|
یک هفته با بارسا: از قهرمانان و فرازمینیها
مهرداد برزگریان نبی
هفتهای که بر بارسلونا و رئال مادرید گذشت به قدری غیرعادی بود که به نظرم لازم است اندکی به وضعیتی که بارسا بعد از پایان نیمه اول بازی مقابل سویا داشت بیاندیشیم و شرایطی که بلوگرانا با آن مواجه بود را درست درک کنیم.
بارسا با فرمی نه چندان خوب وارد این هفته شد، تیمی خسته که باید ابتدا در سانچز پیزخوان برابر سویا قرار میگرفت و در ادامه در فاصله سه روز دو بار در سانتیاگو برنابئو به زمین میرفت. این هفت روز میتوانست سرنوشت کل فصل را رقم بزند. بنابراین وقتی سویا در خانه، در نیمه اول 1-2 از بارسا پیش افتاد اصلا عجیب نبود اگر تصور میکردیم شاگردان پابلو ماچین میتوانند این نتیجه را تا پایان بازی حفظ کنند و ضربهای بزرگ به مهمان نامدارشان بزنند. از سوی دیگر، تساوی 1-1 در بازی رفت نیمه نهایی کوپا دل ری در نوکمپ، دست بالا را به رئال برای بازی برگشت میداد. با توجه به نمایش بارسا در نیمه اول مقابل سویا و در نیمه اولِ بازی برگشت کوپا دل ری در برنابئو، شاید شانس چندانی برای بازگشت آنها در هیچکدام از این دو جدال سرنوشتساز دیده نمیشد.
اگر بارسا به سویا میباخت و در ال کلاسیکوی خارج از خانهیِ لیگ هم مغلوب رئال میشد، فاصله آنها با تیم سانتیاگو سولاری فقط به سه امتیاز میرسید و ممکن بود اتلتیکو مادرید را هم در یک امتیازی خودشان ببینند. این هفت روز میتوانست مقطعی آخرزمانی برای بارسا به همراه بیاورد. میشد تیتر روزنامه را مبنی بر «پایان یک دوران» حدس زد، مطبوعاتی که به جای وینیسیوس، این سوال را درباره اوزمان دمبله مطرح میکردند که «آیا او واقعا به این اندازه که میگویند فوتبالیست خوبی است؟» انتقاداتی که از باشگاه میشد را در نظر بگیرید که به تازگی قرارداد ارنستو والورده را تمدید کردهاند. تنها سوالی که در این میان باقی میماند این بود که آیا بارسا میتواند با استفاده از تساوی بدون گلش در زمین لیون، حداقل امیدی برای بازی برگشت و صعود به دور بعدی چمپیونز لیگ داشته باشد یا نه.
این سناریو به صورت کامل ممکن بود رخ دهد. اما از شروع نیمه دوم بازی مقابل سویا فستفوروارد بکنید به پایان ال کلاسیکویِ لیگ در شنبه شب، جاییکه جرارد پیکه و جوردی آلبا و سرخیو بوسکتس و لئو مسی با تماشاگرنشان در برنابئو جشنی بزرگ برپا کردند، تقسیم احساساتی مرکب از شادی و نفسی به راحتی کشیدن.
شکست دادن سویا در پیزخوان و دو بار پیروز شدن برابر مادرید در برنابئو، همه در یک هفته، و آن هم با نتیجه رویِ هم ۸-۲ موفقیتی فوقالعاده به حساب میآید. در تاریخ بیش از ۹۰ سال رقابت رئال و بارسا، هرگز سابقه نداشته یکی از این دو تیم در فاصله ۷۲ ساعت دو بار در خانه دیگری به زمین برود، چه برسد به اینکه هر دو بازی را هم با پیروزی پشت سر بگذارد.
بعد از اینکه خسوس ناواس و گابی مرکادو دروازه مارک آندره تراشتگن را در پیزخوان باز کردند، بارسا در ادامه ۲۲۵ دقیقه مقاومتی موفق برابر ویسام بن یدر، پابلو سارابیا، وینیسیوس جونیور، کریم بنزما، گرت بیل، لوکا مودریچ و... داشت.
ما در عصر فوتبال مدرن زندگی میکنیم که در آن به واسطه پیشرفت تکنولوژی تمام جوانب و جزییات عملکرد بازیکنان اندازهگیری میشود، از طول دندان عقلشان گرفته تا سرعت حرکت گلبولهای قرمز خونشان. اما پیروزیهای بارسا در این بازیها از عاملی کهنتر سرچشمه گرفت، عالمی که هرچقدر هم تکنولوژی پیشرفت کند، هیچ ماشینی نمیتواند جایگزینش شود، عاملی انسانی استوار بر این باور: «من شکست نخواهم خورد». وقتی چنین غریزهای در گروهی از مردان یا زنان به اشتراک برسد، نتیجهاش پدید آمدن تیمی شکستناپذیر، تیمی که تماشایش زیبا و شگفتانگیز خواهد بود.
بارسلونا سویا را شکست داد، چون به باور بن یدر یک فرازمینی در ترکیب خودش داشت: «اگر بازی در این جهان برگزار میشد ما میتوانستیم پیروز شویم. اما مسی اهل این سیاره نیست». هتتریک مسی در راه رسیده به این پیروزی 2-4، به علاوه پاس گل عالیاش برای لوئیس سوارز، کلیدی بود که راه این هفته را برای بارسا باز کرد. واکنش همتیمیهای مسی به درخشش خیرهکننده دیگری از او هم این بود که «پشتت را خالی نمیکنیم».
بارسا بازی اول برابر رئال را با اتکا به فلسفه و ایدههای تاکتیکیای که هنوز از زمان یوهان کرویف در DNA این باشگاه باقی مانده، برد و به فینال جام حذفی رسید. سه روز بعد، در بازی دوم این مقاومت و دفاع قهرمانانه بارساییها از تکگل ایوان راکیتیچ بود که عملا امیدهای رئال برای قهرمانی لیگ را به پایان برد و راه فتح لا لیگا را یک بار دیگر برای بلوگرانا بسیار هموار نمود.
نمایش بازیکنان بارسا در این هفته زیبا و بسیار تحسینبرانگیز بود. از منظر رئال اما این هفتهای فاجعهبار محسوب میشود و حالا سولاری باید ۱۰ بازیکن دیگر مثل رگیلون پیدا کند تا بلکه در بازی برگشت مقابل آژاکس پیروزی ۲-۱ بازی رفت را حفظ کند. چمپیونز لیگ یک بار دیگر تنها تورنمنتی است که فصل رئالی را تعریف خواهد کرد.
افت لیورپول؛ سایههایی در جنگ با آفتاب سرخ
تساوی در زمین اورتون، آنقدرها هم که به نظر میرسد، برای لیورپول ناامیدکننده نیست. حتی از منظر غیرتاکتیکی هم دلایل زیادی برای این ادعا وجود دارد؛ بازیهای آسانتر لیورپول نسبت به منچسترسیتی تنها یک سوی ماجراست. سیتی یک دربی دشوار مقابل منچستریونایتد دارد و با توجه به حضور شیاطین سرخ در کورس صعود به فصل آینده لیگ قهرمانان، قطعا جدال با سیتی برای تیم سولسشائر اهمیتی بیش از پیش خواهد داشت. در صورت لغزش سیتی در آن دربی، لیورپول با پیروزی در تمام ۹بازی آینده قهرمان خواهد شد. در این بین، فرم خط حمله سابقا آتشین لیورپول پاشنه آشیل تیم به نظر میرسد.
مثلث خط حمله تیم فرصتطلبی مقطع مشابه فصل گذشته را ندارد و نسبت به نیمفصل اول قطعا ضعیفتر نشان میدهد. بیدلیل نیست که تیم با ۴تساوی در ۶بازی اخیر لیگی، برتری ۷ امتیازی نسبت به سیتی را از دست داد و حالا سرنوشت در دستان رقیب قرار دارد. از این تعداد، ۳تساوی اخیر بدون گل بوده که هم نشان از خط دفاعی قدرتمند لیورپول دارد و هم ناشی از ضعف مهاجمان تیم قرمزپوش تلقی میشود. شاید بتوان مصدومیت فرمینو، خلاقترین عضو خط حمله لیورپول را دلیل افت خط حمله و کل تیم دانست اما یادتان نرود، مانه بیش از اینکه گل بزند، موقعیت خراب کرده و صلاح کماکان در بازیهای بزرگ دچار نوعی انقباظ ذهنی میشود!
در این بین، شاید برخلاف تصور، کلوپ هم به اندازه کافی مقصر باشد. به شهادت آنچه در دربی اخیر مرسیساید دیدیم، کلوپ در ماههای اخیر تحت تاثیر جو سنگین رقابتی در لیگ برتر انگلیس، کمی محتاطانه عمل میکند؛ به حدی که با وجود پرس از جلوی اورتون از مدافعانش نخواست جلوتر بروند و در ارسالها، برتری عددی افزونتری به وجود بیاورند. این میزان محافظهکاری و اینکه برای کلوپ با وجود از دست رفتن صدر جدول، کسب یک امتیاز در زمین اورتون بهتر از باخت است، تنها یک نکته را یادآور میشود؛ او دست به عصا تیمش را جلو میبرد.
این اتفاق یک مزیت بزرگ به نام حفظ ساختار دفاع و یک عیب بزرگ به نام از دست دادن خلاقیت و حاکم شدن ترس در اطراف محوطه جریمه را دارد. شاید بهتر باشد او در این مقطع کلیدی به شیوه قدیمی عمل کند و به جای زدن قفل به پای مهاجمان، کماکان آزاد کردن خلاقیت بازیکنانش را در دستور کار قرار دهد. به هر حال «گگن پرسینگ» یا همان بازی پرفشار، تیم را از دقیقه ۶۰ خسته میکند و همین دلیل لیورپول با وجود تمرکز روی تنها ۲ جام هم خسته نشان میدهد. نیمکت لیورپول چندان قوی نیست و کلوپ نمیتواند چندان به بازیکنان تیم اول استراحت دهد. به اینها کمبود خلاقیت در تیم را هم اضافه کنید. لیورپول نسبت منچسترسیتی مهرههای خلاق کمتری دارد و این موضوع در روزهای سخت پیشرو، قرمزهای آنفیلد را به دردسر میاندازد.
فرم لوکاکو و جواب اعتماد به پریرا
روملو لوکاکو برای اینکه خودش را به اوله گونار سولشر ثابت کند باید صبور میبود. مهاجم بلژیکی منچستر یونایتد در دو بازی اولی که سولشر روی نیمکت این تیم نشست غایب بود و وقتی به اسکواد بازگشت هم جایی در ترکیب اصلی برای خودش پیدا نکرد.
در غیبت لوکاکو این مارکوس رشفورد بود که نقش مهاجم مرکزی یونایتد را بازی میکرد، فرصتی که از آن بهترین استفاده را برد. اما حالا به نظر میرسد لوکاکو دوباره جایگاه سابقش را به دست آورده و به این سادگیها از دستش نخواهد داد. مهاجم سابق چلسی و اورتون در میانه هفته پیش دو بار دروازه کریستال پالاس را در جریان پیرزی خارج از خانه ۳-۱ تیمش باز کرد و در ابتدای این هفته هم دو گل حیاتی زد تا یونایتد با سولشر از ۱۲ بازی لیگ به ۱۰ پیروزی برسد و همچنان بدون شکست بماند.
با اینکه بازگشت به فرمِ لوکاکو میتواند خبر بدی برای رشفورد باشد و او را مجبور کند دوباره به بال راست یا چپ منتقل شود (البته سولشر از سیستم دو مهاجمه هم استفاده کرده، مثل بازی جام حذفی در استمفورد بریج)، اما حداقل با توجه به مصدومیت آنتونی مارسیال و جسی لینگارد و البته محرومیت پل پوگبا برای بازی برگشت مقابل پاریس سن ژرمن، داشتن چنین مهاجم آمادهای که حالا با ۱۲ گل بهترین گلزن تیمش در لیگ است، میتواند کمک زیادی به سولشر در پارک د پرنس کند.
لوکاکو گل اولش را روی پاس آندریاس پریرا، دیگر ستاره یونایتد در جریان پیروزی ۳-۲ برابر شاگردان رالف هازنهوتل زد و گل دومش را، باز هم مثل گل اول با پای راست، در حالیکه تنها دو دقیقه به پایان بازی مانده بود وارد دروازه انگس گان کرد. این بار هم یونایتد مثل بازی مقابل برنلی با گل دقایق پایانی، در فرگی تایم، نتیجه را تغییر داد تا الهام تیم سولشر از استاد سابقش همچنان به چشم بیاید.
لوکاکو با دو گلی که زد عنوان بهترین بازیکن زمین را از آن خودش کرد، اما از نمایش پریرا نباید غافل بمانیم. در غیبت هافبکهای اصلی یونایتد به دلیل مصدومیت، یعنی نمانیا ماتیچ و آندر هررا و خوان ماتا، پریرا، محصول آکادمی باشگاه، مثل اسکات مکتامنی، به داد تیمش رسید. پریرا این فصل تجربه خوبی از قرار گرفتن در ترکیب اصلی یونایتد در اولدترافورد نداشت. او مقابل برنلی با اشتباهش فرصت گل اول را به مهمان داد، همان بازیای که شاگردان سولشر با دو گل دقایق پایانی روند شکستناپذیریشان در لیگ را حفظ کردند.
اما اعتماد دوباره سولشر به هافبک جوانش این بار جواب داد و یک گل دیدنی و یک پاس گل کلیدی به همراه آورد. پریرا در حالیکه تیمش در نیمه دوم با یک گل از ساوتهمپتون عقب بود با شوتی عالی از ۳۰ متری کار را به تساوی ۱-۱ کشید و تنها چند دقیقه بعد روی پاسی که از لوک شاو بهش رسید، با یک حرکت سریع از مایا یوشیدا گذشت و لوکاکو را در فرصت گل دوم تیمش قرار داد. پریرا در این بازی علاوه بر نقش مستقیمش روی بعد هجومی، در کار دفاعی هم یکی از موثرترین مهرههای یونایتد بود و هشت بار توپ را از حریف پس گرفت، بیش از هر همتیمی دیگرش.
یونایتد بعد از بازی برگشت چمپیونز لیگ مقابل پاریس سن ژرمن، یکشنبه هفته آینده به لندن سفر میکند تا مقابل آرسنال به زمین برود. با توجه به باخت ۲-۰ در بازی رفت، شاید شانس صعود زیادی برای یونایتدیها در اروپا باقی نمانده باشد، اما پیروزی در امیریتس میتواند قدم بسیار بزرگی به سوی کسب سهمیه چمپیونز لیگ برای فصل آینده محسوب شود. با توجه به نمایش پریرا مقابل ساوتهمپتون، خیال سولشر اندکی بیشتر نسبت به خط میانیاش برای این بازی راحت خواهد بود.
افت صلاح نمادی از فرم کلی لیورپول
یکشنبهای دیگر و تساوی بدون گل دیگری برابر رقیبی محلی. یک امتیاز دیگر برای لیورپول، امتیازی که میتواند در نهایت باعث قهرمانی این تیم در لیگ شود، یا عامل برای واگذاری این کورس به منچستر سیتی.
مسئله این بازیها اینجاست که نمیتوان گفت یک امتیاز در خانه حریف نتیجهای بد است، اما تکرار چنین نتایجی میتواند بهایی سنگین با خودش به همراه بیاورد. مسئله دیگر اینجاست که باز هم در نمایش لیورپول آن عامل جادویی هجومیِ فصل پیش غایب بود. درست وقتی نیاز به یک لحظه خلاقیت برای بردن بازیای سنگین و نزدیک احساس میشد، شعله خط حمله لیورپول کمسو شد.
نکته مثبت برای لیورپول البته در برنامه بازیهای باقی مانده تا پایان فصل است. سیتی بازیهای سختتری پیش رو دارد، که مهمتر از همه آنها سفر به اولدترافورد است. از این منظر یک امتیاز به دست آمده از گودیسون پارک اهمیت و موضعیت زیادی پیدا میکند. اگر لیورپول این بازی را میباخت، سیتی میتوانست با یک تساوی هم در خانه منچستر یونایتد به قهرمانی برسد، حتی اگر لیورپول تمام بازیهای باقی ماندهاش را هم میبرد (مگر اینکه البته اختلاف تفاضل گل دو تیم به شکلی عجیب جبران میشد). پس تساوی در لیورپول در خانه اورتون، با اینکه صدرنشینی را به تیم پپ گواردیولا واگذار کرد، اما نیاز به کسب سه امتیاز از دربی منچستر، برای باقی ماندن سرنوشت قهرمانی در دستهای خودشان را هم برایشان پدید آورد.
در این مقطع از فصل هیچ بازیای ساده نیست، به خصوص اگر یک دربیِ خارج از خانه باشد. اما در سوی دیگر این معادله، لیورپول حالا پنج بازی از هفت بازی اخیرش در رقابتهای مختلف را با تساوی به پایان برده. شاگردان یورگن کلوپ در سهتا از چهار بازی آخرشان هم موفق به باز کردن دروازه حریفان نشدهاند. حتی پیروزی ۵-۰ مقابل واتفورد و فوتبال روانی که قرمزپوشان آنفیلد به نمایش گذاشتند هم استثنائی بر قاعده کلی سال ۲۰۱۹ احساس میشد. حقیقت اینجاست: خط حمله لیورپول قدرت فصل پیش در همین مقطع را ندارد.
مصدومیت روبرتو فرمینو که باعث شد او بازی دیشب را از روی نیمکت شروع کند قطعا عاملی تاثیرگذار به حساب میآید. اما مشکل فرای صرفا غیبت یک بازیکن در ترکیب اصلی است. عامل تاثیرگذار دیگر در این میان قطعا فرم محمد صلاح است. شاید هیچکس از صلاح انتظار نداشت آمار فوقالعاده فصل گذشتهاش را تکرار کند، اما بعد از چند بازی که به نظر میرسید او دوباره به فرم سابقش بازگشته، ستاره مصری لیورپول حالا در هفت بازی اخیر تیمش فقط یک گل زده.
صلاح در این روزها خیلی قابل پیشبینی بازی میکند و کنترلهای بد و پاسهای اشتباه زیادی دارد، درست مثل انتقادی که از بازی جردن هندرسون میشود. با این وجود مقابل اورتون صلاح گوشههایی از قابلیت بالای خودش را به نمایش گذاشت و البته سه فرصت گلزنی را هم از دست داد. مسئله فقط از دست دادن موقعیتها نیست، بلکه نحوه این از دست دادن است.
صلاح در نیمه اول با یکی از آن حرکات همیشگی خودش از راست به عرض زمین زد و فرصت ضربه زدن با پای چپش پشت باکس اورتون را پدید آورد. اما به جای اینکه بدنش را باز کند و به توپ ارتفاع و قوس لازم برای ورود به دروازه را بدهد، آن را درست جایی فرستاد که جردن پیکفورد انتظارش را میکشد. در دو فرصت دیگر هم صلاح فضا و زمان لازم برای فرار به سوی دروازه اورتون را پیدا کرد، اما هر دو بار با لحظهای تردید و نگرفتن تصمیم به موقع این فرصتها هم به هدر رفت، یک بار با سیو دیگری از پیکفورد و یک بار با دفع توپ مایکل کین. همه اینها نشان از بازیکنی داشت که اعتماد به نفس سابق را از دست داده.
علاوه بر صلاح، سادیو مانهای هم که قبل از این بازی در شش بازی لیگ شش گل زده بود و عملا بار خط دفاعی لیورپول را بر دوش کشیده بود، موفق نشد در پست مهاجم مرکزی تاثیری که به عنوان یک وینگر دارد را تکرار کند. دیووک اوریگی هم که به جای فرمینو در ترکیب اصلی قرار گرفته بود دخالت معناداری در جریان بازی نداشت و البته خط میانی لیورپول هم یک بار دیگر از نداشتن خلاقیت لازم رنج برد، نکتهای که این فصل بارها شاهدش بودیم، از جمله مهمترین نمونههایش در خانه ناپولی، پاریس سن ژرمن و منچستر یونایتد.
آیا کلوپ میتوانست فولبکهایش را جلوتر بکشد تا از ارسالهای آنها برای ایجاد فرصتهای گلزنی، مثل کاری کاری که ترنت-الکساندر آرنولد مقابل واتفورد کرد، بهره ببرد؟ شاید. اما کلوپ این فصل در بازیهای خارج از خانه بسیار بیشتر از پیش محتاط بوده و بیجهت نیست که لیورپول اندکی کمتر از نیم گل در هر ۹۰ دقیقه این فصل دریافت کرده.
حقیقت نهایی بازی دیشب البته در برتری لیورپول بود. جدا از سه فرصت صلاح، لوکا دینی هم با دخالت حیاتیاش یک موقعیت گل صد در صد را از فابینیو گرفت و جوئل ماتیپ هم یک فرصت مناسب با ضربه سرش را از دست داد. پنج موقعیت گلزنی برای بردن یک بازی نزدیک باید کافی باشد. پس مسئله لیورپول تاکتیکی نیست، بلکه بیشتر در فرصتسوزی نیروهای هجومی این تیم دیده میشود که در بدترین زمان ممکن فرم خودشان را از دست دادهاند. این شرایط کار کلوپ برای ایجاد تعادل هجومی و دفاعی تیمش را سختتر میکند.
اخبار
یک سال با بنفشهای بدون کاپیتان
فرهیختگان آنلاین- تمجید مورینیو از بیتردید چهارم مارس یکی از تلخترین روزهای ثبت شده در تاریخ فوتبال است. همه چیز از اودین آغاز شد. شهری که میزبان تیم فیورنتینا بود تا بازی این تیم مقابل اودینزه برگزار شود. بنفشها شنبه شب را در هتل پشت سر گذاشتند. داویده در اتاق همتیمیاش، اسپورتیلو چند ساعتی پلی استیشن بازی کرد و سپس به اتاق خودش رفت. قبل از خواب با همسرش فرانچسکا صحبت کرد و صدای ویتوریای کوچولو، دختر دو سالهاش حس دلتنگی را در وجودش دوچندان کرد. به آنها قول داد بعد از بازی یکشنبه، سریع به فلورانس بر میگردد اما... . اما سرنوشت طور دیگری نوشته شده بود. داویده خوابید اما هیچوقت بیدار نشد. خبرِ باورنکردنی در همه جا پیچید. کاپیتان خوشاخلاق و ۳۱ ساله فیورنتینا، چند ساعت قبل از دیدار تیمش در سری A به علت عارضه قلبی در تختخوابش از دنیا رفت. تمام مسابقات لغو شد. پیامهای تسلیت از تمام دنیا به سمت باشگاه فیورنتینا سرازیر شد. داویده زودتر از حد تصور، به پایان راه رسید. بعد از چند سال بازی در تیمهای میلان، سرمونزه، کالیاری، رم و... تازه خانه اصلیاش را پیدا کرده بود. بعد از رفتن گونزالو رودریگز بازوبند کاپیتانی را مال خودش کرده بود و با همان شماره ۱۳ معروفش به یاد الگوی ابدیاش، آلساندرو نستا سه گل به ثمر رساند و ۱۴ بار هم در لباس تیم ملی ایتالیا به میدان رفت.بنفشها بعد از شنیدن خبر فوت کاپیتانشان جایی برای رفتن نداشتند الا استادیوم آرتیمیو فرانکی. شالهایی که به نردههای بیرونی ورزشگاه گره خورد و گلهایی که به یاد آستو، روی هم تلنبار شد. چند روز قبل در همین ورزشگاه روی پاس داویده، فیورنتینا با یک گل از سد کیهوو گذشته بود و حالا دیگر خبری از کاپیتان نبود. دیگو لوپز و ویکتور سانچ، همتیمیهای سابق داویده، به محض شنیدن این خبر دردناک، غش کردند. بوفون اشک ریخت و کیهلینی از توضیح این غم بزرگ عاجز ماند. دلاواله، رئیس باشگاه فیورنتینا اعلام کرد قرار بوده فردای بازی با اودینزه قرارداد داویده تا پایان دوران فوتبالیاش تمدید شود. اتفاقی که هیچوقت عملی نشد. با این حال شماره ۱۳ برای همیشه بایگانی شد و نام کمپ تیم هم به آستوری تغییر پیدا کرد. اولین بازی بعد از داویده، جدال با بنه ونتو بود. همه اشک میریختند و به یاد کاپیتان فقید در زمین میدویدند. آن روز حتی آسمان هم به گریه افتاده بود.حالا یک سال از درگذشت کاپیتان بنفشها گذشته است و همچنان همه به یاد او در دقیقه ۱۳ از روی صندلیهایشان بلند میشوند و شال بنفش را به هوا میچرخانند. بعد از باتی گل، مردم فلورانس با داویده هم زندگی میکنند و برایش شعار «Davide sempre con noi» را سر میدهند. «داویده همیشه با ماست.»
رسمی؛ فسخ قرارداد
ستاره جوان با بارسلونا
سرجی سامپر، بازیکن 24 محصول آکادمی بارسا قراردادش با این باشگاه را فسخ کرد.
باشگاه بارسلونا امروز اعلام کرد که با سرجی سامپر، بر سر فسخ قرارداد به توافق رسیده است و این بازیکن جوان راهی ویسل کوبه ژاپن خواهد شد تا به اینیستا و داوید ویا ملحق شود.سامپر محصول لاماسیاست ولی نتوانست در تیم اول بارسا جایگاهی مناسب پیدا کند. او فصل 15-2014 به تیم اول باشگاه راه یافت ولی یک سال طول کشید تا اولین بازی خود در لالیگا را تجربه کند. سامپر فصل 17-2016 به صورت قرضی راهی گرانادا شد و با این تیم به دسته پایین تر سقوط کرد. فصل گذشته او قرضی برای لاس پالماس بازی کرد و با این تیم هم سقوط کرد و در حالی که کمتر از شش ماه به اتمام قراردادش باقیمانده بود، پس از توافق بر سر فسخ، راهی فوتبال ژاپن خواهد شد. او در مجموع 13 بازی برای تیم اول بارسا انجام داد و به سبب مصدومیت های طولانی مدت نتوانست روند خوبی را در این باشگاه طی کند. باشگاه بارسلونا در بیانیه ای به تمجید از تعهد و فروتنی سامپر پرداخته است. او فردا در نشستی خبری رسما از بارسلونا خداحافظی خواهد کرد.
اخبار
اعتراف کاپلو؛ روابط شکراب رائول، شوکر، میاتوویچ
فابیو کاپلو به عنوان کارشناس در یکی از برنامههای شبکه اسکای اسپورت ایتالیا شرکت کرد تا درباره اوضاع جنجالی این روزهای اینتر و اختلافات موجود میان مدیران باشگاه با مائورو ایکاردی و مدیر برنامههایش واندا نارا صحبت کند، اختلافاتی که روی عملکرد تیم و رختکن تیم هم تأثیر گذاشته است. کاپلو برای تشریح وضعیت فعلی اینتر، مروری بر خاطرات دوره اول مربیگریاش در رئال مادرید داشت، زمانی که بازیکنانی مانند داوُر شوکر، پردراگ میاتوویچ و رائول گونزالس را تمرین میداد و از وجود وضعیتی مشابه در رختکن تیم مادرید پرده برداشت که او را مجبور به مداخله کرد. «دُن فابیو» گفت: «اسپالتی (سرمربی اینتر) برای برطرف کردن مشکلات تیمش بهتر است که با بازیکنان تیم خودش صحبت کند نه با رسانهها. من جای او باشم، بازیکنان را جمع میکنم و راه حلی برای این مشکل پیدا میکنم. چنین اتفاقی هم برای من در رئال مادرید در مورد شوکر و میاتوویچ رخ داد. آنها نمیخواستند توپ را به رائول پاس بدهند. پس هر دوی آنها را کنار کشیدم با آنها صحبت کردم و ماجرا همانجا تمام شد.»
زدن مسی در برنابئو جریمه ندارد!
البرتو اوندیانو ماینکو، داور ۴۵ ساله، در بازی الکلاسیکوی شنبهشب در برنابئو شروع خوبی داشت، اما کمکم عملکرد او دچار نوسان شد. این داور که امسال بازنشسته خواهد شد، خیلی زود سرخیو بوسکتس را بابت خطا روی گرت بیل جریمه کرد، تصمیمی کاملاً درست، اما از آنجا به بعد داور در نشان دادن کارت زرد خسیس شد و البته این کار بیشتر به نفع تیم میزبان تمام شد.
رگیلون، بازیکن جوان رئالمادرید سه بار خطاهای شدید روی راکیتیچ (۲ بار) و سرخیو روبرتو انجام داد که هیچکدام با کارت زرد روبهرو نشد. او چند باری هم به نشانه اعتراض به بازیکنان حریف هجوم برد تا نشان دهد بیش از آنکه دنبال کسب احترام در این سن باشد به دنبال جنجالسازی است.
اما مهمترین صحنه بازی اواخر نیمه اول رقم خورد. دقیقه ۴۱، راموس با آرنج ضربهای به صورت مسی زد. ستاره آرژانتینی بارسلونا در اثر شدت ضربه چند دقیقهای روی زمین افتاد. در جدالی که روی توپ بود، راموس بعد از اینکه زودتر از مسی به توپ رسید برای پشت سر گذاشتن او ضربهای غیرورزشی به صورت این بازیکن زد. اوندیانو صحنه را دید، اما در کمال تعجب هیچ واکنشی نشان نداد تا بازی به جنجال کشیده شود. متئو لاهوز داوری که مسئولیت VAR را در این بازی بر عهده داشت نیز اعلام کرد حداقل جریمه راموس کارت زرد بوده، اما داور بازی چنین اعتقادی نداشت. گویا در برنابئو زدن بهترین بازیکن جهان، یک کار عادی است و جریمهای هم ندارد. مارسلو هم پیش از این دهان مسی را خونآلود کرده و پهپه مدافع پرتغالی نیز پای خود را روی دست مسی گذاشته و انگشتان او را لگد کرده بود. هیچکدام هم جریمه نشدند. همه این اتفاقات هم در برنابئو افتاد، چه شوخی جالبی.
در نشست خبری بازی با آژاکس
واکنش عجیب سولاری به احتمال بازگشت مورینیو
پس از نتایج ضعیف اخیر رئال با سانتیاگو سولاری، بسیاری اخراج او در پایان فصل را قطعی می دانند.
رئال با دو باخت متوالی که برابر بارسا متحمل شد، شانس قهرمانی در کوپا دل ری و احتمال فراوان، لالیگا را از دست داد و حالا تنها چشم به قهرمانی چمپیونزلیگ دارد. امری که با این شرایط دشوار به نظر می رسد و این روزها شایعاتی مبنی بر بازگشت ژوزه مورینیو در فصل آینده شنیده می شود.
سانتی سولاری، سرمربی رئال در نشست خبری بازی برگشت با آژاکس(یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان) گفت:« بازی رفت را در زمین آژاکس پیروز شده ایم ولی امروز هم برد می خواهیم. هدف ما رفتن به دور بعد است. تیم، شخصیت بالایی در لیگ قهرمانان دارد و برای قهرمانی تلاش خواهیم کرد.»
انتقادات مودریچ:« اینکه او مستقیما از چند بازیکن(بیل، آسنسیو، ماریانو و بنزما) نام برده، سوژه ای برای شما خبرنگاران است. من به عنوان مربی کارم تلاش برای بهتر شدن و پیشرفت تیم است. در مورد رونالدو و تاثیر غیبت او هم حرف زیاد زده شده است. او افسانه زنده این باشگاه است و تمام افتخارات و خدماتش برای رئال، غیرقابل انکار است. همه ما که الان در رئال هستیم، تلاش مان در بهتر شدن است. در بهتر حمله کردن و بیشتر گل زدن. این هدف و نیت ماست.»
شایعات بازگشت مورینیو:« رئال همیشه حتی از جولیا رابرتس(بازیگر سرشناس هالیوودی) هم نامزدهای بیشتری داشته است.»
محرومیت دو جلسه ای راموس:« از اینکه او امروز با ما نیست، متاسفم و ناراحت. سرخیو برای ما بازیکن مهمی است. او کاپیتان و رهبر تیم است. البته بازیکنان با تجربه و خوبی برای جانشینی او داریم. در مورد محرومیت او حرفی برای گفتن نداریم. تصمیمی است که گرفته شده.»
نقش شما در محرومیت راموس:« نمی دانم از چه چیز حرف می زنید.»
شانس قهرمانی فقط در لیگ قهرمانان:« در لالیگا هنوز ناامید نیستیم. در لیگ قهرمانان هم فعلا هدف ما صعود به یک چهارم نهایی است.»
گرت بیل:« نه تنها بیل که همه بازیکنان به جز مارکوس یورنته که مصدوم است، امروز آمادگی حضور در ترکیب ثابت را دارند.»
|
|
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4000/17256/62941
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4000/17256/62942
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4000/17256/62943
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4000/17256/62944
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4000/17256/62945
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4000/17256/62946
|
عناوین این صفحه
- یک هفته با بارسا: از قهرمانان و فرازمینیها
- افت لیورپول؛ سایههایی در جنگ با آفتاب سرخ
- فرم لوکاکو و جواب اعتماد به پریرا
- افت صلاح نمادی از فرم کلی لیورپول
- اخبار
- اخبار