از بازی با منچسترسیتی از مائوریتزیو ساری، مربی چلسی پرسیدند می‌داند چطور باید تیم شکست‌ناپذیر صدرنشین را ببرد و او پاسخ داد: «نمی‌دانم، باید از یک نفر دیگر بپرسید، من همه بازی‌هایم را به پپ گواردیولا باخته‌ام!» اما این رکورد از بین رفت بعد از پیروزی ۲-۰ برابر هواداران پرشور حاضر در استمفوردبریج.  البته شاید هنوز هم ساری نداند تیمش چطور حریفی را برده که به قول داوید لوییز، مدافع میانی چلسی، بهترین تیم اروپاست.  نیمه اول در حال سپری شدن بود و تیم غرب لندنی حتی یک شوت در چارچوب نداشت ضمن اینکه میهمان ۶۷ درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت.

نگرانی در ورزشگاه به اوج رسیده بود. ادن آزار، پدرو و ویلیان برای نخستین‌بار در ترکیب اصلی قرار گرفتند بدون اینکه مهاجم نوک داشته باشند. الیویه ژیرو روی نیمکت بود و آلوارو موراتا روی نیمکت هم نبود؛ هیچ امیدی به چلسی نبود. ناگهان سر و کله انگولو کانته پیدا شد؛ بازیکنی که همیشه به‌خاطر نداشتن تاثیرگذاری لازم در یک‌سوم دفاعی رقبا مورد انتقاد قرار می‌گرفت. روی یک ضدحمله خوب با پاس آزار به منطقه‌ای مناسب، هافبک فرانسوی زهرش را ریخت به جان ادرسون که قبل از آن آزمایش نشده بود. پاس آزار ششمین پاس تیم ساری در یک‌سوم دفاعی سیتی تا آن دقیقه بود و این نشان از برتری مطلق سیتی در نیمه اول داشت. این گل جو بازی و هواداران را تغییر داد و آنها هم مثل بازیکنان باور کردند که می‌شود سیتی را شکست داد.

تیم پپ گواردیولا در نیمه دوم هم برتر بود اما چلسی مشارکت بیشتری در حمله پیدا کرد و موجی از خوش‌بینی ایجاد شد تا اینکه گل دوم هم از یک منبع غیرمحتمل دیگر به دست آمد.2لوییز متهم بود که ذهنیتش ضعیف شده و قدرت رهبری تیم را از دست داده. این زمزمه‌ها در گوشش بود که روی کرنر آزار برتری تیمش را دوبرابر کرد.

سیتی شاید فوتبال خیلی خوبی را ارائه کرد بخصوص در نیمه اول، اما بازی چلسی بر اساس پرسینگ هوشمندانه بود و البته ساری دُگم از نظر تاکتیکی به تغییر آری گفت و تیمش جواب گرفت. او می‌دانست تیمش برابر سیتی شانسی برای حفظ مالکیت توپ ندارد بنابراین به بازیکنانش دستور داد عقب بنشینند و هر وقت و هر طور می‌توانند روی ضدحملات به حریف ضربه بزنند. سزار آسپیلیکوئتا قرارداد جدید را با ۹۰ دقیقه توی جیب گذاشتن لروی سانه جشن گرفت ضمن اینکه لوییز خطرناک‌ترین بازیکن چلسی در حمله بود که با پاس‌های بلند خود از دفاع برای سیتی دردسرهای زیادی درست کرد. آزار، ویلیان و پدرو بیشتر تابع نظم بودند تا تلاش برای خلاقیت و عالی پرس کردند؛ این پاسخی بود که بعد از نمایش ضعیف دو هفته پیش برابر تاتنهام و باخت ۳-۱ در ویمبلی دادند. برای یک شب، «ساری بال» را کنار گذاشتند چون مربی ۵۹ ساله ایتالیایی در زمان مربیگری ناپولی و پنجه در پنجه انداختن با گواردیولا درس‌های زیادی آموخت و تیمش هر دوبار شکست خورد. چلسی بیشتر «کونته بال» بود و به روزهایی شباهت داشت که با مربی سابقش، آنتونیو کونته بدون داشتن توپ جان می‌کند. در پایان، نتیجه فوق‌العاده‌ای برای چلسی و نتیجه ویران‌کننده‌ای برای سیتی رقم خورد، چون ساعتی قبل از مسابقه، صدر جدول لیگ برتر را به لیورپول داده بودند که برد درخشان 4 بر صفر در زمین بورنموث را به دست آورده بود.  رکورد شکست‌ناپذیری سیتی به همراه این حس از بین رفته. البته حواستان پرت نشود، تیم پپ گواردیولا بعد از ۳۸ هفته احتمالا امتیازات بیشتری از چلسی کسب می‌کند اما حداقل ساری به بقیه تیم‌های لیگ برتر نشان داد می‌توان تیم فوق‌العاده گواردیولا را برد، برای همین باید از او و تیمش تشکر کرد.

 

در 25 سالگی، با سابقه قهرمانی‌های مختلف در ایتالیا و همینطور بالابردن جام جهانی فوتبال، پل پوگبا باید در اوج قدرت برای کشورش و تیم باشگاهیش به میدان برود و بدرخشد. هر چه باشد او توان فیزیکی بالایی دارد، از دید خیلی خوبی برخوردار است و کیفیت و تسلطش به اندازه‌ای است که میانه میدان را به دست بگیرد و در وسط زمین حکمرانی کند. پوگبا بازیکنی است که مورینیو می‌تواند تیمش را بر اساس او در زمین چینش دهد ولی در عوض حضور پوگبا در منچستریونایتد، این تیم را ضعیف‌تر جلوه می دهد!

در شرایط فعلی که آینده پل پوگبا هم در منچستریونایتد با سوال مواجه شده است، نمی‌توان به طور کامل تقصیر را متوجه یک نفر دانست، نه به طور کامل پوگبا و نه به طور کامل مورینیو. پل پوگبا در برآورده ساختن انتظارات مورینیو به صورت تمام و کمال موفق نبوده است، مورینیو هم در ارائه یک برنامه دقیق و مشخص برای پوگبا، خیلی خوب عمل نکرده است. او پلتفرمی برای پوگبا ارائه نکرده است.

پل پوگبا توانایی‌های خیلی بالایی دارد و فصل قبل را خیلی خوب شروع کرد، اما بعد از آن که از نیمه دوم فصل گذشته به عنوان بازی‌ساز عقب زمین (deep-lying midfielder) به کار گرفته شد، اصلاً شرایط برای او و خط هافبک یونایتد خوب پیش نرفت.

وقتی پل پوگبا فصل گذشته بین سپتامبر تا نوامبر به دلیل مصدومیت نه هفته سکونشین بود، یونایتد فقدان خلاقیت و موتور محرکه او را در زمین بازی به شدت حس کرد. فقدان او در دربی منچستر هم حس شد. پوگبا بعد از دریافت کارت قرمز در دیدار مقابل آرسنال، بازی حساس با منچسترسیتی را در نیم‌فصل اول از دست داد و یونایتد در نبود او با مشکل مواجه شد و دربی حساس منچستر را واگذار کرد.

پوگبا بازیکن توانمندی است، بازیکنی که می‌تواند به بازی یونایتد عرض دهد، بازیکنی که می‌تواند با یک پاس بلند جریان بازی را عوض کند، او کسی است که می‌تواند با یک پاس 40 متری توپ را از دفاع به حمله ببرد، اما تمام این «می‌تواند»ها باید به «می‌توانست» تبدیل شود، چرا که او فصل پیش می‌توانست این کارها را انجام دهد و در این فصل نشانی از پوگبای فصل گذشته دیده نمی شود.

تصویر اصلی‌ای که از این فصل پوگبا در ذهن به یاد می‌آوریم، در موقعیت از دست دادن توپ در میانه میدان یا بازگشت‌های آرامش به فاز دفاعی با جنسی از بی‌میلی است، همچون اتفاق دیدار با ساوتهمپتون، یا توپی که در دیدار با وولوز از دست داد و در نهایت موجب رقم خوردن گل موتینیو شد. البته که در این فصل گل‌های و لحظه‌های درخشانی هم از او به ثبت رسیده، مثل بازی خوبش مقابل یانگ بویز در سوئیس که با دو گل و یک پاس گل همراه بود. اما این لحظات در فصل جاری خیلی کمرنگ و کوتاه بودند. پوگبا این قابلیت را دارد تا در تیمی بزرگ بازیکنی بزرگ باشد. او این مسئله را در تیم ملی فرانسه و یوونتوس به خوبی به اثبات رسانده است. اما در تیمی ضعیف مثل تیم کنونی منچستریونایتد مورینیو، او یک نقطه ضعف به حساب می‌آید!

در ابتدای دوران حضور مورینیو، زمانی که یونایتد طراوت داشت، بازی شناورتری به اجرا می‌گذاشت و اعتماد به نفس تیم بهتر بود، کیفیت پوگبا بهتر و بیشتر نمایان بود، و باعث افزایش قوای یونایتد و بالارفتن هیجان درون تیمی می‌شد. اما پس از سپتامبر گذشته و مصدومیت پوگبا، نه یونایتد دیگر درخشید و نه درخشش پوگبا را به صورت مداوم شاهد بودیم. از آن زمان، مورینیو یونایتد را بدل به تیمی دفاعی‌تر کرد که جنبه فانتزی تیم هم کمتر شد و پوگبا از آن زمان به بعد هیچگاه نتوانست خودش را با این تیم و این سبک تطبیق دهد.

یکی از بازیکنان سابق یونایتد در توصیف شرایط پوگبا، به خوبی وضعیت را تشریح کرده است: «او فقط برای خودش بازی می‌کند، هیچوقت ندیده ام که درون زمین برای تیم فداکاری کند. پوگبا نیاز به بازیکنان با کیفیت در کنار خود دارد. او در یوونتوس چنین بازیکنانی را در کنار خود می‌دید و موفق شد بدرخشد. اما حتی در جام جهانی هم آنقدرها که صحبتش می‌شود، خوب نبود. او در نیمه اول دیدار با کرواسی در فینال، عملکرد خوبی نداشت و در مقابل خط میانی حریف تسلیم شده بود، تنها در نیمه دوم و زمانی که کروات‌ها خسته شده بودند، درخشید. او در فرانسه بازیکنان مهمی همچون امباپه، گریزمن و کانته را در کنار خود می‌دید ولی در یونایتد این بازیکنان حضور ندارند.»

این صحبت‌ها به خوبی بیانگر وضعیت پوگبا است. او کسی است که اگر بازیکنان بزرگ و با کیفیت کنار خود داشته باشد، عملکردش درون زمین بهبود می‌یابد و می‌درخشد ولی وقتی چنین بازیکنانی کنار وی نباشند، نمی‌تواند عملکرد خوبی به جای بگذارد. حال مشکل یونایتد این است که آنها انتظار دارند ستاره‌ای در ابعاد پوگبا، خود بتواند باعث افزایش کیفیت دیگر بازیکنان تیم شود و با بالابردن روحیه آنها، عملکرد بهتری از دیگر بازیکنان نیز رقم بخورد. اما در عوض پوگبا خود نیز افت کرده و به سطح متوسطی همچون سایر هم‌تیمی‌های خود رسیده است. ده سال قبل، پوگبا می‌توانست در تیم یونایتدی که قهرمان اروپا شد، بازیکنی درخشان باشد، بازیکنی که کیفیتش را به بهترین شکل نشان می‌دهد، اما در تیم کنونی، در تیم یونایتد مورینیو، او بازیکنی مازاد است!

 

محمد صلاح در هفتاد‌وچهارمین بازی‌اش برای لیورپول به گل پنجاه‌وچهارم رسید. برای درک بهتر این آمار بهتر است او را با کوتینیو مقایسه کنیم که در 201بازی به این تعداد گل رسید. صلاح در بازی با بورنموث هت‌تریک کرد؛ ازجمله یک گل او  که آفساید بود، اما به‌خاطر نبود داور ویدئویی در لیگ برتر، گل او به‌اشتباه سالم اعلام شد. مهاجم مصری لیورپول که افت اول فصل را پشت ‌سر گذاشته و به همان مو صلاح فصل قبل تبدیل شده است، جایزه بهترین بازیکن زمین در دیدار با بورنموث را به جیمز میلنر تقدیم کرد؛ بازیکن همه‌پسته و زحمتکش لیورپول که در همین بازی به رکورد ۵۰۰ بازی در لیگ برتر دست یافت و به باشگاه ۵۰۰تایی‌ها رسید. فقط ۱۲ بازیکن در تاریخ لیگ برتر بیشتر از او به میدان رفته‌اند که هیچ‌کدام از آنها دیگر بازی نمی‌کنند و میلنر که در ژانویه وارد 33سالگی می‌شود می‌تواند از رکورد بیشتر این بازیکنان بازنشسته عبور کند. نزدیک‌ترین عضو باشگاه ۵۰۰تایی‌ها او سومین بازیکن لیورپول در این جمع است. میلنر با ۳ بازی دیگر در لیگ به رکورد سول کمپل (تاتنهام و آرسنال) می‌رسد و چهار بازی دیگر او را در کنار اسطوره لیورپول، استیون جرارد قرار می‌دهد. بازیکنانی که بالای ۵۰۰ بازی در لیگ برتر انجام داده‌اند تعدادشان از ۱۳ نفر بیشتر نیست.در صدر این جدول بازیکنی قرار دارد که از نظر سبک بازی شباهت زیادی به همین میلنر داشت. گرت بری با ۶۵۳ بازی در لیگ برتر رکوردی دست‌نیافتنی دارد و میلنر برای رسیدن به این رکورد دست‌کم باید تا ۳۶ سالگی به بازی ادامه دهد و در بیشتر بازی‌ها به میدان برود و اسیر مصدومیت و نیمکت‌نشینی نشود. حتی رایان گیگز با آن همه سابقه که ۲۴ سال در منچستریونایتد دوام آورد به رکورد گرت بری نرسید و در عدد ۶۳۲ متوقف شد. فرانک لمپارد -اسطوره چلسی- با ۶۰۹ بازی در رتبه سوم جای دارد. در واقع این ۳ بازیکن عضو باشگاه ۶۰۰ تایی‌ها هستند. نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده این ۳ اسطوره، دیوید جیمز -دروازه‌بان اسبق لیورپول- است که ۵۷۲ بار در لیگ برتر به میدان رفته است. با وجود اینکه دروازه‌بان‌ها ثبات بیشتری دارند و طول عمر فوتبال آنها بیش از سایر بازیکنان است، در این فهرست 13 نفره فقط نام یک دروازه‌بان دیگر به چشم می‌خورد؛ مارک شوارتزر، دروازه‌بان استرالیایی سابق چلسی و چند تیم دیگر. جالب اینکه لیورپول در بازی‌هایی که میلنر در آن گل زده، هرگز نباخته؛ ۱۵ بازی. او در لیگ برتر برای تیم‌های لیورپول، منچسترسیتی، استون‌ویلا، نیوکاسل، سوییندون و لیدز بازی کرده است.

 

شکست این هفته منچسترسیتی در لیگ برتر انگلیس مقابل چلسی، نه تنها لیورپول را به صدر برد بلکه تنور لیگ جزیره را هم داغ تر کرد و حالا اسپرز و چلسی با امید بیشتری به صدر جدول نگاه می کنند. هر چند با توجه به فرم لیورپول و سیتی، همچنان این دو تیم بخت اصلی قهرمانی از نگاه کارشناسان محسوب می شوند. بر همین اساس مقایسه ای داشته ایم بین دو مدعی این فصل لیگ جزیره: لیورپول و منچسترسیتی. در این مقاله به مقایسه این دو تیم از جنبه های مختلف پرداخته شده و شرایط دو تیم زیر ذره بین کارشناسان رسانه های بریتانیا قرار گرفته است:

آسیب پذیری منچسترسیتی

شکست سیتی مقابل چلسی، نقطه عطفی بود. مدت‌ها بود چنین تصویری را از سیتی ندیده بودیم. فصل پیش که سیتی نوار شکست ناپذیری خود را در مقابل لیورپول در آنفیلد از دست داد، بعد از آن واکنش خیلی خوبی نشان داد و در هشت مسابقه بعدی خود، هفت برد و یک تساوی بدست آورد. مسابقه روز شنبه نشان داد که سیتی ممکن است در تک بازی ها (که می‌تواند بازی هایی سرنوشت ساز هم باشد) دچار مشکل شود.

البته سیتی در بازی مقابل چلسی، چند بازیکن کلیدی خود را در اختیار نداشت. در هر صورت سبک بازی این تیم، توان فیزیکی نسبتاً بالایی می‌خواهد و می‌تواند از این منظر به سیتی در برخی مواقع آسیب بزند. آنها با وجود تسلطی که در دیدار مقابل چلسی داشتند، در خلق موقعیت جدی و گلزنی ناکام بودند، که می‌تواند نشانی بر آسیب پذیری این تیم باشد.

شاید اگر آگوئرو در دیدار با چلسی، در زمین حضور داشت می‌توانست یکی از آن موقعیت های سیتی را در نیمه نخست به گل بدل سازد. چرا که تا دقیقه 44 مسابقه یک بازی یک طرفه بود که چلسی حرفی برای گفتن نداشت. آن چه که در سیتی به نظر مشهود می امد، این بود که سیتی بدون آگوئرو در خط حمله، اعتماد به نفس لازم را نشان نداد. این مسابقه نشان داد که چقدر او بازیکنی مهم برای سیتی محسوب می شود. در چنین بازی هایی که می‌تواند سرنوشت قهرمانی را رقم بزند (بازی میان شش تیم بزرگ و بالانشین لیگ) چلسی نشان داد که می توان با چنین سبکی از بازی، سیتی را شکست داد. در نتیجه شاید بتوان انتظار داشت که جدال برای قهرمانی طولانی تر از آن چیزی رقم بخورد که انتظارش می رفت. لیورپول 18 بار قهرمان لیگ شده ولی سال هاست که به قهرمانی نرسیده. اما اکنون شروع خیلی خوبی داشته اند، هیچوقت نشده که بعد از 16 مسابقه، لیورپول این قدر خوب نتیجه گرفته باشد و صدرنشین لیگ باشد. بنابراین آن ها مدعی جدی قهرمانی محسوب می شوند. از این منظر احتمالاً شاهد جدالی جذاب برای قهرمانی خواهیم بود.

تغییرات مشخص در لیورپول

لیورپول فصل قبل در سبک بازی و عملکردش درون مستطیل سبز، شرایط رضایت بخشی داشت. این فصل شاید در بعضی مسابقات تیم کلوپ طراوت بازی فصل قبلش را ارائه نکرده ولی در عوض یاد گرفته تا هر طور شده برد را کسب کند. در سال های اخیر لیورپول فشار زیادی برای قهرمانی دوباره در لیگ روی شانه هایش حس می کرد. حالا به نظر می رسد این فشار روی شانه های تیمی مثل منچسترسیتی است که خرج های زیادی داشته و جمعی از ستارگان را در تیم خود می بیند. لیورپول در خط هافبک به تقویت نیاز داشت و بازی این هفته و حضور کیتا و فابینیو نشان داد که چقدر آن ها به جذب هافبک نیاز داشتند. برای قهرمان شدن در لیگ، لیورپول نیاز به تقویت در بخش میانی زمین داشت و حالا بازیکنان جدید تیم در حال تاثیرگذاری در ترکیب تیم هستند. در عین حال پیشرفت خیلی خوبی در بخش دفاعی تیم کلوپ مشاهده می شود، آن ها در این فصل کمتر از هر تیم دیگری گل خورده اند که در مقایسه با فصل قبل و اشتباهات متعدد در خط دفاع، بسیار قابل توجه است. لیورپول حتی بدون گومز هم توانست کلین شیت کند. لیورپول حالا ترکیبی متوازن و قوی دارد که می تواند سیتی را در کورس قهرمانی به چالش بکشد و حتی آن ها را پس بزند. سیتی تیم خیلی خوبی است که توانایی کنار امدن با فشارها را دارد، حالا لیورپول هم باید از پس فشار حضور در صدر جدول برآید.

تیم های کمی هستند که آن قدر کیفیت خوبی داشته باشند که بتوانند قهرمانی شان را حفظ کرده و از آن دفاع کنند. پپ گواردیولا مدام در تلاش است تا خودستایی و غرور را از تیمش دور کند و بارها این موضوع را به بازیکنان تیمش گوشزد کرده است. البته در بازی روز شنبه نشانی از غرور در بازیکنان سیتی دیده نمی شد، بلکه بیشتر مسئله بر سر پیشرفت و مواجهه با بازی های پرفشار و مشکل به خصوص برای بازیکنان جوان سیتی بود.