|
عادت پپ به سیتی منتقل شد؛ قهرمانی
این فصل را میتوان فصلِ «تاجگذاری مجدد پپ» نامگذاری کرد، فصلی که بزرگترین جنگها و صفآراییها را به خود دید اما در پایانِ «شب طولانی جزیره»، این پسران گواردیولا بودند که توانستند از «تخت پادشاهی» خود در مقابل مدعیان دفاع کنند تا به جهانیان نشان دهند لایقِ دریافت عنوان «بهترین قهرمان تاریخ لیگ برتر انگلیس در عصر مدرن» هستند. سیتیزنها در این فصل رقیبی را پیشروی خود دیدند که عزمش برای پایان دادن به طلسم ۲۹ ساله جزم بود، طلسمی که با صرف جمله «به امید سال آینده» به ۳۰ سال رسید! اینکه لیورپول در این فصل با کسب ۹۷ امتیاز و قبول تنها یک شکست، دستش از کسب عنوان قهرمانی کوتاه ماند، به شدت شگفتانگیز است اما نکته اصلی این است که نباید فقط به لیورپول به عنوان برترین نایبقهرمان تاریخ نگاه کرد بلکه باید به این مسئله توجه ویژهای داشت که منچسترسیتی تا چه اندازه خوب بود که توانست فصل را بالاتر از سرخپوشان مرسیساید به پایان برساند. این فصل برای فوتبالدوستان فصلی جنونآور بود؛ هر دو تیم مدعی قهرمانی، بین خود و سایر تیمها فاصلهای عمیق ایجاد کردند و از هر لحاظ برتر از دیگران بودند و حالا سیتیزنها شانس فتح سهگانه داخلی را دارند و بندرنشینان لیورپول شانس فتح جام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا را.
در واقع میتوان گفت که این دو رقیب یکدیگر را به سطح جدیدی منتقل کردند و دوئل این دو تیم همانند نبرد شانهبهشانه دو گلادیاتور برتر بود؛ تماشایی، هیجانانگیز و البته فراتر از حد تصور. در ماه دسامبر بود که لیورپول ۷ امتیاز از منچسترسیتی پیش افتاد و اگر میتوانست در نبرد مستقیم ماه ژانویه در اتحاد با سیتیزنها به برتری برسد، این اختلاف به ۱۰ امتیاز افزایش مییافت. تا پیش از آن مسابقه، سرخهای آنفیلد مدعی اول قهرمانی محسوب میشدند اما پیروزی آبیآسمانیها بذر شک را در دل فوتبالدوستان کاشت، مسابقهای که قطعاً به عنوان نقطه عطف بزرگترین نبرد قهرمانی لیگ برتر در تاریخ ثبت خواهد شد. صدرنشین این فصل، ۳۲ مرتبه تغییر کرد که در نوع خود یک رکورد تاریخی محسوب میشود، البته فراموش نکنید که در اکثر هفتهها، لیورپول پیش از سیتی به میدان رفت و دلیل این تغییر مداوم همین امر بود اما این ماجرا ذرهای از هیجان غیرقابلوصفِ این تعقیب و گریز نکاست.
اما چه شد که لیورپول برتری امتیازی خود را از دست داد؟ همه چیز به کسب ۴ تساوی در شش بازی برمیگردد، بهویژه تساوی روز سوم مارس برابر اورتون، جایی که سرخپوشان را به بنبست رساند و باعث شد قافیه را به منسیتی ببازند و سرنوشت قهرمانی را به سیتیزنها هدیه کنند. از آن به بعد، سیتی روی بیرحم خود را به تصور کشید و «ماشین پیروزی» توانست چهارده پیروزی پیاپی را به دست آورد. سرعت، حرکت و بازی روان آنها در تمام طول فصل استثنایی بود؛ هر بار که چالشی پیش رویشان قرار میگرفت، به جای «لغزش» با «لبخند» پاسخ میدادند، حتی زمانی که در روز پایانی به مدت ۸۳ ثانیه، سرخهای بندر لیورپول را در صدر دیدند. آن مسابقه پیش از شروع برندهاش مشخص بود و تنها این سؤال در ذهن فوتبالدوستان قرار داشت که «با چه اختلافی»! این داستانِ کلِ فصل منچسترسیتی بود.
منچسترسیتی به آنچه لیاقتش را داشت رسید اما این ماجرا هرگز مانع زیادهخواهی پپ نشد، حتی در جشن قهرمانی! سرمربی اسپانیایی پس از پایان مسابقه و کسب عنوان قهرمانی، ضمن صحبت از غرور و دستاوردش، از نقاط ضعف تیم تحت رهبریاش نیز سخن گفت! همین اثباتی بود بر بلندای سقف انتظارات پپ، کسی که همواره به دنبال پیشرفت بیشتر است و هرگز به داشتههای خود راضی نمیشود و این همان چیزی است که گواردیولا را از دیگران جدا میسازد.
طلسمی که شکسته نشد؛ ۳۰ سال
سالهاست که همگی با هم شعار میخوانند و این تنها کاریست که اکنون میتوانند انجام دهند. زمانی که هفته آخر لیگ برتر انگلیس در شرف آغاز بود، آنفیلد همانند هر هفته زیر پاهای هواداران سرخ میلرزید، هوادارانی که شعار قدیمیشان را فریاد میزدند تا به تیمشان یادآوری کنند که هنگام عبور از دل طوفان، باید سرشان را بالا بگیرند و با امید به راهشان ادامه دهند. به واقع بعد از ۹ ماه و ۳۷ مسابقه، «امید» به تنها دلگرمی سرخپوشان مرسیساید تبدیل شده بود؛ دوستی قدیمی که هیچگاه آنها را ترک نکرده! هدف در بالاترین سطح فوتبال، به حداقل رساندنِ «شانس» است و لیورپول به همین منظور دو مربی متخصص برای بررسی حریفان به کار گرفته تا در زمین مسابقه با سورپرایزی ناپسند مواجه نشود. آنها یک مشاور رژیم غذایی دارند تا مراقب خورد و خوراک بازیکنان باشد و مربی پرتاب اوت دستی استخدام کردهاند تا مطمئن شوند مالکیت توپ را در شروع مجددهای دستی از دست نمیدهند. در واقع از لحظهای که برای نخستین بار در تمرین حاضر شدند تا لحظهای که یکشنبه شب ورزشگاه را ترک کردند، تمام جزئیات موبهمو مورد بررسی قرار گرفت و هیچ چیزی بر اساس «شانس» برنامهریزی نشد.
ولی بعد از ۹ ماه و ۳۷ بازی، همه این برنامهریزیها به کجا رسید؟ امید داشتن به «علیرضا جهانبخش» و «گلن ماری» برای کمک به آنها برای کسب قهرمانی! همه چیز از دست سرخپوشان مرسیساید خارج بود، در واقع آنها خود این اختیار عمل را به سیتیزنها هدیه دادند و در حالی برای آخرین بار در این فصل پای به «آنفیلد» گذاشتند که حتی پیروزی نیز به تنهایی نمیتوانست عامل خوشبختی آنها باشد و حالا «شانس» در ورزشگاه «فالمر» باید به کمک آنها میشتافت! پس از ۱۶ دقیقه، «سادیو مانه» سکوهای آنفیلد را غرق در شادی کرد، این هشتادوهشتمین گل بندرنشینان در طول این فصل لیگ برتر بود و لیورپولیها همچون اولین گلِ فصل به شادی پرداختند ولی چند لحظه بعد زلزلهای بیسابقه در «آنفیلد» رخ داد؛ «گلن ماری» برایتون را در «فالمر» از منچسترسیتی پیش انداخت و برای چند ثانیه در آنفیلد، جدال با ولورهمپون اهمیت خود را از دست داد. تنها چند ثانیه... تنها ۸۳ ثانیه و «سرخیو آگوئرو» در «فالمر» کار را به تساوی کشاند و چند دقیقه بعد با گل دوم منسیتی، صدر یک بار دیگر آبی شد. یک ساعت از بازی گذشت و لیورپول درک کرد که حسرت فتح جامش برای سیامین سال تمدید خواهد شد؛ دیگر کاری از دستان کسی ساخته نبود و ناگهان باز هم صدای شعار قدیمی در ورزشگاه پیچید: «ما اندوهگین نمیشویم، لیورپول، لیورپول، لیورپول.»
آنها میخواندند تا نتیجه بازی سیتی را فراموش کنند، شعار میدادند تا دردشان تسکین یابد، تشویق میکردند تا از یاد ببرند با وجود رکوردشکنی در نهایت بازنده شدهاند. «اگر دوم شوید، هیچ چیزی نیستید.» این صحبتهای «پپ» یا «یورگن» نیست، این سخن ماندگار و جاویدان «بیل شنکلی» است. در روزهای صرف این جمله، لیورپول هرگز قرار نبود باشگاهی باشد که ناکامیِ باشکوه و دردِ زیبا را تجربه کند. کسب ۳۰ پیروزی و جمعآوری ۹۷ امتیاز، اتفاق کوچکی نیست؛ رکورد بیشترین امتیازِ تیم نایبقهرمان در تاریخ لیگهای معتبر اروپایی! آن هم با نسلی که بیرحم و تشنه برد بود اما در نهایت موفق به شکستن طلسم شد.
لیورپولِ کلوپ در خلق رقابتی تاریخی برای قهرمانی نقشی کلیدی ایفا کرد و فوتبالی فرازمینی ارائه داد و احساس ترس و سرخوردگی را در بندر دفن کرد اما در بدترین زمان ممکن لغزید، همانند «استیون جرارد». جزیره یک بار دیگر برای بندرنشینان با ناکامی به پایان رسید، با دست دادنهای مودبانه و تشویقها و دود قرمزرنگ در جایگاههای ویژه آنفیلد، با مقداری خوشحالی نزد هواداران و کودکان حاضر در ورزشگاه و شعار همیشگی «تو هرگز تنها قدم نخواهی زد» و البته امید به کسب جام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا.
ردپای اسپانیایی در انتقال قدرت از لالیگا به لیگ برتر
سید لو
دو روز بعد از حذف بارسلونا به دست لیورپول در آنفیلد، والنسیا هم در مستایا برابر آرسنال شکست خورد تا برای اولین بار در شش سال اخیر امکان رسیدن حداقل یکی از دو جام معتبر اروپایی به یک تیم اسپانیایی از بین برود.
اسپانیا البته میزبان فینال چمپیونز لیگ خواهد بود، در استادیوم واندا متروپولیتانو، در مادرید. اما هر دو تیم این فینال از یک کشور، یعنی انگلیس خواهند بود. خود لا لیگا هم در سالهای ۲۰۱۶ و ۲۰۱۴ دو فینالیست در چمپیونز لیگ داشت، همانطور که سال ۲۰۱۲ دو فینالیست در یوروپا لیگ داشت. دو فینالیست یوروپا لیگ امسال اما باز هم هر دو از لیگ برتر هستند.
در 14 فصل اخیر فقط در دو سال (۲۰۰۸ و ۲۰۱۳) حداقل یکی از عناوین قهرمانی چمپیونز لیگ یا یوروپا لیگ / جام یوفا به یکی از تیمهای اسپانیایی نرسیده. پنج قهرمانی اخیر چمپیونز لیگ بین رئال مادرید (چهار بار) و بارسلونا (یک بار) تقسیم شده. در ۱۵ دوره اخیر یوروپا لیگ / جام یوفا هم تیمهای اسپانیایی 9 بار جام قهرمانی را بالا بردهاند: سویا (پنج)، اتلتیکو مادرید (سه) و والنسیا (یک بار). تمام این تیمها اما امسال فینالهای اروپایی را در خانه تماشا خواهند کرد.
والنسیا امسال آخرین سنگر مقاومت لا لیگا برابر لیگ برتر بود، اما در نهایت شاگردان مارسلینو هم برابر توپچیهای لندن زانو زدند تا تیتر یک روزنامه «آ اس» چنین باشد: «فوتبال برگزیت نمیشناسد». در تاریخ رقابتهای اروپایی هرگز یک کشور تمام فینالیستها را به خودش اختصاص نداده. برای همین است که حالا در اسپانیا این سوال مطرح میشود که آیا فصل ۲۰۱۸ اتفاقی گذرا بوده یا تازه شروع دورانی جدید. به باور بسیاری از فوتبالیهای اسپانیایی رئال و بارسا فصل آینده، بعد از تابستانی پرخرج، بازخواهند گشت. با این وجود از واقعیت اقتصادی حاکم بر فوتبال اروپا و دست بالای انگلیسیها به هیچ وجه نمیتوان گذشت.
والنسیا هفته پیش با درخشش دو مهاجم آرسنال که روی هم قیمتی بالاتر از ۱۰۰ میلیون یورو دارند از رسیدن به فینال محروم ماند. این نکتهای بود که خود مارسلینو هم بعد از بازی بهش اشاره کرد: «قدرت اقتصادی فوتبال انگلیس غیر قابل انکار است. هر باشگاهی در لیگ برتر، حتی تیمهای پایین جدول، بودجهای دو برابر والنسیا یا دیگر باشگاههای لا لیگا، غیر از مادرید و بارسلونا و اتلتیکو، دارد. البته ما از این واقعیت به عنوان بهانهای برای شکست استفاده نمیکنیم، و باید قبولش کنیم و نگاهی دقیقتر به خودمان بیندازیم». بهانه نه، اما قدرت اقتصادی لیگ برتر قطعا بخشی از این مسئله را توضیح میدهد.
از جهاتی دیگر هم فصلی که پشت سر گذاشتیم با اتفاقاتی عجیب و همیشه تکرارنشدنی همراه بود. سقوط رئال در بازی برگشت مقابل آژاکس هنوز باورنکردنی به نظر میرسد. اتلتی و بارسا هر کدام پیروزیهای ۲-۰ و ۳-۰ در بازی رفت را از دست دادند، اتفاقی که به ندرت در بالاترین سطح فوتبال اروپا رخ میدهد. حذف سویا از یوروپا لیگ هم هنوز قابل هضم نیست. شکست والنسیا البته قابل پیشبینیتر بود. بدین ترتیب نه سویا و نه والنسیا شانس حضور در فینال باکو را پیدا نخواهند کرد، فرصتی که به مربی سابقشان، اونای امری، روی نیمکت آرسنال میرسد.
در قدرت غیر قابل انکار انگلیسیها این فصل رد پای اسپانیاییها کاملا مشهود است. امری که سه سال پیاپی با سویا یوروپا لیگ را فتح کرد (از ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶) حالا شانس رسیدن به رکورد چهار قهرمانی در این تورنمنت را دارد. از سوی دیگر منچستر سیتی که برای دومین بار پیاپی فاتح لیگ برتر شد، اتفاقی که در یک دهه اخیر سابقه نداشت، پپ گواردیولا را روی نیمکت خودش میبیند، مربی سابق بارسلونا که تیمش در چمپیونز لیگ به دست موریسیو پوچتینو، مربی سابق اسپانیول حذف شد.
امری، پوچتینو، گواردیولا و البته یورگن کلوپ و مائوریتزیو ساری، همه مربیانی غیر انگلیسی هستند که فرهنگی جدید با خودشان به جزیره آوردهاند. هفته پیش سرمقاله روزنامه «آ اس» این وضعیت را چنین توضیح داد: «بعد از سالها سلطنت لا لیگا در اروپا، لیگ برتر این جایگاه را از اسپانیاییها پس گرفته. دلایل این امر به وضوح یکی سرمایه هنگفت آنها که بخش اعظمش از قرارداد پخش تلویزیونیشان پدید آمده است و دیگری آپدیت شدنشان از منظر مربیان است. انگلیسیها در سالهای اخیر نسل قدیمی مربیانشان را با ایدههای سنتی کنار گذاشتند و حالا میبینیم چهار تیمشان که راهی فینال شده همه مربیان خارجی دارند، همچنین منچستر سیتی که قهرمان لیگشان است».
چند سال طول خواهد کشید تا دوباره یک لیگ هر چهار فینالیست اروپایی را داشته باشد؟ امری به این سوال پاسخ میدهد: «رئال و بارسا دوران اقتدار خودشان را داشتند و حالا نوبت به ما رسیده، تیمهای انگلیسی با مربیانی که سابقه کار در لا لیگا داشتهاند. برای همین باید از این فرصت لذت ببریم، چون تکرارش به هیچ وجه ساده نیست».
آتالانتایِ گاسپرینی: آژاکس ایتالیا
یکی از هزاران هوادارا یوونتوس که انتظار حذف تیمشان برابر آژاکس را نداشت، الساندرو دل پیرو بود. ستاره سابق بیانکونری با اینکه از قدرت آژاکس خبر داشت، باز هم انتظار صعود تیمش را در تورین میکشید. اتفاقی که البته رخ نداد و بانوی پیر برابر جوانان آژاکس در خانه تسلیم شد.
بعد از بازی دل پیرو از فهم فوتبالی بالای آژاکسیها حرف زد، از اینکه بازیکنانشان چطور با این سن کم ذهنیتی کاملا روشن از آنچه باید در زمین انجام دهند دارند. دیگر چهره بزرگ فوتبال ایتالیا که درباره این بازی اظهار نظر کرد هم فابیو کاپلو بود: «یوونتوس دقیقا به همان شکل برابر آژاکس شکست خورد که مقابل آتالانتا باخته بود. از این منظر میتوان گفت همه چیز از همان بازی در ماه ژانویه شروع شد، جایی که جان پیرو گاسپرینی تیمش را با دفاع نفر به نفر مقابل یوونتوس به زمین فرستاد. بازیکنان یووه عادت به این درجه از فشار و پرس نداشتند و از نظر بدنی برابر فوتبال با انتقال سریع آتالانتا کم آوردند. بنابراین اتفاقی که برابر آژاکس در تورین افتاد پیش از این در برگامو رخ داده بود».
حق با کاپلو است. آتالانتا در استادیو آتلتی آتزوری با نتیجه ۳-۰ یوونتوسی که دنبال فتح پنجمین قهرمانی پیاپی در جام حذفی بود را در هم شکست تا شاگردان گاسپیرینی حالا خودشان پا به فینال کوپا ایتالیا بگذارند. بذر این پیروزی بزرگ سه روز قبلش در تساوی مقابل رم کاشته شده بود. نراتزوری در این بازی ۳-۰ از جالوروسی عقب افتاد اما در نهایت یک امتیاز حساس از حریف گرفت. این بازگشت بزرگ روحیهای شکستناپذیر به پاپو گومز، کاپیتان تیم، و یارانش بخشید. بعد از این بازی آتالانتا فقط دو بار در رقابتهای مختلف شکست خورد و روند 11 بازی بدون باختشان در سری آ، شاگردان «گسپ» را به رده چهارم جدول رساند، با سه امتیاز بیشتر نسبت به رم و میلان و در فاصله دو هفته مانده به پایان فصل.
برای باشگاهی که مدیرش، آنتونیو پرکاسی، پیش از شروع فصل صعود به یوروپا لیگ را رویایی بیش از حد شیرین نامیده بود، حالا کسب سهمیه چمپیونز لیگ انتظارشان را میکشد. پیش از رسیدن به این افتخار بزرگ اما آتالانتا فرصت کسب یک جام را هم دارد. «لا دئا» (الهه) با پیروزی برابر لاتزیو در فینال امشب میتواند اولین قهرمانی در کوپا ایتالیا را جشن بگیرد و بعد از سال ۱۹۶۳ بدین سو به یک افتخار بزرگ دیگر برسد.
با اینکه برگزاری فینال در استادیو الیمپیکو حسی از میزبانی به لاتزیو خواهد داد، اما این عامل آخرین باری که دو تیم برابر هم قرار گرفتند، کمک چندانی به شاگردان سیمونه اینتزاگی نکرد. کمتر از دو هفته پیش بود آتالانتا و لاتزیو در رم به جدال هم رفتند تا قدم حیاتی دیگری برای کسب سهمیه چمپیونز لیگ بر دارند. در این بازی با وجود گل زودهنگام مارکو پارولو، آتالانتا در نهایت ۳-۱ به پیروزی رسید تا امیدهای اروپایی بیانکوچلستی را کمرنگتر از پیش کند.
خود گاسپرینی دلیل اصلی موفقیت تیمش را قوای ذهنی بالای بازیکنانش و شجاعت آنها میداند. اغراق نیست اگر بگوییم شاگردان گاسپرینی این خصوصیات را از استادشان به ارث بردهاند. «گسپ» در ابتدای فصل ۲۰۱۱ تنها چهار بازی روی نیمکت اینتر دوام آورد. دلیل برکناری بسیار زودهنگام او پافشاری روی متودها و سیستم ۳-۴-۳ مورد نظرش بود. ماجراجوییهای گاسپرینی در بازگشتش به جنوا بین سالهای ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۶ ادامه پیدا کرد، به خصوص لحظهای که پیش از بازی برابر یوونتوس تصمیم گرفت تیمش را با یارگیری نفر به نفر به زمین بفرستد. همین رویکرد بود که به آتالانتا هم منتقل شد و از آنها تماشاییترین تیم این فصل سری آ را ساخت.
آتالانتا این فصل ۷۳ گل در لیگ زده، بیش از هر تیم دیگری. در این راه دووان زاپاتای ۲۸ ساله بهترین سال تمام عمر فوتبالیاش را پشت سر گذاشته و یوزیپ ایلیچیچ و گومز هر دو ۳۱ ساله هم با خلاقیت و قدرت حمل توپ بالایشان بدل به دو تا از ارزشمندترین مهرههای کل سری آ شدهاند. در ضمن گاسپرینی از جانلوکا مانچینی هم یکی از بهترین مدافعین لیگ را ساخته و پدیدهای به نام موسا بارو را هم از آکادمی به تیم اول رسانده.
البته این اولین تیم طلایی گاسپرینی در برگامو نیست. او در اولین فصل حضورش روی نیمکت آتالانتا، در سال ۲۰۱۶، هم تیمش را به مقام چهارم لیگ رساند، تیمی با بازیکنانی چون برایان کریستانته، آندرهآ کونتی، ماتیا کالدارا، لئوناردو اسپیناتزولا و فرانک کسیه که حالا همه در تیمهای نامدارتر بازی میکنند.
با وجود تغییر زیاد در اسکواد تیم، فلسفه گاسپرینی هرگز تغییر نکرد تا دومین آتالانتای شگفتانگیز او حالا در آستانه ساختن فصلی رویایی قرار بگیرد. بعد از فینال امشب گاسپرینی و شاگردانش به تورین سفر خواهند کرد تا در لیگ برابر یوونتوس به زمین بروند. در هفته پایانی هم آتالانتا مهمان ساسوئولو خواهد بود. رویکرد گاسپرینی در قبال این سه بازی حیاتی که قابلیت تاریخسازی برای باشگاهش را دارند اما همچنان همانی است که همیشه بوده: «من باور دارم نتیجه گرفتن با فوتبال زیبا بازی کردن راحتتر به دست میآید».
فوتبالی که آتالانتا بازی میکند، جدا از هر نتیجهای که در این سه بازی پایانی حاصل شود، قلب طرفدارانش را تسخیر کرده. نزدیک به ۲۰ هزار هوادارا نراتزوی امشب راهی پایتخت خواهند شد، وضعیتی که پرکاسی آن را چنین توصیف کرده: «عملا نیمی از جمعیت برگامو به فینال میروند». پس لاتزیو از هجوم برگاموییها با خبر است. اینکه آیا موفق شوند مقابلشان ایستادگی کنند اما مسئله دیگریست.
اخبار
خانه تکانی به سبک رئال؛ ۱۴ نفر میروند؟
درباره شرایط نقل و انتقالاتی رئال در تابستان ۲۰۱۹ و بازیکنانی که قرار است به برنابئو بیایند، صحبت های زیادی مطرح شده است. آمدن ادن هازارد قریب الوقوع است، پل پوگبا بزرگترین آرزوی زیدان محسوب میشود، فرلاند مندی گزینه ای ایده آل برای رقابت با مارسلو خواهد بود و لوکا یوویچ نیز گزینه ای است که قرار است در خط حمله به کمک کریم بنزما بیاید. اما واقعیت این است که قبل از خرید هر بازیکنی، بازیکنانی باید از ترکیب کنونی کنار گذاشته شوند تا جا برای خریدهای جدید باز شود. باشگاه اکنون به دنبال یافتن مقصدی مناسب برای ۱۳ تا ۱۴ بازیکن است، بازیکنانی که بسیاری از آن ها، جایی در برنامه های زین الدین زیدان نخواهند داشت. اگر شرایط به همین شکل باقی بماند، تنها ۱۹ بازیکن در روز ۸ جولای با هواپیمای رئال به سمت آمریکا پرواز خواهند کرد (تور پیش فصل) که سه نفر از آن ها نیز دروازه بان هستند؛ تیبو کورتوا، لوکا زیدان و آندری لونین. البته با در نظر گرفتن این که پیش از این به کیلور ناواس گفته شده میتواند رئال را ترک کند.در خط دفاع مندی را خواهیم داشت، که البته هنوز آمدن یا نیامدن او مشخص نیست. در کنار او، دنی کارواخال، آلوارو اودریوزولا، سرخیو راموس، رافائل واران، ناچو، مارسلو و ادر میلیتائو هم خواهند بود. خط هافبک جایی است که احتمالا چهره های جدیدی به خود خواهد دید. خرید پوگبا در اولویت است و بعد از او نام های دیگری نظیر دنی فندبیک، میرالم پیانیچ و کریستین اریکسن نیز به رئال لینک شده اند. هر کدام از این نام ها میتوانند به نام هایی که اکنون در باشگاه حضور دارند، تونی کروس، کاسمیرو، لوکا مودریچ، فده والورده و مارکو آسنسیو اضافه شوند. در خط حمله نیز حضور کریم بنزما، وینیسیوس جونیور و رودریگو گوئز در این هواپیما قطعی است و شاید هازارد یا یوویچ نیز آن ها را در این سفر همراهی کنند. اما در حالی که هنوز چیزی قطعی نشده، به برخی بازیکنان اطلاع داده شده که در تابستان به دنبال باشگاه های جدیدی بگردند. در دیدگاه شخصی خود زیدان، ناواس و گرت بیل دو تن از این بازیکنان هستند که آینده ای در مادرید نخواهند داشت. خسوس وایخو و سرخیو رگیلون نیز دو بازیکنی هستند که باشگاه ترجیح میدهد در فصل ۲۰۱۹ در جایی به جز برنابئو بازی کنند. بازگشت تئو هرناندز از دوره قرضی نیز چندان محتمل نیست.دنی سبایوس و مارکوس یورنته نیز جایی در برنامه های زیدان ندارند. متئو کواچیچ، خامس رودریگز، مارتین اودگارد و اسکار رودریگز نیز همگی با حضور در دیگر باشگاه ها، فصل را در مکانی به جز برنابئو سپری خواهند کرد. رائول دیتوماس و بورخا مایورال به رئال بازخواهند گشت، اما شاید ایسکو علیرغم میل باطنی، رئال را ترک کند. لوکاس واسکز هم احتمالا چندماه بیشتر سرگردانی را تجربه کند. براهیم دیاز و ماریانو دیاز نیز دو بازیکن دیگری هستند که شک و تردید درباره آینده آن ها بسیار زیاد است، بازیکنانی که در این فصل بسیار کمتر از آن جه انتظار میرفت، بازی کردند.
مالک ناپولی:
رونالدو مربی واقعی یوونتوس است!
مالک باشگاه ناپولی در اظهار نظری جالب گفت که کریستیانو رونالدو، سرمربی واقعی یوونتوس است و نه آلگری. کریستیانو رونالدو تابستان گذشته و پس از اعلام جدایی از رئال، با پیشنهاد یوونتوس و ناپولی، دو تیم بزرگ ایتالیایی مواجه شد و در نهایت تصمیم گرفت که یووه را به عنوان مقصد بعدی خود انتخاب کند.اورلیو دی لائورنتیس، مالک جنجالی باشگاه ناپولی، ادعایی عجیب در مورد فوق ستاره پرتغالی مطرح کرده است:« کریستیانو، بازیکنی با شخصیت بسیار بزرگ است. به نظرم سرمربی واقعی یوونتوس اوست. محرک و عامل اصلی انگیزه در یوونتوس، رونالدو است. به خاطر بیاورید رونالدو را زمانی که در فینال یورو 2016 مصدوم و تعویض شد. او روی نیمکت بیشتر از سرمربی تیمش فریاد میزد و این به خوبی نشان میدهد که نقشی پر رنگتر از سرمربی تیم دارد.» پشیمانی از عدم جذب رونالدو:« توانایی مالی برای خواسته های او نداشتیم. پدر و مادرم به من یاد دادهاند که تصمیمی که میگیرم براساس تواناییام باشد. من مجبور به اثبات چیزی نیستم چرا که در طول زندگی ام و از زمان که ۲۵ سال داشتهام تا حال حاضر انسانی موفق بودهام.»
عصبانیت هواداران رم از جدایی ده روسی
عصبانبت هواداران رم از جدایی دنیله ده روسی، هافبک محبوب این تیم فروکش نکرده است.
به نظر می رسد طرفداران جالوروسی از جدایی دنیله ده روسی عصبانی هستند و امروز برخی از هواداران این باشگاه در اعتراض به تصمیم مدیران باشگاه، فرانکو بالدینی و جیمز پالوتا، مبنی بر عدم تمدید قرارداد ده روسی و صدور مجوز جدایی او دست به اعتراض زدند. حدود 100 نفر از طرفداران متصب رم با سر دادن شعارهایی مدعی شدند صدور مجوز جدایی ده روسی بسیار سریع و زشت بوده و این هافبک محبوب می توانسته باز هم برای فصول بعدی در ترکیب رم به میدان برود.
همچنین بنرهایی با این مضمون که «باشگاه رم تبدیل به یک کمپانی فروش شده» و «هرچه سریعتر وضعیت را روشن کنید» در دست معترضان به جدایی هافبک باتجربه جالوروسی دیده می شد.
در سالهای اخیر رم ستاره های فراوانی را از دست دادخ و هواداران این تیم معتقدند مدیران باشگاه بیشتر از موفقیت رم به فکر سود اقتصادی با فروش ستاره های بزرگ خود هستند.
اخبار
افشای جزئیات پیشنهاد بارسا به گریزمان
پس از اینکه آنتوان گریزمان سال گذشته پیشنهاد بارسا را رد کرد و در اتلتیکو ماند، بسیاری تصور می کردند که درهای بارسا به روی او بسته شده است؛ ولی یک سال بعد و پس از ناکامی اتلتیکو در همه جبهه ها و جدایی چندین بازیکن بزرگ از جمله دیگو گودین و لوکاس هرناندز، گریزمان نیز تصمیم به جدایی گرفت و شب گذشته این قضیه را به اطلاع هواداران رساند. امروز نشریه اکیپ فاش ساخت که در واقع از ماه مارچ و پس از حذف اتلتیکو از لیگ قهرمانان به دست یوونتوس، مذاکرات بین نماینده های بارسا و ایجنت گریزمان شروع شده و نتایج مثبتی نیز حاصل شده است.
قرارداد پیشنهادی بارسا به گریزمان مثل سال گذشته 5 ساله با دستمزد سالانه 17 میلیون یورو خالص است و از این حیث، گریزمان پس از مسی قرار می گیرد. ستاره فرانسوی هم اکنون 21 میلیون یورو در اتلتیکو دستمزد می گیرد ولی حاضر است با کاهش از دستمزد فعلی خود راهی بارسلونا شود. او البته از پی اس جی نیز پیشنهاد خوبی دریافت کرده و باید دید در نهایت به کدام پاسخ مثبت خواهد داد.
بازیکنانی که بدون رسیدن به فینال اروپا توپ طلا بردند
سرخیو آگوئرو اخیراً اعلام کرد برنده توپ طلا باید در فینال لیگ قهرمانان اروپا باشد. این جمله مهاجم منچسترسیتی درست نیست و همیشه این اتفاق رخ نداده است. در ۶ سال اخیر بازیکنی که برنده توپ طلا شده فاتح یورو نیز شده است اما این تنها شرایط برای کسب بهترین جایزه انفرادی نیست. نیازی نیست خیلی به دور اشاره شود. کریستیانو رونالدو و لیونل مسی در حالی برنده توپ طلا شدند که در آن سال قهرمان لیگ قهرمانان نشدند. در دهههای ۷۰، ۸۰ و ۹۰ و اوایل قرن بیست و یکم ستارههایی بودند که کسی در بهترین بودنشان شک نداشتند بدون اینکه در فینال لیگ قهرمانان به میدان بروند. آنها گاهی اوقات در لیگ اروپا حضور داشتند.
رونالدو ۲۰۱۳
مهاجم پرتغالی با پیراهن رئال مادرید در آن فصل ۶۹ گل به ثمر رساند. او نقش کلیدی در باشگاه و تیم ملیاش داشت اما تنها توانست در فینال کوپا دل ری بازی کند. او در آنجا هم شکست را تجربه کرد.
لیونل مسی ۲۰۱۲
مهاجم بارسلونا فاتح لالیگا و کوپا دل ری شد اما تیمش در نیمه نهایی لیگ قهرمانان حذف شد.
رونالدینیو ۲۰۰۵
کسی در بهترین بودن مهاجم برزیلی شکی نداشت اما در حالی برنده توپ طلا شد که تنها توانست فاتح لالیگا شود. او در لیگ قهرمانان تا مرحله یک چهارم نهایی صعود کرد.
ریوالدو ۱۹۹۹
مدافع بارسلونا توانست فاتح لالیگا شود و یک ستاره در جهان محسوب میشد اما در مرحله گروهی لیگ قهرمانان حذف شد.
رونالدو نازاریو ۱۹۹۷
برنده توپ طلا نتوانست در لیگ قهرمانان بازی کند، اتفاقی که امروزه بعید به نظر میرسد. مهاجم برزیلی برای همه بهترین بود و شکی در آن وجود نداشت.
ژرژ وهآ ۱۹۹۵
مهاجم لیبیایی نه فاتح لیگ شد و نه به فینال لیگ قهرمانان صعود کرد. با این حال توپ طلا را به دست آورد. او بهترین فصل خود را سپری کرد اما برای تیمش کافی نبود.
مارکو فان باستن ۱۹۹۲
مهاجم هلندی هیچ عنوانی به همراه تیم ملی به دست نیاورد. همچنین به فینال لیگ قهرمانان نرسید اما توانست برای سومین بار برنده توپ طلا شود.
رود گولیت ۱۹۸۷
هافبک هلندی نه فاتح لیگ قهرمانان شد، نه لیگ اروپا برد و نه با تیم ملی عنوانی به دست آورد اما بهترین بازیکن فصل از جانب فرانس فوتبال انتخاب شد.
بارسلونا هم مشتری جذب پل پوگبا شد
پل پوگبا، ستاره فرانسوی منچستریونایتد، مورد توجه باشگاه بارسلونا نیز قرار گرفته است.
بعد از سه فصل بازی کردن در منچستریونایتد، انتقادها نسبت به عملکرد پل پوگبا فراوان بوده و عدم کسب سهمیه لیگ قهرمانان و ناکامی های فصول اخیر، هافبک فرانسوی را بر آن داشته تا از منچستریونایتد جدا شود.
نشریه ایتالیایی توتواسپورت مدعی شد بارسلونا نیز به جمع علاقمندان خرید پل پوگبا پیوسته و حاضر است برای جذب این هافبک 26 ساله تا 130 میلیون پوند نیز هزینه کند. همچنین ممکن است ایوان راکیتیچ، هافبک کروات بارسا نیز به عنوان بخشی از قرارداد انتقال پوگبا راهی اولدترافورد شود.
البته بارسا برای جذب پوگبا کار آسانی ندارد زیرا رئال مادرید نیز مدت هاست در تلاش برای فراهم کردن مقدمات هافبک یونایتد است و خود پوگبا زیر ابراز علاقه کرده زیر نظر زین الدین زیدان، سرمربی فرانسوی کهکشانی ها بازی کند.
همچنین یوونتوس، باشگاهی که پوگبا را به اوج رساند نیز یکی دیگر از مشتریان او محسوب می شود و احتمالا یکی از این سه تیم در تابستان قادر خواهد بود هافبک یونایتد را جذب کند. بعد از جذب فرانکی دی یونگ و احتمال فراوان انتقال ماتیاس دی لیخت و آنتوان گریزمان در هفته های آتی، بارسلونا در تلاش برای اضافه کردن یک نام بزرگ برای تقویت خط میانی خود است و پوگبا می تواند گزینه مناسبی در این زمینه باشد.
|
|
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4037/17551/65456
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4037/17551/65457
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4037/17551/65458
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4037/17551/65459
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4037/17551/65460
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4037/17551/65461
|
عناوین این صفحه
- عادت پپ به سیتی منتقل شد؛ قهرمانی
- طلسمی که شکسته نشد؛ ۳۰ سال
- ردپای اسپانیایی در انتقال قدرت از لالیگا به لیگ برتر
- آتالانتایِ گاسپرینی: آژاکس ایتالیا
- اخبار
- اخبار