شهردار تهران در مورد احتمال ورود شهرداری به حل مشکل مسکن در تهران توضیحاتی را ارائه کرد.

پیروزحناچی، در مورد وضعیت مسکن در تهران و احتمال کمک شهرداری به این حوزه گفت: در قانون شهرداری‌ها به مسکن اجتماعی خیلی ضعیف اشاره‌ای شده است؛ اما به مانند یک مأموریت برای شهرداری به این موضوع پرداخته نشده است.

وی گفت: طبیعتا اگر منابعی که اختصاص داده می‌شود همچون تسهیلات بانکی مربوط به مسکن، به شهرداری‌ها هم تخصیص داده شود و در کل حمایت و پشتیبانی کنند، چراکه نه.  ابزارهای این موضوع مثل همه جای دنیا در اختیار شهرداری هست همچون صدور پروانه، زمین اختصاص یافته به این موضوع و حتی به جهت اجاره داری بعد از بهره برداری که معمولا توسط شهرداری‌ها صورت می‌گیرد.

شهردار تهران با تاکید بر اینکه ظرفیت هایی در شهرداری وجود دارد و اگر حمایت های لازم صورت گیرد، قطعا امکان پذیر است، تصریح کرد: به عبارتی دیگر اگر پشتیبانی و حمایت هایی که معمولا از الگوی مسکن اجتماعی و مسکن مهر با دادن تسهیلات با بهره های پایین به این موضوع اختصاص پیدا کند، انجام این مهم عملی خواهد بود.

فقر اخلاقی و مواد مخدر

محمود اسعدی

مبارزه با مشکل یا معضل اجتماعی که دیرینگی دیر پا و چند هزار ساله دارد، نباید محدود به روش ها و برنامه‌های ثابت شود. تاریخ ملتها و تمدنهای جهان، نشانگر وجود مصائب و مسایل عظیم انسانی است که مواد مخدر بخشی از آن بوده است و این واقعیت اکنون در اغلب کشورها پذیرفته شده که عده ای با انواع موادی که نقش تخدیر کننده ذهن و روان انسانها را دارد، زندگی می کنند. شیوه مقابله با این رویداد در جوامع مختلف، متفاوت است اما باید پذیرفت که ریشه تمام مشکلات در» فرهنگ» و «اخلاق» است. در حقیقت هیچ مشکل اجتماعی نیست مگراینکه مسئله ای اخلاقی یا روان شناختی در میان نباشد. بررسی نقش اخلاق در پیدایی، رشد و مقابله با پدیده مواد مخدر و چگونگی تولید، توزیع و مصرف آن خود مقوله مفصلی است که جامعه شناسان و صاحب نظران مختلف کتابها و مقالات زیادی پیرامون آن نوشته اند اما بطور گذرا می توان اشاره کرد که فقر اخلاقی اکنون علاوه بر « فقر اقتصادی» سایه سنگین خود را بر مسایل اجتماعی تحمیل کرده است. از طرفی استراتژی های روان شناختی در برخورد با واحدهای نا سالم اجتماعی یا نقش تعدیل کننده دارند یا نسبت به تغییر باورها، عواطف و رفتارها راه حل هایی عملی ارائه می دهند. با این حال برای بررسی همه جانبه و مبارزه موثر با هر معضل اجتماعی بایستی از همه عوامل اصیل انسانی و دستاوردهای بشری مثل دین، علم، هنر، ادبیات و فلسفه بهره برد تا نسبت به تعدیل یا تلطیف – و نه نابودی کامل آن – توفیق یافت. روشن است مواد مخدر راهی برای فرار از مسئولیت اجتماعی، رشد و ارتقاء بشری و پنجره ای برای نفوذ و گسترش تنیلی، سرباری جامعه و خمودگی است که کمترین نتیجه اش انزوای بخش عظیمی از توانایی نیروی انسانی جامعه است. برای مبارزه با آن علاوه بر روش های معمول نکاتی مورد نظر است:

۱- میل طبیعی اغلب مردم این است که دیگران را به حال خود رها کنند بقیه را ترغیب به کاری کنند که خود مایل به انجام آن نیستند. باید با این پدیده اخلاقی عالمانه و روشمند مبارزه کرد چرا که همبستگی اجتماعی شرط اساسی برای رویارویی با هر مشکل اجتماعی است.

۲- هیچ کار بزرگی بدون شور و شوق انجام نشده است. باید «اشتیاق» لازم برای مبارزه در ارکان، ساختار و بخصوص نیروی انسانی وجود داشته باشد. چراکه اشتیاق، کامیابی می آورد و بی تفاوتی نا امیدی.

۳- اگر سخت کوشی و تلاش و کار مداوم در جامعه ای «ارزش» تلقی شود و اغلب مردم جامعه ای در طلب کمال باشند، خود به خود خمود و جمود رنگ  می بازد.   ۴- برای هرگونه مبارزه جدی و اصیل لازم است افراد به ارتقای دانش خود بیش از ارتقاء مقام خویش بهاء بدهند در این صورت طرحها و برنامه ها موثر و کارا خواهد بود.

۵- در مبارزه تفاوت نهایی بین برد و باخت در عنصر آمادگی است، کسیکه آماده نبرد باشد پنجاه درصد مبارزه را برده است غافلگیری فقط یکبار پذیرفتنی است تکرار آن به معنای این است که شما هرگز آمادگی مبارزه نداشته اید...

احترام و آداب حرفه ای

 

محمد هدایتی

بیایید تصاویر ابتدای بازی استقلال و فولاد خوزستان را یک بار دیگر مرور کنیم. نیمکت ها سراغ همدیگر می روند، عکس های یادگاری در کنار یکدیگر و البته خنده. البته بخاطر کرونا خبری از دسته گل و روبوسی نبود. بهرحال جو دوستانه بود، تو گویی دوستانی قدیمی به دیدار یکدیگر رفته اند و حالا پای رقابتی در میان است جوانمردانه. دوربین ما کات می خورد و نمایی از اتفاقات بعد از بازی و روزهای پس از آن نشان می دهد. چه چیز می بینیم: قهر، غضب، نفرت و بی اعتبارکردن دیگری. تلاش برای نابودی طرف مقابل، پیش کشیدن ماجراهایی از گذشته دور، لشکرکشی های رسانه ای. 

این مورد را می شود تعمیم داد. فقط مختص این بازی نیست. گویا روالی است در فوتبال ایران. کم نبوده اند بازی هایی که با آغوش و بوسه شروع شده اند و با نفرت و بدترین اتهام ها پایان یافته اند. عموماً هم خبری از دست دادن های آخر بازی نیست. حتما دیده اید فوتبال های اروپایی را. آنجا دشمنان هم قواعدی را رعایت می کنند. جدال لفظی رسانه ای آلکس فرگوسن و ونگر 20 سال طول کشید. باران متلک بود آن سال ها.  اما حتی در حساس ترین بازی ها، بعد از پیروزها و شکست ها، آخرِ بازی دست می دادند، هیچ گاه در مصاحبه های بعد از بازی حریف شان را تحقیر نکردند. ممکن بود از زمین و زمان شکوه کنند، اما در خصومت هم حدی از احترام رعایت می شد. آن بازی چلسی و آرسنال یادتان هست. وقتی مورینیو و ونگر در اوج فشار گلاویز شدند؟ که خیلی سریع عذرخواهی کردند و آخر بازی هم دست دادند. گویا آنجا برای حریفان و تلاش شان احترام قائل می شوند و خب شاید این یکی از مهم ترین شاخص های حرفه ای بودن، رشد، توسعه و چیزهایی از این دست باشد.

فوتبال ما سرشار از نفرت و کینه است، نفرتی که گاهی موقتا خاموش می گیرد و به دوستی های مزروانه راه می برد اما خیلی سریع دوباره زبانه می کشد. ما کمی هم بیگانه هستیم با قواعد احترام به رقیب، احترام به تلاش هایش. و اینچنین می شود که فاصله بین دوستی و نفرت در این فوتبال، بین عکس های یادگاری و آغوش با نفرت و عداوت تنها نود دقیقه است. به اندازه یک بازی فوتبال.