|
نمایش سرنوشت کاروان اسرای کربلا درسوریه
اینجا محل واقعی واقعه است
کوروش زارعی بازیگر و کارگردان تئاتر که این روزها قصد اجرای نمایش «المسیح فی الطف» را در کشور سوریه دارد، درباره این اثر نمایشی به خبرگزاری مهر گفت: قرار است شهر حلب مکان اول اجرای نمایش «المسیح فی الطف» باشد. ما از ایران برای اجرای این نمایش مستقیم به حلب سفر کردیم و از اواخر هفته پیش رو ۱۰ شب در شهر حلب و یک هفته بعد هم در شهر دمشق و در جوار حرم مطهر حضرت زینب (س) به مدت ۱۰ شب نمایش را اجرا خواهیم کرد.
وی درباره دلیل اجرای این اثر نمایشی در شهر حلب و دمشق یادآور شد: دلیل اجرای این نمایش در شهر حلب به خاطر این است که اینجا معروف است به شهر اسرا و شهر حضرت زینب (س). زمانی که کاروان اسرای کربلا از شهر کوفه عازم شام شدند، در شهر حلب در دیری که در این شهر بود اسکان پیدا میکنند. راهب مسیحی فرماندههان سپاه دشمن را قانع میکند تا سر مبارک سیدالشهدا را در اختیار وی قرار دهند و طی آن شب راهب با سر مبارک امام حسین (ع) راز و نیاز میکند.
زارعی ادامه داد: ما در مکانی که در سال ۶۱ هجری قمری واقعه مذکور در آن اتفاق افتاده، نمایش را اجرا میکنیم. در واقع ما در فضای باز «مشهد الرأس» نمایش را به صحنه میبریم که سر مبارک امام حسین (ع) در آنجا روی سنگی قرار گرفته بود و سنگ در حال حاضر هم به عنوان یک زیارتگاه وجود دارد. این دیر و کلیسا تبدیل به مسجد شیعیان شده است. اجرا در شهر دمشق هم به این خاطر است که این شهر به نام حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (س)، خواهر و دختر سیدالشهدا (ع) است.
اجرای نمایش با ۶۰ بازیگر سوری
این کارگردان تئاتر درباره گروه بازیگران نمایش «المسیح فی الطف» گفت: ما با ۶۰ بازیگر سوری و به زبان عربی نمایش را اجرا میکنیم. عوامل فنی و گروه کارگردانی نیز حدود ۲۰ نفر از هنرمندان تئاتر ایران هستند. برای مردم سوریه خیلی مهم است که این نمایش با حضور بازیگران تئاتر کشور خودشان اجرا میشود.
اکثر مردم حلب نمیدانستند که کاروان اسرای کربلا یک شب را در شهر حلب سپری کردهاند و سر مبارک سیدالشهدا در «مشهد الرأس» قرار داشته و به واسطه این نمایش از ماجرا مطلع شدند. از این رو منتظر اجرای نمایش و شنیدن روایت از زبان ما هستندکارگردان نمایش «المسیح فی الطف» اظهار کرد: اکثر مردم حلب نمیدانستند که کاروان اسرای کربلا یک شب را در شهر حلب سپری کردهاند و سر مبارک سیدالشهدا در «مشهد الرأس» قرار داشته و به واسطه این نمایش از ماجرا مطلع شدند. از این رو منتظر اجرای نمایش و شنیدن روایت از زبان ما هستند.
زارعی با بیان اینکه ما جنایات وحشیانهای را که دواعش سال ۶۱ هجری قمری در کربلا و با اباعبدالله و خاندان ایشان رقم زدند از طریق ویدئوآرت با جنایات وحشیانهای که دواعش سال ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ در سوریه رقم زدهاند تطبیق میدهیم، افزود: ما در دل یک قصه تاریخی، یک بستر امروزی فراهم کردهایم و نگاهی امروزی به مسائل و اتفاقات منطقه، سوریه و عراق داریم.
وی درباره اینکه آیا نمایش «المسیح فی الطف» در شهرها و کشورهای دیگر نیز اجرا خواهد شد یا نه، گفت: قصد داریم سالهای آینده این نمایش را در کشورهای دیگر نیز روی صحنه ببریم. مردم و مسئولان شهر حمص سوریه نیز از ما دعوت کردهاند تا نمایش را در آن شهر روی صحنه ببریم و مقصد بعدی ما برای اجرا شهر حمص خواهد بود. همچنین برنامهریزی کردهایم که سال آینده نمایش را در کربلا، نجف و کشور لبنان نیز روی صحنه ببریم.
این هنرمند تئاتر متذکر شد: ما نباید بگذاریم جنایات و رفتارهای وحشیانهای که دواعش در سوریه و عراق رقم زدند و این واقعیت که تاریخ ۶۱ هجری قمری بار دیگر تکرار شده است، فراموش شود. وظیفه هنرمند است که این جنایات و تکرار تاریخ را بازگو کند و تذکر دهد. در ایامی که امت جهان اسلام و مردم منطقه و خاورمیانه شاهد بروز جنایات هولناکی توسط شیطان بزرگ، رژیم اشغالگر قدس و رژیم آل سعود هستند، باید به مردم مسلمان چهره واقعی این جنایتکاران را نشان داد. اینگونه اجراها میتواند وحدتی بین امت اسلامی ایجاد کند.
تقریب مذاهب به زبان هنر
زارعی با اشاره به اینکه در این نمایش شخصیت اصلی ما یک شخصیت مسیحی است و قصه نمایش را پیش میبرد، اظهار کرد: ما با این اجرا تقریب مذاهب را هم انجام میدهیم و میگوئیم در این شرایطی که انسان و انسانیت و ارزشهای انسانی دچار خدشه شده است، تمام ادیان و مذاهب الهی هستند و میتوانند در کنار هم قرار بگیرند. در واقع این پیامی است که امام حسین (ع) به راهب مسیحی میدهد و راهب نیز با جان و دل میپذیرد.
رئیس مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی تصریح کرد: همه امت اسلام باید در مقابل دشمنان جهان بشریت متحد شویم. در نزدیک سوریه، غزه و فلسطین قرار دارند و سالهاست که مردان، زنان و کودکانش مورد ظلم و ستم اشغالگران قدس قرار گرفتهاند. از سوی دیگر رژیم آل سعود در یمن که مردمانی مسلمان دارد، نسل کشی به راه انداخته است.
وی با بیان اینکه نمایش «المسیح فی الطف» محصول سازمان هنری رسانهای اوج است، تأکید کرد: این نمایش و اینگونه حرکتهایی که کشور ما انجام میدهد، در راستای رساندن پیام جمهوری اسلامی به کشورهای دیگر است. حضرت امام خمینی (ره) میفرمودند که باید انقلاب اسلامی را به جهان صادر کنیم و یکی از راههای صدور نظام جمهوری اسلامی ایران به جهان فعالیتهای فرهنگی و هنری نظیر تولید آثار تئاتری و سینمایی است.زارعی در پایان سخنان خود یادآور شد: ما در پایانبندی این نمایش بحث محور مقاومت و جبهه مقاومت اسلامی را مطرح میکنیم و به شهادت حاج قاسم سلیمانی، ابومهدی المهندس، عماد مغنیه و شهدای سوریه میپردازیم.
نمایشنامه «المسیح فی الطف» توسط ابوباسم حیادار نویسنده عراقی نوشته شده و کوروش زارعی دراماتورژی و کارگردانی آن را عهدهدار است. سید حنیف خیرالامور تهیهکننده، سعید ذهنی آهنگساز، مهدی غفوری طراح صحنه، محمدرضا آزاد طراح نور، بهزاد جاودانفر طراح حرکت، امیرحسین غفاری طراح گریم، علیرضا خدامرادی طراح پوستر و بروشور و حمید جمالیان فیلمبردار و عکاس از جمله عوامل نمایش «المسیح فی الطف» هستند.
پراکندههایی از جهان موسیقی؛
ارکستر «بیرمنگام» اولین کنسرت دوران کرونایی خود را برگزار کرد
ارکستر سمفونیک «بیرمنگام» یکی از مهمترین مجموعههای موسیقی اروپا همزمان با یکصد سالگی تاسیس، اولین کنسرت دوران کرونایی خود را نیز برگزار کرد.
آرش امینی آهنگساز و رهبر ارکستر سازمان صداوسیما در قالب سلسله گزارشهای خبری با عنوان «پراکندههایی از موسیقی جهان» برخی از رویدادهای خبری حوزه موسیقی در کشورهای مختلف را برای مخاطبان خبرگزاری مهر روایت میکند.
آنچه در ادامه میخوانید روایتی است از برگزاری اولین کنسرت ارکستر سمفونیک «بیرمنگام» در دوران کرونا؛
ارکستر سمفونیک «بیرمنگام» به عنوان یکی از مهمترین ارکسترهای قاره اروپا همزمان با یکصد سالگی خود، اولین کنسرت دوران کرونایی را به رهبری سیمون رتل یکی از رهبران پیشین ارکستر فیلارمونیک برلین اجرا کرد.
در این برنامه که هفته گذشته میزبان مخاطبان شهر یک میلیون و دویست هزارنفری بیرمنگام بود، کنسرتی به افتخار صدمین سال تولد این ارکستر پیش روی مخاطبان قرار گرفت. برنامهای که به نوعی اولین کنسرت دوران کرونایی ارکستر سمفونیک بیرمنگام نیز محسوب میشود.
ارکستر سمفونیک بیرمنگام سالهاست جزو ارکسترهای رده اول اروپا به شمار میآید و رهبران بزرگی چون لسلی هوارد، آندریاس نلسون، کازاکی یامادا بهعنوان رهبر مهمان، این ارکستر را هدایت کردهاند.
در این کنسرت علاوه بر حضور سیمون رتل بهعنوان رهبر ارکستر، یک نوازنده مطرح ویولن با نام «شکوکانه ماسون» و یک نوازنده شناخته شده ساز سی تار با نام «روپا پانه سار» ارکستر بیرمنگام را همراهی میکردند. این در حالی است که اجرای آثاری از روبرت شومان، ادوارد الگار، آی آر رحمان، استراوینسکی و تعدادی دیگر از آهنگسازان مطرح موسیقی بخشهای مختلف کنسرت ارکستر بیرمنگام را تشکیل میداد.
از نکات جالب توجه این برنامه میتوان به اجرای «سرناد برای سازهای زهی» اثر ادوارد الگار اشاره کرد، قطعهای که به نوعی یادآور خاطرات ماندگاری برای ارکستر بیرمنگام است، چرا که اولین کنسرت این ارکستر در ۵ سپتامبر ۱۹۲۰ توسط این آهنگساز رهبری شد.
اجرای موسیقی فیلم «میلیونر زاغهنشین» اثر ای آر رحمان نیز با تکنوازی سی تار جزو رپرتوار این کنسرت است. موسیقی متن فیلم «محمد (ص)» ساخته مجید مجیدی نیز اثر این آهنگساز بزرگ موسیقی فیلم است که از آثار مهم وی به شمار میآید اما علیرغم تلاشهای نگارنده هرگز در کشورمان اجرا نشده است.
جانی دپ مهمان جشنواره «زوریخ» میشود
جشنواره فیلم زوریخ در حالی در سال ۲۰۲۰ فرش سبزش را پهن میکند که ۴ فیلم ایرانی در فهرست فیلمهای حاضر در این دوره جا گرفتهاند
این جشنواره نخستین جشنواره امسال است که با برنامه کامل و به صورت فیزیکی پس از شیوع کرونا برگزار میشود.
برگزارکنندگان جشنواره که به هیچ وجه قصد لغو شانزدهمین دوره این جشنواره را نداشتند از مدتی پیش اعلام کردند این جشنواره از ۲۴ سپتامبر تا ۴ نوامبر (۳ تا ۱۳ مهر) در سوییس برگزار میشود.
این جشنواره امسال ۱۶۵ فیلم از ۴۷ کشور دنیا را به نمایش میگذارد که ۲۳ عنوان از آنها نخستین اکران جهانیشان را در این جشنواره تجربه میکنند و برای نخستین بار در دنیا دیده میشوند. از این میان ۱۱ فیلم برای نخستین بار اکران بینالمللی خواهند داشت و برای اولین بار به جز کشور سازنده در کشور دیگری دیده میشوند.
در فهرست امسال فیلمهای این جشنواره آثاری از سینمای ایران نیز به چشم میخورد.
فیلم سینمایی «بندر بند» ساخته منیژه حکمت محصول ایران و آلمان در بخش نمایشهای ویژه و مستند «سایههای بی خورشید» ساخته مهرداد اسکویی در بخش خطوط مرزی این رویداد روی پرده میروند.
از فیلمهای دیگری که در فهرست فیلمهای این دوره جشنواره فیلم زوریخ جای گرفتهاند میتوان از «۸۰ هزار شنیتسل» ساخته هانا شوایر از آلمان و فیلم سوییسی «واندا، شگفتی من» ساخته بتینا اوبرلی یاد کرد.
این فستیوال همچنین هشت فیلم را در بخش کانون توجه مردم به نمایش درمیآورد که اکران بینالمللی مستند «معارض» که ۲ اکتبر به نمایش درمیآید در دومین سالگرد کشته شدن جمال خاشقجی روزنامهنگار سعودی از جمله آنهاست.
امسال سهم کارگردانهای زن حدود ۵۰ درصد از فیلمهای فهرست است.
بازیگران مهمان و حاضر در این دوره نیز از چهرههای نامداری تشکیل شده و قرار است جانی دپ به زوریخ بیاید تا به معرفی فیلمی با عنوان «سبوی طلا: چند دور با شین مکگوان» که خود از تهیه کنندگانش بوده، بپردازد. این مستند برای نخستین بار در کشوری آلمانی زبان به نمایش درمیآید و درباره گروه فولک پانک ایرلندی «پوگیز» است.
علاقهمندان همچنین میتوانند شاهد حضور تیل شوایگر بازیگر آلمانی و ژولیت بی نوش و مایوین بازیگران فرانسوی روی فرش سبز این جشنواره باشند. این سه همراه رالف لیسی فیلمساز سوییسی و اولیویا کولمن بازیگر اسکاری بریتانیایی برندگان جوایز چشم طلای امسال این جشنواره خواهند بود.
یادداشت مدیرعامل بهمن سبز:
«سینمای ایران» در دوران کرونا دوستان و دشمنان خود را بهتر شناخت
سیدمصطفی حسینی مدیرعامل موسسه بهمن سبز در یادداشتی ضمن تبریک روز ملی سینما نکاتی را درباره شرایط این روزهای سینمای ایران مطرح کرد.
سیدمصطفی حسینی مدیرعامل موسسه «بهمن سبز» به مناسبت روز ملی سینما برابر با ۲۱ شهریور ماه یادداشتی در اختیار خبرگزاری مهر قرار داد.
در متن این یادداشت آمده است:
«حالا دیگر چندین ماه است ظهور ویروس خبیث کرونا نفس کشیدن را برای صنعت سینمای ایران سخت کرده و دل دستاندرکاران این هنر صنعت را آزرده است. صنعت سینمای ایران شکننده بود، امروز شکنندهتر شد. مهجور بود، امروز مهجورتر شد و تنها بود، امروز تنهاتر شد. امام علی علیه السلام میفرمایید: شخصیت انسانها در شدائد دهر نمایان میشود. آری در دوران تلخ کرونایی، سینمای ایران فرصتی یافت تا دوستان و دشمنان خود را بهتر و عمیقتر بشناسد. دشمنان دوستنمایی که در دوران خوشی و ملایمات در دل سینمای این مرز و بوم خزیدند، چرخیدند، سماع کردند و در دوران ناخوشیها و ناملایمات گریختند، دور شدند و سرهایشان را در برف فرو بردند.
امسال نیز روز سینما از راه رسید اما چه رسیدنی!؟ گرد و غبار تندبادهای حوادث یکسال اخیر بر دامن این هنر اجتماعی نشست و در کمتر از یکسال چهره آن را در هم کشید. نه مگر اینکه در سالیان متمادی سینمای محجوب این سرزمین در خدمت مردمان شریف خود بوده و در لحظات غم و شادی با این مردم گریسته و با این مردم خندیده است؟!
در ۱۲۰ سالگی این سینما و در روزهایی که بیش از همیشه تنهاست، وقت آن رسیده است هم مردم هنردوست و هنرپرور این دیار و هم متولیان امر و مدعیان حامی فرهنگ و هنر، آستین همت خود را بالا زده و دست یاری بر زانوی هواداری و هواخواهی خود گذاشته، با حمایتهای اساسی و اصولی، کمر خمیده این هنر تاثیرگذار را از شکستن نجات دهندسینمای ایران جزء نجیبترین و بااخلاقترین سینماهای جهان شناخته شده و پرداختن به هنر فاخر و ارزشهای انسانی را سرلوحه خود قرار داده است. با افتخار از رشادتهای اقوام این دیار سخن گفته و از غم و حزن ساکنین این سرزمین به آرامی گریسته است. حال در ۱۲۰ سالگی این سینما و در روزهایی که بیش از همیشه تنهاست، وقت آن رسیده است هم مردم هنردوست و هنرپرور این دیار و هم متولیان امر و مدعیان حامی فرهنگ و هنر، آستین همت خود را بالا زده و دست یاری بر زانوی هواداری و هواخواهی خود گذاشته، با حمایتهای اساسی و اصولی، کمر خمیده این هنر تاثیرگذار را از شکستن نجات دهند.
فراموش نکنیم سینمای ایران علاوه بر تاثیرات معنوی که بر سینمای منطقه و جهان گذاشته برای جمع کثیری از جمعیت این مرز و بوم اشتغال فراهم کرده است که متاسفانه اکنون در بلاتکلیفی نگران کنندهای به سر میبرند. بخش اعظمی از این فعالان، دارای زندگی متمولانهای نیستند و در جریان حیاتِ سینما زندگیشان معنا پیدا میکند و با توقف فعالیت سینما، زندگی آنان نیز دچار توقف و فروپاشی خواهد شد. بسیاری از عوامل تولید و اکران فیلم، امیدشان به فعالیت سینماست و در صورت رونق نگرفتن سینماهای کشور، زندگی آنان نیز از رونق میافتد.
امسال در حالی روز سینما را جشن میگیریم که صدای دلسوزان و دردمندان این عرصه در جهت احیا و یاری طلبیدن بارها و بارها بلند شده است اما کسی آن صداهای به حق را نشنید. اکنون چشم امید بسیاری از دستاندرکاران سینمای ایران از عوامل تولید فیلم تا اکران و دیگر صنوف وابسته، به حمایتهای متولیان این امر دوخته شده است، تا بار دیگر به موجب تصمیمات بجا و کمکهای مادی و معنوی وزارتخانه، نهادها و سازمانهای ذیربط خون تازهای در رگهای این هنر- صنعت جاری شود.
چه جوری همه ما بازنده شدیم؟!
حسین هاشم پور
همه ما روی دور باختیم، راستش مدت هاست سعی می کنم ذهنم را از این واقعیت ملموس پرت کنم اما تلاشم بیهوده است، آن ناامیدی که از آن فرار می کردیم این روزها مثل خون در وجودمان جریان دارد؛ حالا دیگر همه حواسم متوجه این نکته است که همه ما چه بی سر و صدا، با هم رو به بدبختی سیر می کنیم.
نه اینکه فکر کنید فقط افزایش باورنکردنی هزینه های زندگی، اجاره خانه های سرسام آور و مایحتاج روزانه مرا متوجه این مطلب کرده، نه، راستش روی نزار، نالان و عصبی مردم را در کوچه و خیابان می بینم پشتم می لرزد، باورم بیشتر و بیشتر می شود که بوی بهبود روزگار با ما ایرانیان فرسنگ ها فاصله دارد. خوشبختی، آسودگی خیال، یک جور رفاه عادی خیلی معمولی، خیلی خیلی از ما دور است و بعید است حالا حالاها دست مان به دامانش برسد.
توی مسیر روزانه ام چند صرافی است، روزهایی ست که جلوی این صرافی ها غلغله است، حتی مجبور می شوی قید پیاده رو بزنی بروی از خیابان رد شوی، جمعیت بدون ماسک، با ماسک از روی هم شیرجه می زنند تا به در و پنجره صرافی چنگ بیندازند! از ناسزا گفتن به هم ابایی ندارند و چنان مضطرب تمام شدن دلار و یورو هستند که متوجه نیستند حریم های انسانی را چند قدم عقب می رانند، اوایل فکر می کردم جمعیت مرفهین بی درد همین ها هستند، البته همان موقع هم متوجه بودم که به سر و ریخت شان نمی آید از ما بهتران باشند، اما صف خرید دلار غلط انداز بود؛ بعدتر فهمیدم این جماعت بینوا تا می فهمند دولت، دلار به بازار تزریق کرده و دلار شده ۲۲ هزار تومان، می ریزند صرافی ها پول خارجی می خرند تا دو روز بعد که قیمت ها برگشت به ۲۴ و ۲۵ هزار تومان، کاسبی کرده باشند و امورات روزمره شان را بگذرانند!!
این سکانس _صحنه تکراری به نظرم یکی از غم انگیزترین موقعیت هاست که اگر هنرمند ایرانی آن را در اثرش بازتاب دهد حتمن متهم به سیاه نمایی می شود؛ مردمی که برای سیر کردن شکم گرسنه تیشه به ریشه همه می زنند، و حتی نمی دانند با دستان خود ،خود را بدبخت تر می کنند اما شرایط اقتصادی به گونه ای ست که نمی توانی به آنها خرده ای بگیری؛ او حق دارد امروزش را بگذراند.
کابوسم روایت بیرونی یافته است: یکی مان لبه چاه ایستاده، آن یکی دو سه متری فرو رفته توی چاه و دیگرانی هم فراوان اند که پنجاه شصت متر،صد متر سقوط آزاد کرده اند؛ تعارف که نداریم شدت این سیر قهقرا هم بسته به حساب بانکی مان دارد.
عمق فاجعه آنجاست که رشد تصاعدی هزینه ها در کنار درآمدهای ثابت و گاه با نمودار کاهشی فضایی را ترسیم می کند که طبقه متوسط به این چاه فقر خواهند افتاد، دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد.
در این روزگار قمر در عقرب، بد به حالت اگر از جامعه فرهنگ و هنر باشی؛ به قول آقا مجید ظروفچی سوته دلان، شاهکار علی حاتمی: «ما که دنیامون شده آخرت یزید...آقا مجید تو رو چه به روضه، روضه خودتی، گریه کن نداری، وگرنه خودت مصیبتی، دلت کربلاس...»
حتی بدبین ترین تئوریسین ها هم تصور نمی کردند روزگاری چنین تراژیک و وانفسا در انتظار هنرمندان و اهل فرهنگ باشد؛ سینمایی باشی یا نمایشی، نقاش یا موزیسین تفاوتی ندارد ، فضای کسب و کار به کل قفل و خاموش است و اگر تا پیش از این مانند ۹۰ درصد اهل فرهنگ و هنر، از جیب می خوردی و پس اندازی نداشتی این روزها حتمن زیر خط فقر رها شده ای و برای حفظ آبرو نزد مردم و در و همسایه نمی دانی چه گلی باید به سر بگیری، زیرا کار از سرخ آب سفیدآب هم گذشته است.
وسط این ذکر مصیبت تذکر بدهم که حواسم هست این روزها شرایط همه وانفساست، ایران و دنیا هم ندارد، همه به این درد بی درمان دچارند؛ از این رو اهل هنر و فرهنگ هم مثل همه، سرگردان دست روزگارند و گلایه و توقع بیجا ندارند.
درد آنجاست که همه این سال هایی که گذشت وقتی قیمت نفت سه رقمی بود یا هنوز قیمت دلار سه رقمی نشده بود بارها و بارها همه ما داد زدیم،فریاد زدیم، کاغذ روزنامه سیاه کردیم که به بودجه فرهنگ و هنر مملکت برسید، گوش شنوایی نبود. آن همه سال گفتیم توسعه هنر کیلویی چند، جامعه هنری گرفتار نان شب است، دو تا تئاتر بفروش و چهار تا حراجی نشان مان می دادند و می گفتند ما داریم اقتصاد هنر را سامان می دهیم؛ می گفتیم لطفا درآمد چهار تا سلبریتی و استاد صاحب نام را به پای همه هنرمندان نگذارید، هنرمند شهرستانی کارشناسی ارشد هنر گرفته غم نان دارد، مسئولین بر تبل توسعه دانشگاههای هنری کوبیدند؛
نوشتیم بازار هنر کار زیر ساختی می خواهد، مثلا شهرهای بسیاری در ایران داریم که نه سینما دارند و نه مراکز فرهنگی و این یعنی هنرمندان صدها شهر ایران شغل شان به مو بند است، می گفتند ببینید فلان چهره شناخته شده در بهمان فیلم و نمایش ، آن استاد نقاش و مجسمه ساز چه رکوردی زد! می گفتیم آقا آن به این، این به آن ربطی ندارد، به جای ویترین به فکر پی ساختمان باشید که خانه از پای بست ویران است و ...
حالا که خانه را به جای آب، کرونا برده تازه مسئولین کاسه چه کنم چه کنم دست گرفته اند که چند هنرمند وام یک میلیون تومانی می خواهند؟!!
و وزیر فرهنگ گلایه می کند چرا بانک ها وام هنرمندان را نمی دهند! کسی هم نمی پرسد با این وام ها چند روز می شود دوام آورد؟ اصلا هنرمند بیکار، اصل و سود این وام ها را چگونه بازگرداند؟ اصلن وام دادن راهکار است یا بیشتر در چاه فرو رفتن؟
بله، خیلی قبل تر از این روزها همه ما بازنده شدیم.
|
|
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4355/20222/80561
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4355/20222/80562
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4355/20222/80563
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4355/20222/80564
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4355/20222/80565
|
عناوین این صفحه
- اینجا محل واقعی واقعه است
- ارکستر «بیرمنگام» اولین کنسرت دوران کرونایی خود را برگزار کرد
- جانی دپ مهمان جشنواره «زوریخ» میشود
- «سینمای ایران» در دوران کرونا دوستان و دشمنان خود را بهتر شناخت
- چه جوری همه ما بازنده شدیم؟!