برخی از بازیکنان از نظر اندازه، قامت، ابعاد و در مجموع هیکل، غول و بزرگ محسوب می‌شوند و برخی دیگر نیز از نظر شخصیتی غول به حساب می‌آیند. دسته دوم از شخصیتی جذاب بهره می‌برند و ماهیتی بی‌نظیر و غیر قابل تقلید دارند. «ویلیام فتی فولک»؛ دروازه‌بانی که در کنار فعالیت در حرفه «کریکت»، در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به یک اسطوره تبدیل شد و هیچکس شبیه‌اش نبود؛ چه از لحاظ اندازه و چه از لحاظ روحیه. او شخصیتی بی‌همتا بود و میراثی را از خود بر جای گذاشت که کمتر بازیکنی از هم‌دوره‌ای‌هایش می‌توانند با آن برابری کنند.

«ویلیام هنری فولک»، ملقب به «ویلیامِ چاق» با ۱۹۳ سانتی‌متر قد و ۱۵۰ کیلوگرم وزن، ابتدا از دروازه تیم محلی‌اش محافظت می‌کرد؛ تیمی به نام «بلکول ماینرز ولفر» که اکنون منحل شده است. در اواسط دهه ۱۸۹۰ میلادی بود که ویلیام توسط استعدادیابان دیده و به جنوب فرستاده شد تا با تیم نوپا و تازه ظهور «شفیلد یونایتد» پای میز مذاکره بنشیند. در ۲۰ دسامبر ۱۹۸۳ نشریه معتبر «تلگراف» در مقاله‌ای مفصل به این استعداد پرداخت و او را بازمانده‌ای از دوران گلادیاتورها خواند و ویلیام را ستاره آینده شفیلد لقب داد. چندی بعد فولک در سال ۱۹۸۴ با قراردادی به ارزش ۲۰ پوند به شفیلد پیوست، یعنی درست تنها پنج سال پس از تاسیس باشگاه و خیلی زود پیشبینی تلگراف درست از آب در آمد و هنری به یکی از اولین قهرمانان این باشگاه فوتبال تبدیل شد.

او در اول سپتامبر ۱۹۸۴ اولین بازی خود را برای شفیلد انجام داد و به حدی خوش درخشید که موفق شد دروازه‌بان نخست تیم را به نیمکت بدوزد. حضور او در درون دروازه به مرور به یکی از نگرانی‌های مهاجمین حریف تبدیل شد و چندی بعد نشریه «ساندِی» در صفحه ورزشی خود درباره او اینگونه نوشت: «تصور کنید تمام موانع را پشت سر بگذارید و بعد از صرف انرژی فراوان، به یک دیوار قطور و بلند برسید، دیواری که عبور از آن غیر ممکن به نظر می‌رسد. او قسمتی از یک کوه بزرگ است که نه می‌توان آن را از بین برد و نه می‌توان از آن عبور کرد. آیا می‌توانید در مواجه با چنین مانعی روی پای خود بایستید؟ این وضعیتی‌ست که مهاجمین حریف در مواجه با ویلیام هنری فولک به آن دچار می‌شوند؛ خشکشان می‌زند، عقل از سرشان می‌پرد و نمی‌دانند که باید چه کاری انجام دهند! منظره مقابل دیدگان هواداران شفیلد در پشت دروازه خودی و تماشای حیرت رقبا، تصویری‌ست که نمی‌توان روی آن قیمت گذاشت.

همین درخشش‌های مداوم باعث شد که دستمزد ویلیام به ۳پوند در هفته افزایش یابد، ضمن اینکه او در تفاوقی با مسئولان باشگاه به ازای کسب پیروزی خارج از خانه ۵۰پنی و به ازای کسب هر پیروزی خانگی و تساوی در بازی‌های خارج از خانه، ۵ پنی پاداش دریافت می‌کرد. بر اساس اسناد موجود در باشگاه شفیلد، درآمد ویلیام با این پاداش‌ها به ۵پوند در هفته می‌رسید و این در حالی‌ست که درآمد هفتگی یک کارگر در آن زمان یک پوند و درآمد هفتگی یک نیروی متخصص 2.5 پوند بود.

فولک در 4 فصل بعد تنها حضور در ۳مسابقه را از دست داد که آن نیز به تشخیص سرمربی تیم جهت استراحت بود. او یازده فصل از دروازه شفیلد محافظت کرد و در این مدت بالغ بر ۳۵۰ بار پیراهن این تیم را پوشید. در فصل ۱۸۹۶ ، شفیلد به لطف درخشش هنری، نتایج بسیار خوبی را کسب کرد و بعد از تیم قدرتمند «آستون ویلا» (فاتح هر دو دوره قبلی لیگ) به مقام نایب قهرمانی دست یافت. در همان فصل شفیلد تنها 29 بار دروازه خود را باز شده دید، آماری که پیش از آن هیچ تیمی موفق به ثبت آن نشده بود و به این ترتیب شفیلد عنوان بهترین خط دفاعی تاریخ ادوار لیگ را از آنِ خود کرد و فولک به خاطر خلق چنین افتخاری از سوی باشگاه مورد تقدیر قرار گرفت. او کارنامه خود را با قهرمانی در لیگ در سال ۱۸۹۸ و دو قهرمانی در جام حذفی در سال‌های ۱۸۹۹ و ۱۹۰۲ و البته سه نایب قهرمانی دیگر، دو نایب قهرمانی در لیگ و یکی در جام حذفی، پربارتر کرد. حضور همه جانبه ویلیام در تیمی موفق مانند تیم وقتِ شفیلدیونایتد و افتخاراتی که به صورت فردی تصاحب کرد، باعث می‌شود که حتی نسل امروزی نیز به استعداد انکار ناشدنی فولک اذعان کند و با نگاهی تحسین‌آمیز به دستاوردهایش بنگرد. در این بین داستان‌های جالب فراوانی درباره فولک نقل می‌شود که بدون شک مهم‌ترین آن به روحیه او و تحریک شدنش در آخرین فینالی که در جام حذفی به میدان رفت، بازمی‌گردد.

ماجرا از این قرار بود که شفیلدیونایتد در سال ۱۹۰۲ پس از برتری برابر تیم‌های «نورثهمپتون»، «بولتون»، «نیوکاسل» و «دربی» توانست به سومین فینال خود در جام حذفی در طول چهار سال راه پیدا کند. در دیدار نهایی آنها باید در ورزشگاه خانگی «کریستال پالاس» (میزبان رقابت‌های جام حذفی از سال ۱۸۹۵ تا سال ۱۹۱۴) به مصاف ساوتهمپتونی می‌رفتند که قصد داشت با بالا بردن جام قهرمانی در جام حذفی، شکست در فینال دو سال قبل برابر «بری» را فراموش کند. «آلف کامن»؛ مهاجم نوکِ شفیلد که بعدها به نخستین بازیکن هزار پوندیِ جهان فوتبال تبدیل شد، گل اول را برای شفیلد به ثمر رساند اما «هری وود» کاپیتان ساوتهمپتون دو دقیقه مانده به پایان بازی، کار را به تساوی کشاند. این گل دیرهنگام نه تنها بازی را به تساوی کشاند بلکه باعث نزاع میان هواداران شد، نزاعی که طی آن یک بازیکن به شدت خشمگین شد؛ بازیکنی که هیچکس دوست نداشت او را عصبانی ببیند؛ «ویلیام فولک»!

«وود» بر روی زمین نشسته بود و بند کفش‌هایش را سفت می‌کرد که توپ مسیرش را به سمت او تغییر داد؛ وود سریع روی پایش ایستاد، توپ را کنترل و سپس با یک ضربه دقیق و البته ناگهانی وارد دروازه فولک کرد. سنگربان شفیلدی‌ها ابتدا اصلاً نگرانی به خود راه نداد چرا که یقین داشت وود در شرایط آفساید توپ را تصاحب کرده و داور گل را مردود اعلام خواهد کرد اما ماجرا به هیچ عنوان مطابق تفکر ویلیم پیش نرفت و داور مسابقه پس از مشورت با کمک‌هایش، به این نتیجه رسید که توپ پس از برخورد به مدافعان شفیلد به هری رسیده و به همین دلیل گل کاپیتان ساوتهمپتون را سالم اعلام کرد. به این ترتیب با اتمام بازی با نتیجه تساوی، تعیین سرنوشت تیم صعودکننده به فینال، به بازی تکراری کشیده شد. این اتفاق از نظر فولک یک بی‌عدالتی بود، یک بی عدالتی بزرگ و غیر قابل بخشش که مانع از قهرمانی او و هم‌تیمی‌هایش شده و بازی را به تساوی کشانده است. به همین دلیل نیز تصمیم گرفت تا زمانی که داور را به خوبی از احساسش آگاه نکرده، ورزشگاه را ترک نکند!

آنطور که در کتاب «مسابقه قرن: ۱۰۰ مسابقه خاطره‌انگیز» نوشته «دیوید بول» گفته می‌شود؛ فولک رختکن تیم را در جستجوی جایگاه داوران ترک کرد، آنهم در حالی که هیچ لباسی برتن نداشت و این برهنگی مانعی برای عملی کردن تصمیمش نشد. داور مسابقه؛ «تی کرکهام» از ترس این غولِ برهنه درشت اندام، به کمدی فرار کرد و در آن مخفی شد و زمانی از مخفیگاهش خارج شد که مقامات فوتبال انگلیس توانسته بودند فولک را آرام کنند تا درِ کمد را از جا نکند!

از شانس خوب کسانی که از نظر فولک قصد داشتند ساوتهمپتون را به قهرمان در جام حذفی برسانند. تیم شفیلد در بازی تکراری توانست با نتیجه 2 بر یک از سد ساوتهمپتون بگذرد و فولک برای دومین بار جام قهرمانی را بالای سر برد. خوشبختانه «تی کرکهام» نیز که با شجاعت تمام مسابقه تکراری را نیز قضاوت کرده بود، به لطف پیروزی ساوتهمپتون توانست از خشم ویلیام در امان بماند و در آینده نیز بار دیگر قضاوت کند.

در مجموعه‌های منتشر شده و منابع آنلاین، ادعاهای زیادی درباره عادات فولک گفته شده است. در کتابی گفته شده که شعار معروف «چه کسی تمام کیک‌ها را خورد» که روی سکوها توسط هواداران شفیلدیونایتد سر داده میشد، مخاطبش کسی نبود جز بازیکن بزرگ و محبوب‌شان. ضمن اینکه داستانی دیگری نیز درباره ویلیام وجود دارد؛ اینکه پیدایش و استخدام توپ‌جمع‌کن توسط باشگاه‌ها، یکی از اثرات حضور فولک در مستطیل سبز بوده! این یکی از داستان‌هایی‌ست که شنیدنش هر فوتبال‌دوستی را به وجد می‌آورد. فولک در سال ۱۹۰۵ شفیلد را با مبلغ ۵۰ پوند به مقصد چلسی ترک کرد و از همان ابتدا به عنوان کاپیتان و سنگربان نخست آبی‌پوشان لندنی انتخاب شد. آبی‌های لندنی هم برای آنکه توجهات را بیش از پیش به سوی ستاره تازه وارد خود جذب کنند، کاری شبیه به تبلیغات وسیع سیرک‌ها درباره عجیب‌الخلقه‌های خود‌ کردند و دو پسر بچه کوچک را پشت دروازه‌شان قرار دادند تا در مورد بزرگی فولک اغراق کنند! آن دو که از خستگی حالتی درازکش داشتند اغلب از جایگاه خود خارج می‌شدند تا توپ‌ها را که حاصل ضربات سرگردان بودند به زمین برگردانند و از آنجا بود که مفهوم توپ‌جمع‌کن وارد فوتبال شد!

ضمن انکه داستان‌های بسیار دیگری وجود دارد که بی‌نظیر بودن فولک را به خوبی به تصویر می‌کشد؛ درباره بزرگی او در زمان حضور درون دروازه، اینکه او مهاجمان حریف را از جا بلند می‌کرد و تکان می‌داد و ده‌ها داستان جالب و شنیدنی دیگر که در مورد هر کدام می‌توان ساعت‌ها به صحبت پرداخت. در نقل قولی گفته شده است که از او درباره القابی که هواداران درباره هیکلش به او نسبت می‌دهند سئوال پرسیدند و او در پاسخی خاطره‌انگیز گفت: «تا زمانی که برای نهار دیر صدایم نکنند برایم مهم نیست من را چه صدا می‌کنند.»

یکی دیگر از داستان‌های واقعی پیرامون خصوصیات فنی ویلیام، قدرت پرتاب دست او و البته مهارت بازی با پایش بود. اولین بار در زمانی که لباس شفیلد را بر تن داشت در جدال برابر «آستون ویلا» یکی از مهاجمین تیم را در موقعیتی خوب دید و خیلی سریع با دست توپ را تا نیمه‌های زمین برای او پرتاب کرد! این پرتاب باعث تعجب همگان از جمله داور مسابقه شد چرا که تا پیش از آن هیچ دروازه‌بانی چنین حرکتی را انجام نداده بود و داور بازی دچار سردرگمی شد که آیا این حرکت مطابق قانون است یا خیر! ضمن اینکه او توانایی بالای در بازی با پا داشت و به همین دلیل بارها پا به توپ میشد و حتی یک بار به صورت انفرادی با از پیش رو برداشتن چند بازیکن تا یک‌سوم دفاعی حریف نیز پیش رفت و برای مهاجمین خود پاس گل ارسال کرد.

«ویلیام هنری فولک»، مدت کوتاهی در غرب لندن ماند و سپس راهی باشگاه «برادفوردسیتی» شد و سرانجام نیز در سال ۱۹۰۷ کفش‌های خود را برای همیشه به دیوار آویخت. جالب اینکه او به پیراهن تیم ملی انگلیس نیز رسید اما این لباس را فقط و فقط یک بار بر تن کرد؛ تنها بازی ملی او در سال ۱۸۹۷ برابر تیم ملی ولز رقم خورد. جالب‌تر اینکه ویلیام در سال ۱۹۰۰ برای تیم «دربی شایر کانتی» در مسابقات کریکت هم به میدان رفت تا کارنامه‌ای شگفت‌انگیز از خود به جای بگذارد!

بد نیست بدانید که ویلیام روزهای آخر عمرش را مجدداً به محافظت از دروازه پرداخت اما اینبار شخصیت منفیِ بازیِ «غول را شکست بده» در شهر بلکپول بود و در اواخر سال ۱۹۱۶ در ۴۲ سالگی به علت بیماری درگذشت و در قبرستانی در شفیلد به خاک سپرده شد.

در کنار بزرگانِ دیگری از تاریخ فوتبال، فولک به علت خصوصیات فیزیکی و البته مهارت دروازه‌بانی‌اش به محور اصلی بسیاری از داستان‌ها گاها اغراق‌آمیز تبدیل میشد، امری که در واقع نشان از بی‌بدیل بودن این اسطوره بود. حتی امروزه و با گذشت بیش از یک قرن از مرگ فولک، داستان‌ها و نقل قول‌های او هنوز یکی از سوژه‌های داغ محافل فوتبالی در شفیلد است، داستان‌هایی که مثل روز نخست زنده هستند و میراثش را بازگو می‌کنند، داستان‌هایی که ضمانت می‌دهند که دستاوردهای ویلیام در زمین مسابقه هرگز فراموش نخواهند شد.

 

با طرفدارانی مانند «میسی‌یک»، چه کسی نیاز به دشمن دارد؟ «خرس تدی» یک بار در جریان بازی ویسلا کراکف مقابل پارما در جام یوفا در سال ۱۹۹۸، به دلیل پرتاب چاقو به سمت سر دینو باجو، به زندان رفت. هجده سال بعد، این هولیگان معروف و دار و دسته او توانستند به هیات مدیره باشگاه راه پیدا کنند. خشونت، قاچاق مواد مخدر و فساد مالی آنها باعث شد که یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های لهستان به زانو درآید.

دو هفته پیش بود که یاکوب بلاشچیکوفسکی نخستین بازی‌اش در ورزشگاه هنریک ریمن از سال ۲۰۰۷ تاکنون را انجام داد. او گفته بود که حاضر است تا پایان فصل به صورت رایگان برای تیم محبوب دوران کودکی‌اش بازی کند. بلاشچیکوفسکی که رکورد بیشترین بازی ملی برای لهستان را دارد، با پنالتی دقیقه ۴۰ خود کمک کرد که تیمش شلانسک را ببرد. این لحظه‌ای پراحساس برای هواداران بود. کمتر از یک ماه پیش از آن، اتحادیه فوتبال لهستان مجوز باطل‌شده باشگاه ویسلا را برگردانده بود. اگر آنها این کار را نمی‌کردند، باشگاه منحل شده و به دسته پنجم فوتبال لهستان سقوط می‌کرد.

حالا دیگر کابوس بازی در زمین‌های کشاورزی از بین رفته بود. باشگاه توانسته بود در لیگ برتر لهستان بماند و با کمک یکی از بهترین پسرانش، پیروز شود. بلاشچیکوفسکی و گروهی از کارآفرینان محلی 4 میلیون زلوتی (۸۰۸ هزار پوند) به باشگاه وام دادند تا آنها را نجات دهند و به دنبال یک سرمایه‌گذار می‌گردند تا مشکل را کاملا حل کند.

آنها باشگاهی را دارند می‌فروشند که گروه «کوسه‌ها» آن را نابود کرده بود. این گروه در ابتدا طرفداران افراطی بودند و سپس تبدیل به گنگستر شدند. رهبر آنها پاول میکالسکی بود که به نام میسی‌یک شناخته می‌شود. در یک مستند که از شبکه تلویزیونی دولتی TVN پخش شد، نشان داده شد که این گروه تبهکاران چگونه اموال باشگاه ویسلا را به نابودی کشاندند، کارکنان و بازیکنان باشگاه را تهدید کردند و از باشگاه به‌عنوان پایگاهی برای فعالیت‌های مجرمانه خود استفاده کردند.

پیروزی مقابل شلانسک باعث شد که ویسلا در میانه جدول لهستان بماند، جایگاهی که باید آن را حفظ کند تا زمانی که مشکلات مالی باشگاه برطرف شود. بسیاری از بازیکنان از تیم جدا شده‌اند. آنها از اینکه ماه‌ها پولشان پرداخت نشده بود ناراضی بودند. در ژانویه بود که نجات‌دهندگان باشگاه با فروش مارتین کاستال و خسوس ایماس، دو بال باشگاه به یاگیلونیا بیالیستوک، توانستند معادل 645 هزار پوند به دست بیاورند. باشگاه معادل 95/7 میلیون پوند بدهکار است و این پول برای کاهش بدهی باشگاه صرف شد تا آنها بتوانند مجوز لازم برای حضور در رقابت‌های فصل بعد را هم کسب کنند.

علاوه بر این فروش‌ها، وامی که بلاشچیکوفسکی داده و خرید بلیت از سوی تماشاگران، هواداران یک کمپین موفق هم برای جمع کردن ۷۹۵  هزار پوند به راه انداختند تا به باشگاه این امکان را بدهند که فعلا سر پا بماند. این را یاروسلاو کرولفسکی می‌گوید. او عضو گروهی است که بلاشچیکوفسکی تشکیل داده تا مدیریت باشگاه را در دست بگیرند. او ادامه می‌دهد: «ما امیدواریم که پیشنهادهای اولیه سرمایه‌گذاران راهبردی را دریافت کنیم.»

البته همه چیز بستگی به این خواهد داشت که ویسلا کراکف، که همشهری تیم کراکفیا است، تا چه حد بتواند رد پای تبهکاران را از بین ببرد. کوسه‌ها، که بسیاری از اعضای آنها متهم یا محکوم به «سرقت، قاچاق مواد مخدر، جرایم سازمان‌یافته و قتل» هستند، از تابستان ۲۰۱۶ هیات مدیره باشگاه ویسلا را در دست داشتند. اینکه آنها متهم یا محکوم هستند را سیمون یادچیک اعلام کرده، همان خبرنگاری که مستند TVN را ساخته بود. 

مارزنا ساراپاتا، رییس هیات مدیره باشگاه که پیش‌تر وکیل میسی‌یک هم بود، در اواخر سال ۲۰۱۸ برکنار و از انظار همگان ناپدید شد. در آن هنگام حساب مالی باشگاه تنها 10 هزار پوند داشت. در دو سال حضور ساراپاتا، بدهی ویسلا تقریبا چهار برابر شد. این بدهی صرف پرداخت پول بازیکنان و کادر فنی نشده بود و آنها ماه‌ها بود که دستمزد دریافت نکرده بودند بلکه قسمت زیادی از پول به هیات مدیره رسیده بود. یادچیک می‌گوید که کوسه‌ها از باشگاه استفاده می‌کردند تا درآمد خود از راه مواد مخدر را پولشویی کنند و با قراردادهای جعلی، پول را به باشگاه منتقل کنند. ساراپاتا گفته هیچ فعالیت غیرقانونی انجام نداده است. او TVN و سایر رسانه‌هایی که درباره آنها گزارش داده بودند را تهدید به شکایت کرد اما در عمل کاری انجام نداد. کرولفسکی می‌گوید: «پول‌های زیادی گم شده است. یک گروه مجرم سازمان‌یافته کنترل باشگاه را به دست داشتند.» 

اما مقامات مسوول توجه چندانی به عملکرد آنها نداشتند، حتی زمانی که فعالیت این گروه تبهکاری به داخل ورزشگاه هم کشیده شد. دامیان دوکات که به‌عنوان معاون باشگاه برگزیده شده بود، یک حمله به طرفداران تیم رقیب را ترتیب داد. او در دستشویی‌های ورزشگاه، مواد محترقه در اختیار طرفداران قرار داد. او پیش‌تر مدیر یک باشگاه بدنسازی در ویسلا بود که میسی‌یک آن را اجاره کرده بود و از آن برای پرورش هولیگان‌ها برای دعواهای خیابانی استفاده می‌کرد. دوکات این ماجرا را تکذیب کرده اما او هم با وجود تهدید به شکایت، این کار را انجام نداده است. 

بازیکنان ویسلا که چندین ملی‌پوش لهستان هم در میان آنها حضور داشتند، پیش از دربی مقابل کراکفیا، تی‌شرت‌هایی به تن کردند که روی آنها نوشته شده بود، آرزو می‌کنند دودک هرچه سریع‌تر بهبود یابد. دودک هولیگانی بود که در دعوایی مجروح شده بود که دو طرف از چاقو و تفنگ استفاده کرده بودند. حتی بازداشت میسی‌یک و چندین نفر دیگر به اتهام جرایم سازمان‌یافته در ماه اکتبر هم توجه پلیس و بازرسان را معطوف باشگاه نکرد. گروه کوسه‌ها بی‌پرده‌تر از سابق دست‌به‌کار شد. آنها انگار می‌خواستند پیش از آنکه باشگاه از بین برود، تا جایی که می‌توانند از طریق آن پول به دست بیاورند. 

تا اینکه سرانجام در اواخر دسامبر ماجرای انتقال مضحک باشگاه پیش آمد. وانا لی، یک به‌اصطلاح میلیاردر فرانسوی-کامبوجی سوار بر یک پرواز ارزان‌قیمت به لهستان رفت تا باشگاه را با قیمت تنها ۰.۲ پوند از ساراپاتا بخرد. او به لوکزامبورگ رفت اما گوشی‌اش را گم کرد و به این ترتیب نتوانست ۴.۲ میلیون پوندی که قرار بود برای بازپرداخت بدهی‌های فوری باشگاه پرداخت شود را بپردازد. او سپس با جت شخصی خود به نیویورک رفت تا انتقال پول را انجام دهد اما دچار حمله قلبی شد. از آن هنگام دیگر خبری از او در دست نیست.

این ماجرا باعث شد که پلیس در ژانویه به باشگاه ویسلا حمله کند. بازرسان می‌گویند که دارند جرایم هیات مدیره سابق را بررسی می‌کنند. پلیس با یک شبکه غیررسمی و در‌هم‌تنیده از افراد روبه‌رو شد. موسسه TS ویسلا که چندین تیم ورزشی ویسلا را به‌عنوان زیرمجموعه خود دارد، باشگاه فوتبال را در سال ۲۰۱۶ خریداری کرد. هیات مدیره TS در آن هنگام را گروه طرفداری SKWK تشکیل می‌داد. این اعضا از هر بلیت فروخته‌شده در ورزشگاه ۰.۲ پوند به دست می‌آوردند. کنترل SKWK هم در دست کوسه‌ها بود. یادچیک می‌گوید: «اعضای هیات مدیره TS ویسلا مستقیما از طریق SKWK با هولیگان‌ها در ارتباط بودند.» 

TS ویسلا همچنان مالکیت باشگاه را در دست دارد و به نظر می‌رسد که کوسه‌ها همچنان بر باشگاه نفوذ دارند اما مدیران حال حاضر ویسلا کراکف می‌خواهند روی مسائل داخل میدان تمرکز کنند. بازگشت بلاشچیکوفسکی پس از ۱۲ سال حضور در بوندس‌لیگا باعث شد که طرفداران امیدوار به آینده شوند. ماچیژ اشتولارچیک، مربی تیم هفته گذشته گفت: «حالا باشگاه می‌تواند با خوشبینی به آینده نگاه کند. ما داریم آرام‌آرام به شرایط طبیعی برمی‌گردیم و دغدغه ما تنها مسائل ورزشی خواهد بود. مسائل دیگر به پس‌زمینه خواهد رفت.» 

اما هولیگان‌ها در جنوب لهستان ریشه عمیقی دوانده‌اند. ویسلا که لقبش ستاره سفید است، یکی از موفق‌ترین باشگاه‌های تاریخ لهستان است. آنها ۱۳ بار قهرمان لیگ شده‌اند که ۷ بار در قرن ۲۱ بوده است. تنها لژیا ورشو، رقیب سنتی آنها توانسته در ۲۰ سال گذشته با آنها رقابت کند. کراکف اما محل زندگی برخی از وحشی‌ترین هولیگان‌ها هم هست. آنها در دعواهای خود از چاقو استفاده می‌کنند و مرز بین هولیگان بودن و گنگستر بودن برایشان چندان مشخص نیست. 

رکوردشکنی جورجینیو در جزیره؛ پاس و فقط پاس!

چلسی بعد از سپری کردن چند هفته سخت چهارشنبه شب 2-0 تاتنهام را شکست داد تا فشارها روی مائوریتسیو ساری به میزان قابل توجهی کاهش یابد. یکی از چهره های موفق چلسی در این مسابقه نیز جورجینو هافبک برزیلی-ایتالیایی آبی ها بود که با 84 درصد پاس صحیح، باز هم شب موفقی را در این زمینه پشت سر گذاشت.

او که در تابستان با انتقالی 50 میلیون پوندی از ناپولی به چلسی پیوسته بود، شروع موفقی در استمفوردبریج داشت اما رفته رفته دچار افت شد و دیگر نتوانست همگام با سرعت فوتبال انگلیس پیش برود. با این حال به نظر می‌رسد که جورجینیو دوباره خود را پیدا کرده و نقش مهمی در نمایش های خوب چلسی در هفته گذشته برابر سیتی و تاتنهام داشته است.

نکته مهم در بازی جورجینو، که با قرار گرفتن در قلب خط میانی آبی ها شکل دهنده تمامی حملات این تیم لقب گرفته، آن است که او تا این مقطع از فصل حتی یک پاس گل هم در کارنامه خود ثبت نکرده است. در حقیقت، جورجینیو رکورد لیگ برتر را در زمینه ارسال بیشترین پاس بدون حتی یک پاس گل شکسته است.

بعد از بازی برابر تاتنهام، جورجینیو تعداد پاس های خود را در فصل 19-2018 لیگ برتر به عدد 2332 رساند. این عدد، 100 پاس بیشتر از تعداد پاس های لئون بریتون، بازیکن سوانسی سیتی در فصل 12-2011 است؛ پاس هایی که هیچ کدام نتوانست گلی را برای تیم ولزی بسازد. در ادامه به 5 رکورد لیگ برتر در این زمینه اشاره خواهیم داشت؛ بیشترین پاس هایی که توسط هافبک های لیگ برتری در طول یک فصل ارسال شده، بدون آن که حتی یکی از آن ها (از دیدگاه اوپتا) پاس گل بوده باشد:

جورجینیو (چلسی، 19-2018): 2280 پاس، صفر پاس گل

لئون بریتون (سوانسی سیتی، 12-2011): 2231 پاس، صفر پاس گل

بری فرگوسن (بیرمنگهام سیتی، 10-2009): 2168 پاس، صفر پاس گل

میکل آرتتا (آرسنال، 14-2013): 2104 پاس، صفر پاس گل

اوریول رومئو (ساوتهمپتون، 17-2016): 2071 پاس، صفر پاس گل

البته، بازی چهارشنبه شب چلسی برابر تاتنهام نشان داد که نقش جورجینیو در تاکتیک های ساری کم کم در حال تغییر یافتن است. در برابر تاتنهام، چلسی مالکیت توپ را به تاتنهام واگذار کرد و تنها 46.6 درصد از مالکیت توپ را در اختیار داشت. جورجینیو نیز که معمولا بیشترین تعداد پاس را در بین بازیکنان آبی های لندن به نام خود ثبت می‌کرد، در این بازی کمتر از متئو کواچیچ و مارکوس آلونسو پاس داد و با 52 پاس، تنها 2 پاس بیشتر از انگولو کانته ثبت کرد.

با این حال، جورجینیو در دو بخش تکل و قطع ارتباط، بهترین بازیکن میدان بود. او با 6 تکل، دو تکل بیشتر از آلونسو و سه تکل بیشتر از سزار آزپیلیکوئتا داشت. 4 قطع ارتباط او نیز نشان می‌دهد که جورجینیو سعی دارد به بازیکن دفاعی تری بدل شود.

 

سوال روز؛ بر سر مالکوم چه آمده است؟

زمانی که اصلا انتظارش نمی‌رفت، ارنستو والورده مالکوم را در ترکیب بارسلونا مقابل رئال مادرید قرار داد. عثمان دمبله در بازی رفت ال‌کلاسیکو جام حذفی مصدوم بود و لیونل مسی هم پس از بازی مقابل والنسیا دچار مصدومیتی جزئی شده بود، و والورده اعتماد خود به این بازیکن برزیلی را نشان داد. مالکوم مقابل رئال مادرید با شخصیت بالایی بازی کرد و مقابل مارسلو عملکرد خوبی داشت. یکی از دلایل صعود بارسلونا به ششمین فینال پیاپی جام حذفی این بود که مالکوم در بازی رفت گل مساوی را وارد دروازه رئال کرد. اما او از آن هنگام تاکنون دیگر بازی نکرده است. او مقابل اتلتیک بیلبائو، رئال وایادولید و سویا حتی یک دقیقه هم به میدان نرفت، و مقابل رئال در ال‌کلاسیکو برگشت هم اوضاع همین بود. او مقابل اینتر هم یک گل زد و کمک کرد که بازی مساوی شود. به این ترتیب او در این فصل به‌خوبی به بارسلونا کمک کرده است. مشکل این است که مالکوم نتوانسته والورده را مجاب کند. البته والورده ویژگی‌های برتر مالکوم را قبول دارد، اما حاضر نیست به او بازی بدهد. مالکوم می‌توانست در ژانویه برود اما ترجیح داد که بماند. با این حال، این که به او بازی نمی‌رسد باعث نارضایتی‌اش شده است.

مشخص نیست که مالکوم در تابستان چه کار خواهد کرد. آیا او یک سال دیگر می‌ماند، یا از بارسلونا می‌خواهد که او را قرض بدهند؟ بازی مقابل مادرید می‌توانست آغاز درخشش این بازیکن باشد اما او از آن هنگام تاکنون صفر دقیقه بازی کرده است و محو شده است.