاری برنامه‌ها و سیاست‌گذاری نهادها و شرکت‌ها در زمینه‌های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد و به موجب آن ذیربطان می‌توانند متناسب با نیازهایشان به اطلاعات دقیق و شفافی دسترسی یابند. لازم به ذکر است گزارش‌دهی بر اساس این مدل امروزه به عنوان قابل اعتمادترین شاخص ارزیابی و سنجش در جهان شناخته شده و در برگیرنده حوزه‌های فعالیتی در زمینه‌هایی چون اقتصادی، محیط‌زیست، نیروی کار، حقوق بشر، جامعه و مسئولیت‌پذیری در قبال محصولات و خدمات هر سازمان تولید کننده و هر نهاد ارائه دهنده خدمات است.»

عملیاتی‌سازی پروژه‌های مسئولیت اجتماعی

دبیر این همایش همچنین با اشاره به همراهی اتاق‌های بازرگانی کشور، اساتید دانشگاهی معتبر جهان و ایران، مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و همچنین سازمان مدیریت صنعتی در برگزاری همایش دوسالانه مسئولیت اجتماعی شرکت‌های سال 1397 افزود: «پروژه‌های مشترک مسئولیت اجتماعی بین خیریه‌ها و مؤسسات اقتصادی رابطه‌ای دو سویه ایجاد می‌کند و سرمایه اجتماعی سازمان‌های مردم‌نهاد در کنار سرمایه اقتصادی بنگاه‌ها قرار می‌گیرد.

بنابراین می‌توان گفت دو گروه طرفین یک معامله نیستند، بلکه شرکای استراتژیک یکدیگر محسوب می‌شوند که برای رسیدن به هدف مشترکی که خلق ارزش‌های جدید اقتصادی و اجتماعی در جامعه است تلاش می‌کنند. بی شک بدون همراهی متخصصان، سازمان‌ها و شرکت‌های ملی و بین‌المللی برگزاری چنین رویدادی مقدور نیست که از همراهی و تلاش ارزشمند آنها قدردانی می‌کنیم.»

احمدیان در پایان به افتتاح مرکز پذیره‌نویسی سلول‌های بنیادی خون‌ساز محک در حاشیه چهارمین همایش مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها اشاره کرد و گفت: «کمک اهدایی بنگاه اقتصادی در این پروژه زمینه تولید ارزش افزوده‌ را برای محک و ایشان فراهم کرد چرا که با ایجاد این مرکز، فرصت زندگی برای افراد زیادی ایجاد شده است. به عبارتی این مشارکت تنها یک بار مورد استفاده قرار نمی‌گیرد بلکه در آینده و با توسعه این مرکز و ارائه خدمات درمانی تخصصی در حوزه پیوند، ظرفیتی برای ارائه خدمات به همه بیماران نیازمند به پیوند ایجاد می‌شود.»

محک باور دارد همکاری میان سازمان‌های مردم‌نهاد، بنگاه‌های اقتصادی و دولت موجب عملیاتی شدن پروژه‌‌های مسئولیت اجتماعی و در نتیجه رفع مسائل جامعه در قالب آنها می‌شود. این سازمان قصد دارد با همکاری مؤسسات آموزشی و پژوهشی و در انطباق با استانداردهای بین‌المللی موجود در این حوزه، با استفاده بهینه‌ از منابعی که حاصل کمک‌های مردمی است، روزهای سخت درمان کودکان مبتلا به سرطان کوتاه‌تر و اثر بخش‌تر شود و مؤسسه محک ضمن دعوت از اساتید محترم دانشگاه، پژوهشگران، مدیران بنگاه‌های اقتصادی و سازمان‌های مردم‌نهاد جهت شرکت فعال در این همایش امیدوار است این برنامه همچون چهار همایش برگزار شده در گذشته موجب ترویج این مفهوم و توسعه عملی آن در جامعه شود. محک در راستای عمل به پاسخگویی و شفافیت و با هدف هم‌افزایی و مشارکت علاقه‌مندان، در نظر دارد تا از طریق کانال‌های ارتباطی خود و دیگر رسانه‌ها، نیکوکاران و ذیربطانش را نسبت به روند این همایش و سایر اطلاعات و نتایج آن به طور مداوم آگاه سازد.

زیستن در دنیای اندرسون ویل ها

 

محمد هدایتی

1) هانا آرنت پس از جنجال های درگرفته درباره کتاب «آیشمن در اورشلیم» متنی نوشت با عنوان «مسئولیت شخصی در دوران دیکتاتوری». هدف آرنت توضیح برخی مسائل و معظله ها در چنین موقعیت هایی بود. آیشمن[از عاملین انتقال و کشتار یهودیان در دوران نازی] و کسانی همچون او مشارکت شان در جنایت را با ارجاع به یک «واقعیت» تنزل می دادند: اینکه تنها دستورات را اجرا کرده اند، دستورات مافوق را، که اگر اجرا نمی کردند مجازات می شدند. «و آنان می گویند که اگر من این کار را نکرده بودم کس دیگری می توانست و می کرد». این رویکردی است که آرنت آن را «نظریه مهره بودن» می خواند. آرنت به مختصاتِ بودن در یک نظام آگاه است، از قدرت احاطه گرش، اما کماکان از «مسئولیت شخصی» می گوید. از نظر آرنت دادگاه افرادی چون آیشمن نباید به ادعانامه ای علیه یک نظام سیاسی یا ایدئولوژی توتالیتر بدل شود و از این جهت قضات دادگاهِ آیشمن را می ستاید« دادگاه برای محاکمه یک نظام یا تاریخ یا روندی تاریخی یا ایسمی مثل یهودستیزی تشکیل نشده است. این دادگاه یک شخص را محاکمه می کند و اگر دست بر قضا او مامور بوده است، دقیقاً به دلیل اینکه حتی یک مامور هم انسان است تشکیل شده و در همین مقام محاکمه شده است». آرنت بصیرت های درخشانی را پیش می کشد و در نهایت معتقد است در چنین مواردی پرسش نباید این باشد که «چرا [از دستورات] اطاعت کردید؟». «دلیل اینکه می توانیم این جنایت کاران جدید را که هرگز به ابتکار شخصی دست به جنایتی نزده اند همچنان بابت کارهایی که کرده اند مسئول بدانیم این است که در موضوعات سیاسی و اخلاقی چیزی به نام اطاعت وجود ندارد. تنها حوزه ای که می توان این واژه را در مورد افراد بالغ که برده هم نبوده اند صادق دانست حوزه دین است که در آن مردم می گویند از کلام یا فرمان خدا اطاعت می کنند چون رابطه میان خداوند و انسان را می توان به حق از منظری مشابه رابطه بزرگسال و کودک دید». پرسش درست این است که «چرا حمایت کردید؟». ممکن است شهروندان توان مقاومت نداشته باشند، اما اینجاست که «کناره گیری» از مسئولیت پذیرفتن در چنین نظام هایی اهمیت می یابد.

2)مضمون نمایشنامه« محاکمه اندرسون ویل» هم مسئولیت شخصی است، نمایشنامه ای درباره وضعیت هایی که قانون و اخلاق در تقابل با یکدیگرند. پس از جنگ های شمال و جنوب آمریکا، محاکمه ای نظامی برگزار می شود برای رسیدگی به جرایم هنری ویرز؛ کسی که در سال 1864 مسئول زندان «اندرسون ویل» در جنوب بوده؛ جایی که هزاران زندانی شمالی(اتحادیه) در جهنمی واقعی زندانی بودند و بسیاری هم جان باختند. موکل ویرز در برابر اتهامات دادستان چیپمن دستاویزش ارجاع به این «واقعیت» است که ویرز تنها دستورات مافوق را اجرا کرده است. شاهدان بسیاری فراخوانده می شوند. درباره وضعیت دهشتناک آنجا شهادت می دهند، اما در تک تک موارد مقصر مستقیم و اصلی ویرز نبوده و همگی با ارجاع به فرمانبرداری ویرز پاسخ می یابند. دادستان که خود نظامی است و می داند که حکم در نهایت به دارآویخته شدنِ ویرز خواهد بود از جریان دادگاه ناراضی ست. با اینکه همه چیز آماده محکوم شدن متهم است چیزی فراتر از این می خواهد: بدل کردن مسئله از چیزی قانونی به مسئله ای اخلاقی- انسانی. در پاسخ به گفته ویرز که خود را تنها مسئول امنیت زندان می داند پرسشی مطرح می کند. از میان این دو شق کدام یک مهم تر است: زنده نگه داشتن زندانیان یا ممانعت از فرار آن ها و تامین نظم؟ برای ویرز هردو به یکسان اهمیت دارند شاید دومی بیشتر. « من فکر می کردم اطاعت از ژانرل وایندر امری عادی ست زیرا او مافوق نظامی من بود» و شما قواعد نظامی را می دانید. ویرز قاتلی بالفطره نیست، تاحدی فاضل هم هست. در خلال صحبت ها در می یابیم که با چندزبان آشنایی دارد اما او هم به تعبیر آرنت تسلیم «وسوسه شر» می شود، از جنایت «حمایت» می کند، قوه داوری اش مختل می شود و در نهایت همراهی می کند.« من توانش را نداشتم، نمی توانستم نافرمانی کنم».

3)از آغاز تقابلی میان خیر و شر وجود ندارد. اتفاقا طراحی فضاها به گونه ای است که خواننده خود را همراه ویرز و موکلان او می داند. ویرزی که بیمار است و ناچاراً روی کاناپه ای دراز کشیده. موکلانش جویای «حقیقت» به تصویر کشیده می شوند و دادستان هم چون همیشه کسی که می خواهد کلک متهم را بکند. از این جهت تا یک جایی همه در انتظار رستگاری متهمیم. رستگاری اما در کار نیست. «محاکمه اندرسون ویل» بیشتر از آنکه پاسخ دهنده پرسش ها باشد، پرسش برانگیز است، ما را تکان می دهد، تا به مخاطرات بودن در دنیای «اندرسون ویل ها» بیندیشیم، «دنیای زندان بان هایی که صرفاً به فکر اجرای دستورات فرماندهانشان هستند».