احمد بهرامی کارگردان فیلم سینمایی «دشت خاموش» که شب گذشته ۲۲ شهریورماه جایزه بهترین فیلم بخش «افق‌ها» در هفتاد و هفتمین جشنواره فیلم ونیز را دریافت کرد، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این جایزه گفت: ما از این جشنواره سه جایزه گرفتیم؛ جایزه اتحاد ملی ایتالیا، که به فیلم‌هایی با موضوع کار و محیط زیست، جایزه می‌دهد. جایزه فیپرشی که فدراسیون بین‌المللی منتقدان سینما آن را اهدا می‌کند و در آن از اکثر کشورهای دنیا منتقدان و روزنامه‌نگاران بزرگی حضور دارند. برای مثال سال گذشته این جایزه را به «یک افسر و یک جاسوس» ساخته رومن پولانسکی دادند یا در دوره‌ای این جایزه به میشاییل هانکه اهدا شد. شب گذشته هم جایزه بهترین فیلم بخش افق‌ها را دریافت کردیم.

دلیل غیبت در اختتامیه چه بود؟

وی درباره اینکه چرا در مراسم اختتامیه حضور نداشت در حالی که برای نمایش فیلم به ونیز رفته بود، گفت: امسال به دلیل شرایط کرونا به ما گفتند که کلاً هر کسی می‌تواند ۵ تا ۶ روز در خاک ایتالیا بماند، در ویزایی هم که به ما داده بودند روی این مساله تاکید کرده بودند، از سوی دیگر نمایش فیلم ما دقیقاً روز اول جشنواره بود. ضمن اینکه این روزها عملاً پروازی در کشور ما انجام نمی‌شود از همین رو ما مجبور شدیم دو روز قبل از برگزاری جشنواره در ایتالیا باشیم چون روزانه پروازی به ایتالیا انجام نمی‌شود.

بهرامی ادامه داد: ما دو روز زود رفتیم و همه این‌ها دست به دست هم داد تا ما روز پنجم برگزاری جشنواره از ایتالیا خارج شویم. گروه‌های دیگر مثل آقای مکری و آقای مجیدی به دلیل اینکه نمایش فیلم‌هایشان در نیمه دوم جشنواره بود، روزهای آخر به ایتالیا آمدند و این شانس را داشتند که در اختتامیه حضور داشته باشند. البته به ما روزهای آخر اعلام کردند با توجه به اینکه کاندیدای دریافت جایزه شده‌اید، اگر دوست دارید در این مراسم حاضر باشید شرایط حضورتان را فراهم کنیم اما ما به خاطر شرایط سخت کرونا و البته نبود پرواز روزانه، ترجیح دادیم دوستان دیگر مثل آقای مکری، آقای بنان یا آقای مجیدی جوایز ما را بیاورند.

کارگردان «دشت خاموش» با اشاره به بازخوردهای منتقدان و علاقه مندان سینما نسبت به این فیلم بیان کرد: در حین نمایش فیلم همه نسبت به آن اظهار لطف می‌کردند. بعد از نمایش اصلی «دشت خاموش» در کاخ جشنواره شاید بیش از سه دقیقه همه تماشاچیان ایستاده برای ما دست زدند. همه ما فیلمسازان همیشه این دغدغه را داریم که کسی حین نمایش فیلم، سالن را ترک نکند و از این منظر خوشحال بودیم. ضمن اینکه بعد از نمایش فیلم ابتدا منتقدان ایتالیایی و بعد منتقدان فرانسوی و … درباره فیلم نقدهای خوبی نوشتند، مردم هم استقبال خوبی کردند. امتیازهایی هم که به فیلم ما می‌دادند خیلی بالا بود.

استقبال از فیلم بیش از تصورمان بود

وی افزود: هشتاد درصد از منتقدان حاضر در ونیز به ما ۴ ستاره و برخی هم ۵ ستاره دادند، رسانه‌های ایتالیایی هم به گفتگو با ما پرداختند. به طوری که این استقبال برای ما خوشحال‌کننده و بیش از تصورمان بود. چون انتظار نداشتیم تا این حد با فیلم ارتباط برقرار کنند. خود آلبرتو باربارا رئیس جشنواره وقتی برای نمایش فیلم به استقبال ما آمد به من گفت من شخصاً فیلمت را دیده‌ام و خیلی فیلم خوبی بود؛ این حرف او برای زمانی بود که ما اصلاً نمی‌دانستیم نامزد دریافت جایزه می‌شویم یا نه. روزنامه‌های فرانسوی مثل پوزتیو و… هم مطالب خوبی درباره فیلم ما نوشته‌اند.

کارگردان «پناه» اظهار کرد: برای اکثر مخاطبان و منتقدان فضای فارغ از قضاوت فیلم، جذاب بود به طوری که می‌گفتند اینکه در فیلم هیچکدام از شخصیت‌ها چه کارگران و چه کارفرماها را قضاوت نکرده‌ای و شخصیت‌ها را سیاه‌سیاه یا سفیدسفید نشان نداده‌ای برای ما جالب بود. می‌گفتند بدون اینکه بخواهی کسی را زیر سوال ببری داستانی درباره مشکلات کارگران و کارفرمایان تعریف کرده‌ای، این عادلانه پرداختن به هر ۲ طرف موضوع برایشان جذابیت داشت. ضمن اینکه میزانسن، کارگردانی، فیلمبرداری و به طور کلی جنبه‌های مختلف فیلم را به خوبی دیده بودند.

وی در بخش دیگر از صحبت‌هایش درباره رایزنی با کمپانی‌های خارجی برای خرید حق پخش فیلم بیان کرد: در حال حاضر چند کمپانی فرانسوی با علی قاسمی پخش کننده این اثر و سعید بشیری تهیه کننده در حال رایزنی هستند. برای خرید حق پخش «دشت خاموش» درخواست زیادی داشتیم در حقیقت آقای بشیری و آقای قاسمی در حال مذاکره هستند تا ببینید کدام یک برای «دشت خاموش» بهتر هستند.

برخی دوستان گفتند چرا از تحریم‌ها گفتی!؟

بهرامی درباره اینکه امسال مجید مجیدی، شهرام مکری و خودش در جشنواره ونیز درباره تحریم‌ها سخن گفتند، توضیح داد: ما همه در یک خانواده زندگی می‌کنیم و خانواده بزرگی به نام ایران را تشکیل داده‌ایم، اگر مشکلی هم وجود دارد منِ فیلمساز، شمای خبرنگار، آهنگر، نجار، همه و همه باید دست به دست هم بدهیم و مشکلاتمان را حل کنیم. متأسفانه برخی از دوستان بعد از ویدئویی من در جشنواره فیلم ونیز، کامنت‌های بدی برای من نوشتند که چرا درباره تحریم‌ها صحبت کردی؟ مگر در کشور خودمان مشکل نداریم؟ واقعیت این است که من هم این موضوعات را می‌فهمم، من هم درک می‌کنم، من هم مشکل دارم، من هم با این گرانی‌ها دست و پنجه نرم می‌کنم، اما نکته بزرگ‌تر این است که در این مملکت خودمان باید به داد خودمان برسیم.

وی ادامه داد: من هم به رفتار خیلی از مدیران و مسئولانی که کار می‌کنند، نقد زیادی دارم چرا که با رفتارهایشان ما را گرفتار کرده‌اند، ولی جای گفتن این حرف‌ها در میان خودمان و در رسانه‌های خودمان است. طرح این مسائل در تریبون‌های خارجی دردی از ما دوا نمی‌کند. ضمن اینکه نظر کلی من درباره تحریم‌ها همان است که در آن ویدئو گفتم.

کارگردان برگزیده بخش «افق‌ها» جشنواره ونیز تأکید کرد: این تحریم‌ها علیه ایران واقعاً ناعادلانه است و فقط فشار مضاعف روی مردم می‌آورد و هیچ سودی برای کشورها و مردمان دیگر ندارد به جز ترامپ که از این تحریم‌ها استفاده می‌کند. تحریم یک مساله سیاسی است و به مردم و بیماران کشور ما ربطی ندارد اما مردم ما از تحریم و نبود داروها رنج می‌برند. بنابراین من ترجیح دادم درباره این مساله صحبت کنم تا بدانند که ملت ایران از تحریم در مشقت هستند. چرا باید چنین تصمیمی بگیرند؟ مگر راه حل دیپلماتیک وجود ندارد؟ مگر برجام برای این مساله نوشته نشد؟ آن‌ها می‌توانستند پایبند باشند. من اصلاً آدم سیاسی نیستم و هیچوقت هم پست سیاسی نمی‌گذارم، ولی به نظرم حق با ملت ایران است و تحریم‌ها درست و عادلانه نیست.

بهرامی در پایان گفت: از عوامل فیلم «دشت خاموش» به ویژه علی قاسمی و سعید بشیری تشکر می‌کنم. ما سه جایزه گرفتیم و پخش کننده در این مسائل تاثیر زیادی دارد. از همین رو از همه عوامل فیلم که در ساختش در کنار من بودند، تشکر می‌کنم.

 

رئیس هیات مدیره صنف انیمیشن با تاکید بر اینکه حیات سینمای کودک وابسته به تولید محتوای مناسب است، جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان بهترین مان برای دیده شدن آثار این حوزه دانست.

به گزارش امتیاز، امیر سحرخیز کارگردان انیمیشن با اشاره به اینکه جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان یکی از مهمترین رویدادها در سینمای ایران است گفت: در ساختار سینمای ایران شاید مظلوم‌ترین گروه فیلمسازان، فیلمسازان کودک و مخاطبانش هستند. جشنواره کودک از مهمترین و معدودترین فضاها برای دیده شدن آثار است.

سحرخیز با بیان اینکه کودکان و‌ نوجوانان می‌توانند آینده سینمای ایران را بسازند گفت: در کشورهای مختلف به چنین جشنواره‌هایی توجه خاصی می‌شود. ما باید هرسال به خودمان یادآوری کنیم این بخش از جامعه نیاز ویژه‌ای به محتوای بصری دارد و ما متاسفانه فقط زمان جشنواره پی می‌بریم که به نیازهای قشر زیادی از جامعه کم توجه هستیم. حیات سینمای کودک را وابسته به تولید محتوای مناسب می‌بینم.

ارتباط دوطرفه بین تولید محتوا و مخاطبان

وی افزود: در این سال‌ها صحبت‌هایی از برگزار نشدن جشنواره و یا تغییر و تحول در آن وجود داشت و هربار برای ما یک نگرانی به‌ وجود می‌آورد که نبود چنین جشنواره‌هایی آن هم با یک رویکرد تخصصی می‌تواند ضربه بزرگی به مخاطبان این جشنواره وارد کند. به‌ همین دلیل جشنواره فیلم کودک یک ارتباط دوطرفه بین تولید محتوا و مخاطبان دارد.

رئیس هیات مدیره صنف انیمیشن جشنواره فیلم کودک را از پرشورترین جشنواره‌ها دانست و تصریح کرد: مخاطبان جشنواره کودک اشتیاق زیادی برای برگزاری پر شورتر آن دارند و این یک سرمایه‌گذاری بزرگ برای قشر کودک و نوجوان کشور است.

برگزاری آنلاین جشنواره امکانی برای دیده شدن بیشتر آن است

وی در خصوص برگزاری آنلاین جشنواره گفت: با وجود شرایط پیش آمده برگزاری جشنواره به صورت حضوری و فیزیکی امکان‌پذیر نیست. من به برگزاری این جشنواره به هرشکلی موافقم. در برگزاری جشنواره به صورت آنلاین ممکن است با نقص‌هایی مواجه شویم چرا که با حجم زیادی از مخاطبان روبه‌رو هستیم اما تجربه خوبی است و به نظر من حتی در سخت‌ترین شرایط بهتر است جشنواره برگزار شود. فضای پرشوری که در زمان برگزاری جشنواره در اصفهان وجود دارد با هیچ چیزی قابل قیاس نیست و به ندرت در جشنواره‌های دیگر حس می‌شود. به هرحال ممکن است از آن فضا به دلیل شرایط ویروس کرونا محروم شویم اما نباید از خود جشنواره غافل شد.

سحرخیز برای بالا بردن سطح کیفی جشنواره کودک در سطح بین‌الملل گفت: من در جشنواره سی‌ودوم داور بخش بین‌الملل بودم، داوران دیگر این بخش ایرانی نبودند، آنها همیشه جشنواره فیلم کودک را یکی از بهترین تجربه‌های زندگی‌شان دانستند. اتفاقی که بین افراد شاخص بین‌المللی می‌تواند تاثیر عمیقی بگذارد، طبیعتا میان جامعه و مخاطبان این جشنواره به همان نسبت مفید و تاثیرگذار است.

وی ادامه داد: برگزاری جشنواره به صورت آنلاین می‌تواند با تبلیغ و انتشار اخبار یک فرصت برای بهتر دیده شدن در سطح بین‌الملل باشد.

محدثه واعظی‌پور روزنامه‌نگار و منتقد سینمایی در واکنش به حضور موفق نمایندگان سینمای ایران در جشنواره بین‌المللی فیلم «ونیز» و مشخصاً دریافت جایزه بهترین بازیگر جوان این رویداد توسط روح‌الله زمانی بازیگر فیلم «خورشید» در قالب یادداشتی به طرح چند نکته پرداخته است.

در متن این یادداشت با عنوان «سلام سینما!» آمده است؛

در این روزهای تلخ و پر از اخبار منفی، موفقیت سینمای ایران به ویژه درخشش بازیگر نوجوان فیلم مجید مجیدی در جشنواره «ونیز» تجسم وجه رویاگون و دوست‌داشتنی سینما است.

کرونا بیش از پنج ماه است طعم زندگی را از ما گرفته، کسب و کارهایی را تعطیل کرده، بسیاری را به کام مرگ کشانده و همه آنچه به عنوان روابط انسانی ذخیره روح و جانمان بوده به یغما برده است. روزهایمان به قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا تقسیم شده است. دیدارهایمان، رفت و آمدهای خانوادگی و حتی معاشرت با دوستان در محل کار از جنسی دیگر است. به سینما نمی‌رویم، پایمان را در سالن تئاتر نمی‌گذاریم، جشنواره‌ها و رویدادهای هنری را آنلاین برگزار می‌کنیم و منتظریم تا این کابوس را پشت سر بگذاریم و به زندگی عادی بازگردیم. عزیزانمان را به آغوش بکشیم، با آرامش در خیابان قدم بزنیم و فراموش کنیم که ماه‌ها درگیر ویروسی بودیم که سلامت و امنیت روانی جامعه را تهدید می‌کرد.

جشنواره فیلم «ونیز» یکی از مهمترین رویدادهای بین‌المللی سینمای جهان با وجود کرونا برگزار شد و خوشبختانه سینمای ایران موفقیت‌هایی در این جشنواره به دست آورد. در روزهایی که جهان پر از خشونت، بی‌عدالتی و اخبار منفی است، شنیدن خبر استقبال از سینمای ایران در جشنواره «ونیز» اندکی حالمان را بهتر می‌کند. شهرام مکری نماینده جریان هنری و مستقل و احمد بهرامی در بخش «افق‌ها» دیده شدند، و بازیگر نوجوان فیلم مجیدی جایزه مارچلو ماستریانی را دریافت کرد که مهمترین دستاورد سینمای ایران از این جشنواره بود. دست ایران از جوایز اصلی خالی ماند، اما همین اخبار خوش از سینما، یادمان آورد که زندگی هنوز زیبایی‌هایی دارد و سینما همچنان محل تجلی و متبلور شدن آن زیبای‌هاست. در بخش اصلی فیلم مجیدی جایزه نبرد، اما واکنش‌ها به «خورشید» خوب بود و نام سینمای ایران دوباره سر زبان افتاد.

مجید مجیدی چهره بین‌المللی سینمای ایران در «خورشید» قصه نوجوانانی از طبقه پایین جامعه را روایت کرده و از نوجوانانی برای بازی در نقش‌های اصلی فیلمش استفاده کرده که دستفروش بوده و در همان اتمسفر زندگی کرده‌اند. مجیدی، رمز و راز کار با بازیگران خردسال و نوجوان را به بهترین شکل می‌داند و دور از انتظار نبود که نوجوانان مستعد و شیرین فیلم «خورشید» تحسین شوند.

همان طور که در «پدر»، «رنگ خدا»، «بچه‌های آسمان» و «باران» بازیگران کم سن و سال دیده شدند. روح‌الله زمانی پسر بااستعدادی که اعتماد به نفس و گرمای حضورش در جشنواره فیلم فجر برای دوستداران سینما جذاب بود، در ونیز هم مورد توجه قرار گرفت. بد اقبال بود که کرونا مانع از سفر او به جشنواره شد، قطعاً آنجا می‌توانست سوژه‌ای جذاب برای رسانه‌ها باشد. روح‌الله دیگر آن دستفروش ساده نیست، او ستاره‌ای است که جایزه‌ای بین‌المللی در کارنامه هنری‌اش دارد. دلم نمی‌خواهد در این لحظات شیرین از مسیر سختی بگویم که او برای رسیدن به موفقیت یا حتی بازگشت به زندگی عادی پیش رو دارد. به اندازه کافی طعم دهانمان این روزها تلخ است. می‌خواهم از شکوه و زیبایی سینما بگویم، از اینکه رویاها هنوز زنده هستند و سینما می‌تواند تجسم این شیرینی و حلاوت باشد.

سینما، سینمایی که از گزند کرونا در امان نمانده و مدت‌هاست راکد و خاموش بوده، دوباره حس غرور و سربلندی را به قلبمان آورده. آن هم زمانی که به سالن‌های خالی و اخبار ناامیدکننده از تولید و اکران عادت کرده‌ایم. سینما هنوز زنده است، چرا که مجید مجیدی می‌تواند پس از چند تجربه ناامیدکننده و دور از انتظار دوباره با «خورشید» به روزهای خوب گذشته بازگردد. قصه بگوید، قهرمان خلق کند و روی فقر و نکبت خط بطلان بکشد. به ما یادآوری کند روزی بالاخره خورشید خواهد درخشید.

سینما، سینمای دوست داشتنی می‌تواند رویاها را محقق کند و هیچ چیز به اندازه رویا برای ادامه زندگی و پیمودن این مسیر سخت، حیاتی نیست. سینما قهرمان خلق می‌کند، قهرمانی از جنس ما. شبیه ما. علی (روح‌الله زمانی) از دل دسیسه و تاریکی به نور می‌رسد، به رهایی. و ما امیدواریم که بر مشکلات و تیرگی‌ها غلبه کنیم.

سینما امید را در دلمان زنده می‌کند. سینمای ایران هنوز زنده است. حتی اگر سایه تاریک کرونا مانع از درخشش واقعی آن باشد، همین سینما بالاخره می‌تواند روزنه‌هایی از امید، تلاش و زندگی را به ما نشان بدهد.

 

روز جمعه هفته گذشته خبری منتشر شد مبنی‌بر اینکه یک تهیه‌کننده و کارگردان سابق سینما در پی یک اختلاف و دعوا، با سلاح گرم همسایه خود را به قتل رسانده است. وی که خیلی زود به این قتل اعتراف کرد، در بازجویی درباره اسلحه‌ای که در اختیار داشته مدعی شده است: «ما معمولاً برای فیلم‌های اکشن و پلیسی از مراکز نظامی سلاح می‌گیریم و بعد از پایان کار فیلمبرداری اسلحه‌ها را تحویل می‌دهیم. اخیراً برای تولید یک کار سینمایی ۸ اسلحه تحویل گرفتیم اما ۷ اسلحه را برگرداندیم و یکی را پیش خودم نگهداشتم. ۷۲ فشنگ جنگی نیز از قبل داشتم.»

فارغ از ابعاد مختلف این پرونده که توسط کارآگاهان اداره پلیس آگاهی در دست بررسی است، برای صحت‌سنجی ادعای امکان در اختیار داشتن سلاح نظامی در فرآیند تولید یک فیلم سینمایی، به گونه‌ای که این کارگردان مدعی آن شده است، سراغ ایمان کرمیان رئیس انجمن جلوه‌های ویژه میدانی سینما رفتیم.ایمان کرمیان رئیس انجمن جلوه‌های ویژه میدانی در گفتگو با خبرنگار مهر در رابطه با قوانین استفاده از تجهیزات نظامی در فیلم‌های سینمایی توضیح داد: دریافت سلاح نظامی برای فیلم‌های سینمایی قوانین خاص خود را دارد. در واقع اسلحه توسط ناظر نظامی از اسلحه‌خانه گرفته و تحویل عوامل فیلمسازی می‌شود و بر اساس قوانین، اسلحه را باید بعد از تمام شدن کار دوباره تحویل اسلحه خانه بدهیم، یعنی اینگونه نیست که یک نفر اسلحه دریافت شده را پیش خود نگه دارد و تحویل ناظر نظامی ندهد.

وی بیان کرد: زمانی که فیلمنامه یک فیلم مورد تأیید وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی قرار می‌گیرد، برای مدیرتولید، تهیه‌کننده و مدیر جلوه‌های ویژه میدانی نامه‌ای صادر می‌شود و این افراد به سازمان صداوسیما، ارتش، نیروی انتظامی و یا سپاه معرفی می‌شوند که بر اساس آن تقاضای تجهیزات نظامی را که می‌تواند اسلحه هم جزو آن باشد، ارائه می‌دهند.

این مدیر جلوه‌های ویژه میدانی تاکید کرد: طبق نامه ارائه شده، یک ناظر نظامی تمام تجهیزاتی که برای فیلم مورد نیاز است از مرجع ذی‌صلاح تحویل گرفته و به مدیر جلوه‌های ویژه میدانی و یا طراح صحنه و یا بازیگر تحویل می‌دهد. ناظر نظامی برای تحویل تجهیزات کارت ملی فرد را گرفته و امضا و اثر انگشت می‌گیرد و در نهایت باز هم تجهیزات را از همان فرد مورد نظر تحویل می‌گیرد.وی توضیح داد: البته این را باید بگویم که در پشت صحنه ناظر همیشه حضور دارد و تمام مراحلی که اسلحه یا هر مورد دیگری از تجهیزات نظامی استفاده می‌شود، را زیر نظر دارد. این را هم باید بگویم که اسلحه و دیگر تجهیزات نظامی تنها به افرادی که از سوی نهادهای ذی‌ربط تأیید شده باشند، تحویل داده می‌شوند. رئیس جلوه‌های ویژه میدانی تاکید کرد: در واقع کسانی که اسلحه و یا دیگر تجهیزات نظامی را دریافت می‌کنند، از نهادهای مختلف صلاحیت امنیتی دریافت می‌کنند و اینگونه نیست که این تجهیزات را به هرکسی تحویل بدهند.وی ادامه داد: ناظر اسلحه باید رسید برگشت اموال را داشته باشد و اینگونه نیست که فرد یکی از تجهیزات نظامی را نگه دارد و تحویل ناظر نظامی ندهد. مضاف‌بر این استفاده از اسلحه‌های ساچمه‌ای قدغن است، چرا که می‌تواند برای انسان و یا حیوان خطرناک باشد.این مدیر جلوه‌های ویژه میدانی در عین حال تأکید کرد: این را هم باید بگویم که اساساً استفاده از گلوله واقعی یا جنگی در فیلم‌ها قدغن است و سال‌هاست که استفاده از تجهیزات واقعی در فیلم‌ها ممنوع شده است.کرمیان در پایان در پاسخ به این پرسش که چقدر این امکان وجود دارد که یک نفر اسلحه را برای خود نگه دارد، گفت: تا جایی که بنده تجربه دارم، چنین امکانی وجود ندارد، مگر می‌شود یک اسلحه نظامی را تحویل گروه بدهند و هیچ کسی هم به دنبال آن نیاید؟ همه چیز در فیلم‌هایی که نیاز به تجهیزات نظامی دارد، به صورت قانونی تحویل و دریافت می‌شود.

 

سومین دوره «جلسات کارتون تهران» برگزار می‌شود،

آشنایی با تخصص‌های مهم در انیمیشن

سومین دوره «جلسات کارتون تهران» با رویکرد آشنایی با تخصص‌های مهم در انیمیشن به دلیل شیوع ویروس کرونا به شکل آنلاین به مدت دو روز از سه‌شنبه 25 شهریور برگزار می‌شود.

به گزارش امتیاز، این استودیو که پیش از این دو دوره قبلی رویداد «جلسات کارتون تهران» را با همکاری پلتفرم داربست برگزار کرده بود، امسال سومین دوره این رویداد را به شکل مستقل و آنلاین با اجرای اشکان رهگذر، نویسنده و کارگردان انیمیشن در روزهای سه‌شنبه و چهارشنبه، 25‌ و 26 شهریور در لایو اینستاگرام استودیو هورخش برگزار می‌کند.

این دوره از «جلسات کارتون تهران» با رویکرد آشنایی با تخصص‌های مهم در انیمیشن با دو موضوع «تفاوت کارگردانی در انیمیشن بلند و کوتاه» و «نویسندگی در انیمیشن و کمیک» برگزار می‌شود که علی اسکویی نوری، کارگردان و تهیه‌کننده انیمیشن و رسول تشت زرین، کارگردان انیمیشن مهمانان نخستین جلسه این رویداد هستند و مهناز عادلی، فیلمنامه‌نویس و کاریکاتوریست و آیدا نوشالی، نویسنده کمیک مهمانان دومین جلسه این رویداد خواهند بود.

شرکت در این رویداد برای عموم آزاد است. علاقه‌مندان می‌توانند «جلسات کارتون تهران» را در روزهای سه‌شنبه و چهارشنبه، 25‌ و 26 شهریور 1399 راس ساعت 19 در لایو اینستاگرام استودیو هورخش به نشانی @Hoorakhshstudios تماشا کنند.

گفتنی است نخستین دوره‌ «جلسات کارتون تهران» با نمایش و بررسی روند تولید انیمیشن‌های کوتاه «اکتسابات انتسابی»، «ایکی»، «پیشخدمت»، «جمشید؛ مرثیه‌ای بر یک اسطوره»، «سوزن بان» و «قایم موشک» به مدت سه روز در شهریورماه 1396 برگزار شد و دومین دوره این جلسات، با نمایش و بررسی انیمیشن‌های ایرانی پذیرفته‌شده در جشنواره جهانی انسی 2018؛ «بدو رستم بدو» به کارگردانی حسین ملایمی، «روبی و جوجه‌ها - مسافری از فضا» به کارگردانی بابک و بهنود نکویی و «آخرین داستان» به کارگردانی اشکان رهگذر با اجرای مشترک مریم کشکولی‌نیا و رهگذر به مدت یک روز در شهریور 1397 در پلتفرم داربست برگزار شد

 

هر فیلم جاده‌ای «درباره الی» نیست

روایتی از غیبت «لتیان» در فجر

نشست نقد و تحلیل فیلم سینمایی «لتیان» با حضور علی تیموری کارگردان، اکتای براهنی فیلمنامه‌نویس، رضا درستکار منتقد سینما و مسعود بهارلو مدیر جلسات و مجری در هشتمین جلسه از برنامه‌های آف‌لاین در کافه هفت برگزار شد.

در ابتدای این جلسه که با حمایت انجمن صنفی نویسندگان و منتقدان سینمایی ایران برگزار می‌شود، مسعود بهارلو در بخشی کوتاه به معرفی علی تیموری پرداخت که نخستین فیلم بلند سینمایی خود را بعد از ساخت دو فیلم کوتاه کارگردانی و اکران کرده است. در ادامه تیموری درباره فعالیت‌های سینمایی خود گفت: در نزدیک به چهل فیلم، در جایگاه دستیار کارگردان فعالیت کرده‌ام که آخرین آنها، فیلم «پل خواب» ساخته اکتای برهانی بوده، که او در «لتیان» در مقام نویسنده همراه من بوده است ضمن آنکه عمده همکاری‌هایم با زنده یاد ایرج کریمی و علیرضا امینی بوده است.

در ادامه جلسه رضا درستکار منتقد سینما که در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر گذشته، عضو هیأت انتخاب جشنواره بود، عنوان کرد: «لتیان» از جمله فیلم‌های خوب سال گذشته ارائه شده به جشنواره فیلم فجر بود که به‌رغم نظر بعضی از دوستان و خود من، اتفاقی برایش رخ نداد و در بخش رقابتی جشنواره غایب بود! البته فیلم خوب در هر شرایطی، راه خودش را برای دیده شدن پیدا می‌کند و «لتیان» هم لااقل از چند فیلم حاضر در جشنواره سی و هشتم بهتر و بالاتر بود.

علی تیموری درباره فیلم اولش گفت: من برای این فیلم، یک ایده داشتم و اکتای براهنی طرح‌هایی داشت و از میان این طرح‌ها، یک طرح به ایده من نزدیک بود و ما آن را انتخاب کردیم. جلساتی با هم داشتیم که به میزان زیادی هم زمان برد تا به یک سیناپس رسیدیم. نگارش فیلمنامه آغاز شد و یک سال و اندی بعد و در یک مقطع آناهیتا تیموریان هم به جمع ما پیوست.

رضا درستکار عنوان کرد: ما می‌توانیم سه راه برای تحلیل هر فیلمی باز کنیم. برای تحلیل این فیلم مثلاً اگر از راه تفسیر برویم، چه نتیجه‌ای می‌گیریم؟ یک پسر خوش‌تیپ لب اتوبان ایستاده، مردی می‌خواهد از عرض اتوبان عبور کند و نمی‌تواند! این پسر خوش تیپ در مکالمه تلفنی خود، مرد را مورد تمسخر قرار می‌دهد. اگر از نگاه شناختی فیلم را ببینیم، ما با کسی طرف هستیم که در آن دعوای میانه راه ویلا هم، از خود مراقب می‌کند تا آسیب نبیند و…؛ می‌بینید که این‌جا، مسیر «تفسیر» فیلم، راهی خاص را برای ما باز نمی‌کند و به همین علت، با این نگاه که پیش می‌رویم، در پایان نتیجه‌ای غلط می‌رسیم، چرا که این پرسش را مطرح می‌شود که این پسر رفت و شیر گاز را باز کرد تا همه بمیرند؟ خب این آقا پسر بد بود، اما نه این‌قدر! در واقع این فیلم از نگاه تفسیری با همین نشانه‌های حداقلی که با خست به مخاطبش می‌دهد، رد می‌شود. از نگاه تعبیری هم فیلم ابتر می‌ماند؛ مثلاً می‌گوییم «در این فیلم یک دختر زیبا وجود دارد که مدام دارد خودش را آرایش می‌کند پس نتیجه می‌گیریم که…» یا «جایی از فیلم اسم آقازاده را می‌آورند، پس فیلم دارد برای کسی از همین جامعه دو دل می‌زند…» و…؛ خب که چه؟ واقعیت این است که در مسیر «تعبیری» هم مخاطب به جایی رهنمون نمی‌شود و شاید در تقابل با این اثر قرار بگیرد، و با این بحث‌ها اساساً به جایی هم نرسیم.

وی در بخشی دیگر از سخنان خود در این نشست که نسخه تصویری کامل آن منتشر خواهد شد، گفت: نویسنده و کارگردان «لتیان» در این اثر کاملاً با ژانر نئوملودرام جلو رفته‌اند و می‌دانند در نئوملودرام، دیگر چیزی به‌عنوان ملو و پایان رمانتیک نداریم، بلکه فاجعه داریم. شاید برای شما جالب باشد که ما این بحث‌ها را در هیأت انتخاب سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر نیز داشتیم! اما…!

درستکار گفت: «لتیان» تصویرهای خوبی دارد و نهایت خلاقیت را از میزانسن تا کات خوب و موسیقی اندازه خوب به ما نشان می‌دهد تا نتیجه‌ای خوب از درام خود بگیرد، اما این نتیجه‌گیری الزاماً نه نمایش‌دهنده یا در تأیید خیانت است و نه دلیلی کافی برای رد یک اثر؛ که اگر اینگونه می‌بود، آن‌وقت درباره داستان یوسف و زلیخا در قرآن چه باید می‌گفتیم؟

این منتقد گفت: نه فقط در این فیلم، که در بسیاری از فیلم‌های سینمای ما، فیلمساز به دلیل موانع و ایست و بازرسی‌هایی که در سر راهش سبز می‌شود، ناچار است از خیلی چیزها بگذرد و کارهایش به سهولت پیش نمی‌رود. «لتیان» به نوعی این سدها را شکسته و به روایتی تازه رسیده است. چیزی که برای من در «لتیان» جذاب است، این است که فیلمساز نگذاشته اصطلاحاً فیلم از دستش در برود که این نشان می‌دهد تجربیاتی خیلی خوب از سینما کسب کرده است.

اکتای براهنی در این نشست درباره عنوان «لتیان» و نام‌گذاری فیلمنامه‌های خود گفت: من به اسم شهرهای ایران علاقه دارم که این در نام فیلمنامه‌هایم پیداست اما فکر می‌کنم این آخرین باری است که از اسم مکانی خاص برای فیلمنامه‌هایم استفاده کردم.