|
جزئیات سیزدهمین جشنواره تجسمی فجر تشریح شد
نشست خبری سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر سهشنبه ۱۴ بهمن ماه با حضور هادی مظفری مدیرکل هنرهای تجسمی، علیاشرف صندوقآبادی دبیر اجرایی و احمد وکیلی دبیر هنری جشنواره تجسمی فجر برگزار شد.
هادی مظفری در ابتدای این نشست با اشاره به اهداف جشنوارههای تجسمی و بینالهای هنری و برگزاری آنها، گفت: این گفتمان که جشنواره تجسمی فجر جایگزین دوسالانههای تخصصی انجمنها شده است، واقعیت ندارد، چراکه هر کدام مسیر خودشان را با اهداف و برنامهریزی مجزا دنبال میکنند. بینالهای هنری در حال برگزاری هستند، جشنوارههای هنرهای تجسمی از جمله جشنواره تجسمی جوانان و فجر نیز مسیر خودشان را طی میکنند. البته هر کدام با اهداف و برنامهریزیهای مجزا و گروه مخاطب هدف منحصر به خودشان.
وی به آثار این دوره جشنواره هنرهای تجسمی فجر اشاره کرد و افزود: در این دوره جشنواره تجسمی فجر علاوه بر کمیت آثار، کیفیت هم ارتقا پیدا کرده است که پس از دیدن آثار شما هم به این نتیجه خواهید رسید.
مظفری با بیان اینکه احتمال میرفت دوران قرنطینه و فاصلهگذاریها به بسیاری از حوزههای هنری آسیب بزند، گفت: در کنار آسیبهایی که از سوی بیماری کرونا و قرنطینه به حوزه هنر وارد شد، یک فرصت جدی در دوران قرنطینه برای هنرمندان به وجود آمد و اساتید، هنرمندان و هنرجویان تجسمی به خلق و آفرینش اثر پرداختند و امروز شاهد بخشی از این آثار در جشنواره تجسمی فجر هستیم.
وی با بیان اینکه ویژگی اصلی جشنواره تجسمی فجر، عام بودن آن است، توضیح داد: از آنجایی که بخش عمده رویدادهای هنرهای تجسمی متمرکز در تهران است اما جشنواره هنرهای تجسمی فجر به پایتخت محدود نمیشود و ۷۰ درصد آثار پذیرفته شده در نمایشگاه متعلق به هنرمندان شهرستانی است. یعنی این جشنواره ایرانشمول است و حجم ۲ هزار اثری از بین ۳ هزار اثری کل آثار متعلق به هنرمندان شهرستانی است.
مدیرکل هنرهای تجسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به پر تراکنشترین استانهای شرکت کننده در جشنواره فجر اشاره و بیان کرد: تهران با ۱۱۵۹ هنرمند در صدر قرار دارد و استانهای اصفهان با ۳۲۳ هنرمند، خراسان رضوی با ۲۲۵ هنرمند، البرز با ۱۷۱ هنرمند، آذربایجان شرقی با ۱۴۷ هنرمند، فارس با ۱۴۰ هنرمند، مازندران با ۱۰۳ هنرمند، گیلان با ۸۴ هنرمند، خوزستان با ۸۳ هنرمند، همدان با ۵۸ هنرمند و سایر استانها با رقمهای متفاوت و زیر ۵۰ هنرمند در این جشنواره حضور دارند. این حجم از هنرمندان در استانهای مختلف، سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر را تبدیل به رویدادی ملی برای همه هنرمندان کرده است.
وی درباره نمایشگاه آثار تجسمی فجر گفت: نمایشگاه آثار سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر میزبان ۷۰۹ اثر و ۵۱۱ هنرمند خواهد بود که پیشرفتی ۹۶ درصدی در آثار و ۹۲ درصدی در تعداد هنرمندان را نسبت به سال گذشته شاهدیم. سال گذشته در نمایشگاه، ۳۶۳ اثر از ۲۶۸ هنرمند داشتیم. بر همین اساس، استقبال خیرهکننده بود و مجموع آثار نسبت به سال قبل ۲ برابر شده است.
مظفری با اشاره به اینکه افتتاحیه جشنواره تجسمی فجر به دلیل رعایت پروتکلهای بهداشتی و فاصلهگذاری اجتماعی، در سه روز مجزا برگزار خواهد شد، در این مورد توضیح داد: روز شنبه ۱۸ بهمن ماه نمایشگاه آثار جشنواره در بخش طوبی زرین، روز یکشنبه ۱۹ بهمن ماه، نمایشگاه بخش چاپ دستی و روز دوشنبه ۲۰ بهمن ماه نمایشگاه «ستارگان بینالمللی هنر ایران» در مؤسسه فرهنگی هنری صبا فرهنگستان هنر افتتاح خواهد شد. این نمایشگاه به مدت ۱۲ روز و تا ۳۰ بهمن ماه ادامه خواهد داشت.
علیاشرف صندوقآبادی دبیر اجرایی جشنواره نیز درا ین نشست گفت: در بخش طوبی زرین در تعداد آثار رقم قابل توجهی افزایش داشتیم و از نظر کیفی نیز باید اشاره کنم که در کلیه داوریها در کنار داوران بودم و حساسیت و دقت آنها را شاهد بودم. کیفیت آثار به گواه همه اساتید، بیسابقه عنوان شد و حتی انتظارمان این بود تعداد حذفیها زیاد باشد اما تصمیم هیأت داوران به دلیل بالا بودن کیفیت این بود که این تعداد کم شود.
وی تاکید کرد: در بخش طوبی زرین همچنین برای اینکه فرصت را به جوانان مستعد دهیم، برگزیدههای جشنوارههای جوانان را بدون داوری در مرحله اول، آنها را به مرحله دوم داوری فرستادیم.
صندوق آبادی در مورد تعداد آثار جشنواره نیز توضیح داد: تعداد کل آثاری که به جشنواره رسیده ۷۷۵۳ اثر بوده است که از این میان ۲۳۱۵ اثر از ۹۱۱ هنرمند در رشته عکاسی، ۱۹۷۰ اثر از ۸۳۹ هنرمند در رشته نقاشی، ۸۷۱ اثر از ۳۷۱ هنرمند در رشته مجسمهسازی، ۴۱۳ اثر از ۲۱۰ هنرمند در نگارگری، ۲۶۶ اثر از ۱۰۰ هنرمند در رشته کاریکاتور، ۲۵۴ اثر از ۱۵۰ هنرمند در هنرهای جدید، ۱۲۷ اثر از ۷۶ هنرمند در رشته سرامیک بود. تعداد شرکتکنندگان خانم نیز نویدبخش خلق آثار با لطافت و ظرافت در آینده را میدهد.
وی در مورد بخش ستارگان نیز بیان کرد: در بخش ستارگان، هنرمندان و اساتیدی را که در جشنوارههای جهانی مقامهایی آوردهاند، معرفی خواهیم کرد چراکه تلاش آنها به عنوان تلاشگران ارزشمند در حوزه هنرهای تجسمی و کسانی که در دنیا پرچم ایران را افراشته داشتند، دیده شود. ۱۶۷ اثر از ۶۷ هنرمند مقامآور و ستاره در بخش نمایشگاهی «ستارگان بینالمللی هنر ایران» به نمایش درخواهد آمد و همچنین کتابی از این آثار منتشر شده است که در دسترس قرار میگیرد.
دبیر اجرایی سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر همچنین درباره بخش «تجلیل از مفاخر هنرهای تجسمی» نیز توضیح داد: با توجه به حذف شدن این بخش در سال گذشته، امسال ۹ نفر مورد تجلیل قرار خواهند گرفت که اسامی آنها عبارتند از جعفر نجیبی در حوزه مجسمه و سرامیک، احمد عبداللهینیا در حوزه کاریکاتور، سعید رزاقی در حوزه تصویرسازی، گارنیک درهاکوپیان در حوزه نقاشی، خشایار قاضیزاده در حوزه نگارگری، یعقوب آژند در حوزه پژوهش، محمدحسین حیدری در رشته عکاسی، محمد سلحشور در حوزه خوشنویسی و احمد آقاقلی زاده در رشته گرافیک.
احمد وکیلی دبیر هنری سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر نیز با ارائه توضیحاتی درباره بخش چاپ دستی که کارگاههای آن با مدیریت وی برگزار خواهد شد، توضیح داد: برای توضیح این بخش ابتدا باید توضیحی درباره واژه «عیدیسازی» بدهم؛ در دوران قدیم که هنر مکتبی بوده و استادی و شاگردی، معمولاً اساتید برای عید نوروز باسمهای کار میکردند و آنها را به شاگردانشان عیدی میدادند. کسانی که تعداد عیدیهای بیشتری داشتند نشاندهنده سابقه شان بود. نکته دیگر اینکه، تبادل یکی از مسائلی است که در چاپ دستی اتفاق میافتد و هنرمندان این عرصه همیشه تلاش در تبادل دارند به همین دلیل در بخش نمایشگاهی چاپ دستی، ۵۰ اثر از طریق تبادل از دانشگاه بوستون و دانشگاه بلژیک به دست ما رسیده است که به نمایش در میآیند.
وی افزود: علاوه بر این از اساتید مدعو درخواست کردیم تعدادی از آثارشان را برای ما ارسال کنند که آنها نیز به نمایش گذاشته خواهند شد.
وکیلی با بیان اینکه در نمایشگاه چاپ دستی، ۵ ورکشاپ یا کارگاه برگزار خواهد شد، گفت: در کارگاه چاپ سنگی، برای اولین بار روش تولید و تکثیر چاپ سنگی را به نمایش میگذاریم و در کنار آن فیلمهایی از تکنیکهای مختلف چاپ سنگی نمایش داده می شود. همچنین ورکشاپ چاپ فلز نیز داریم که مهدی گودینی ۲ تکنیک این حوزه را در ۲۳ و ۲۴ بهمن و آنالی وکیلی ۱۹ و ۲۰ بهمن ماه به نمایش میگذارند. روز ۲۹ و ۳۰ بهمن نیز خودم درباره تفاوت چاپ دستی و صنعتی و برخورد با یک پلیت تدریس میکنم.
دبیر هنری جشنواره تجسمی فجر تاکید کرد: لیتوگرافی یا چاپ سنگ، هنر مردهای در این مملکت است و این کارگاهها خون تازهای در این حوزه خواهد دمید.
وی در پایان سخنانش گفت: در بخش چاپ دستی از هر هنرمند یک یا دو اثر خریداری خواهد شد.
در ادامه نشست، هادی مظفری درباره بحث خرید آثار برگزیده جشنواره تجسمی فجر گفت: یکی از مباحث جدی که در جلسات شورای سیاستگذاری جشنواره تجسمی فجر به بحث گذاشته شد، بحث خرید آثار برگزیده شرکتکنندگان همچون سال گذشته بود. برای این منظور ۲ راه پیشنهاد شد؛ یکی تعلق جایزه به آثار برگزیده و دیگری خرید آنها که در نهایت با تصمیم شورای سیاستگذاری جشنواره تجسمی فجر، قرار بر تعلق جوایز به برگزیدگان شد.
وی همچنین در مورد بخش «گالریها» که سال گذشته در جشنواره وجود داشت، بیان کرد: در این دوره جشنواره تجسمی فجر، نمایشگاه چاپ دستی جایگزین بخش «گالریها» شد و این موضوع بیشتر به نگرانیهای ما درباره بحث فاصلهگذاریها با توجه به شلوغی سال گذشته بر میگشت که تجمع و ازدحام بسیاری را در باغ موزه قصر شاهد بودیم. در این مورد همچنین، در تدارک رویدادهای ویژه و اکسپوهای فروش آثار هستیم که در صورت قطعی شدن به استحضار میرسد.
در پایان نشست، سعید اسلامزاده روابط عمومی اداره کل هنرهای تجسمی و سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر، متنی از کیانوش غریبپور که درباره پوسترهای این دوره جشنواره نوشته بود، قرائت کرد که به قرار زیر است:
«پوسترهای امسال، بر پایه آثار هنرمندان حاضر در سیزدهمین جشنواره طراحی شد. امسال تصمیم گرفتیم از استعدادهای درخشانی که در سالهای اخیر در بخش طوبای زرین درخشیدهاند یا هنرمندان حرفهای مدعو در بخشهای جانبی در طراحی پوستر یاری بگیریم، تا پس از سه دوره طراحی منسجم و هویتسازیهای فراگیر و نافذ، هم از احتمال تکرار سلیقه پیشگیری کنیم، هم میدان یک رویداد کشوری را به روی هنرمندان کشور باز کنیم.
۲ پوستر بخش اصلی و بخش جانبی، هر ۲ زیر نظر مستقیم مدیر هنری رویداد شکل گرفت؛ و هر چند طراحیگرافیک هر ۲ اثر در نهایت با طراحی او فراهم شد، اما در حقیقت ۲ پوستر، با درونمایه اثر ۲ هنرمند مستقل خلق شده است.
پوستر طوبای زرین از مجموعه روایتهای طناز خانم عاطفه شیدمؤدب ساخته شد که پرداختی معاصر و دقیق از تصویرگری معاصر نگارههای آشنای نگارگری ایران است. پوستر بخش عیدیسازی نیز، برشی از یک اثر خوشساخت و استادانه از آقای احسان خاکسار حقانی است که پرداختی معاصر است از امتداد سنت و زیباییشناسی سدههای متأخر هنر ایران.»
امیر دژکام: «ایوب خان» در نکوداشت رندگی است
امیر دژاکام نویسنده و کارگردان تئاتر که نمایش «ایوب خان» را در جشنواره تئاتر فجر روی صحنه داشت و قرار است بعد از پایان این رویداد به اجرای عمومی خود ادامه دهد درباره انگیزه اش از اجرای این اثر نمایشی در شرایط بحران کرونا گفت: من از ابتدای آغاز گستردگی کرونا تمرینهای نمایش «ایوب خان» را با رعایت همه دستورالعملهای بهداشتی آغاز کردم چون عقل سلیم حکم میکرد که باید پروتکلهای بهداشتی را رعایت کنیم از این رو کلاسهایم را تبدیل به کلاسهای از راه دور کردم و تمرینهای نمایش هم در فضای مجازی برگزار شد. در این نوع تمرینها بچههای گروه در فضای باز روی پشت بام یا حیاط منازلشان از طریق فضای مجازی با من در ارتباط بودند و به همین ترتیب کم کم نمایش شکل گرفت که در کاخ سعدآباد و دریاچه چیتگر نیز اجراهایی در فضای باز داشتیم.
وی ادامه داد: تئاتر شغل ماست و نمیتوان تعطیلش کرد پس باید با شرایط پیش آمده سازگار میشدیم. میزانس نمایش نیز به گونهای طراحی شده است که در هر صحنه بازیگرها تک تک یا به تعداد کم روی صحنه میآمدند. از این رو با رعایت نکات بهداشتی و فاصله گذاری توانستیم این نمایش را برای اجرا آماده کنیم که خوشبختانه در طول این یک سال هیچکدام از بچههای گروه بیمار نشدند و در تمرینها و کلاسها هم بر لزوم تقویت سیستم ایمنی بدن، خوردن غذاهای مقوی و رعایت مسایل بهداشتی تاکید میکردم.
این کارگردان تئاتر با اشاره به اینکه نمایش «ایوب خان» اثری در نکوداشت زندگی است، بیان کرد: به قول سیاوش کسرایی «زندگی آتشکدهای دیرینه پابرجاست / گر بیفروزیش رقص شعله اش در هر کران پیداست / ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست» و ما نیز تلاش کردیم که هیمه ای در این آتش بیندازیم که ثمرهاش نمایش «ایوب خان» شده است.
وی درباره هنرمندانی که پیش از کرونا داعیه تئاتر داشتند اما در این شرایط حتی حاضر نیستند به دیدن آثار همکارانشان بنشینند، بیان کرد: مساله حضور بازیگران چهره و کارگردانان تجاری در تئاتر بدون اینکه من بخواهم آن را تایید یا نفی کنم سر راه کار کردن امثال من قرار گرفته است. این روزها خیلی از بازیگران حرفهای حاضر نیستند کار کنند و شاهد هستیم کارگردانان آثار تجاری تئاتر که فروشهای میلیاردی داشتند امروزه و در این شرایط حتی حاضر نیستند به سالنهای تئاتر تشریف بیاورند و به دیدن نمایشی بنشینند چه برسد به اینکه بخواهند اثری را به صحنه ببرند چون تئاتر برایشان تجارت و کاسبی است نه شغل اصلی و زندگی شان. خیلی از این افراد در فاصله بین ساخت سریال و فیلم سینمایی شان دو ماه فرصت دارند و میگویند بیاییم یک نمایش را به اصطلاح «ببندیم یا جمع کنیم» تا از این حوزه هم پولی به جیب بزنند.
کارگردان نمایش «مکبث» درباره انتخاب بازیگران نمایش ابراز کرد: من از سالها قبل در کارهایم از بازیگرانی چون کامبیز دیرباز، کوروش تهامی و یا بازیگران دیگری استفاده کردم که همگی شان بعدها به عنوان هنرمندان حرفهای به سینما و تلویزیون معرفی شدند چون من یک مربی هستم و قدرت تربیت بازیگر دارم. در این نمایش نیز ۱۴ بازیگر روی صحنه هستند که به جز ۲ نفرشان که قبلاً با من کار کردند بقیه برای اولین بار است که روی صحنه میروند. البته این بازیگران سه سال به صورت مرتب مشق کردند و آموزش دیدند. از خواندن سعدی و شاهنامه و شکسپیر و چخوف و آرتور میلر و تنسی ویلیامز گرفته تا کار کردن روی تمام نقشهایی که سیمرغ و اسکار گرفتند و یا سریالهای برتر و نمایشنامههای شناخته شده.
وی افزود: در حال حاضر این بچهها دانشجوی من نیستند چون یک سال قبل درسشان تمام شده و حالا بازیگران کار من هستند. جالب است که تماشاگران بسیار این بازیگران را دوست دارند و همراهشان میخندند و گریه میکنند. مطمئنم این بازیگرن جوان، ۱۴ نیرویی هستند که در آینده به تئاتر و سینمای کشور معرفی میشوند اما باید جای زهره حجازی مهر، باران سلیمانی و میلان صباحی سه نفر از بازیگرانی را که با ما بودند و در اجرای نهایی به دلیل مشکلاتی که برایشان پیش آمد نتوانستند همراه گروه باشند، خالی میکنم چون آنها هم پا به پای گروه بودند و متاسفانه نتوانستند در اجرا حضور داشته باشند.
دژاکام درباره شکل گیری این اثر نمایشی توضیح داد: این نمایش براساس این موضوع شکل گرفت که همه ما گاهی اوقات درباره مسایل و عملکرد افراد مختلف درگیر توهم هستیم و این توهمهای ما شکلهای گوناگونی دارد و متاسفانه در زندگی ما بسیار تاثیرگذار هستند در حالی که این توهمات را خود ما به وجود آوردیم و روی آنها خانههای متزلزلی ساختهایم. در نگارش نمایشنامه نیز از اتفاقات و گرفتاریهایی که خودم درک کردهام و دور و برم اتفاق افتاده است الهام گرفتم، در قصههای واقعی دخل و تصرف کردم و داستان خودم را شکل دادم. «ایوب خان» درباره کودکی است به دنبال پدرش میگردند و هرکس پدرش را به یک گونه برای او تعریف میکند و ما هم نمیدانیم پدر حقیقی او چه شخصیتی دارد و در آخر هم معلوم نمیشود که این ایوب خان کدامیک از شخصیتهای تعریف شده است.
در نشست خبری فیلم عنوان شد؛
«ستاره بازی» به دنبال سیاه نمایی نیست
نشست خبری فیلم سینمایی «ستاره بازی» به کارگردانی هاتف علیمردانی در خلال برگزاری سی و نهمین جشنواره فیلم فجر عصر روز دوشنبه ۱۳ بهمن ماه در برج میلاد برگزار شد.
در ابتدای این نشست هاتف علیمردانی بیان کرد: «ستاره بازی» در ادامه تجربیات سینمایی ماست من سعی کردم با شواهدی که رو به رو هستیم به تصویر بکشم «ستاره بازی» حاصل تجربیات من در چند سال گذشته است که البته بلندپروازی هم در آن بوده است.
وی ادامه داد: من زمان ساخت فیلم آباجان دلخوریهایی داشتم. آن زمان گفتم قاعده بازی را بلد باشید این هشتمین دورهای است که در فجر حضور دارم گاهی در حق فیلمها اجحاف میشود و به نظرم بیشترین اجحافها به فیلم من بوده است. در این شرایط باز هم به نظرم جشنواره تنها چراغ روشن سینما در این روزهاست. من هم از نبود حمید نعمتالله در جشنواره ناراحتم اما فکر میکنم جشنواره با تمام بالا و پایینش متعلق به ماست و باید حفظش کنیم.
علی سرتیپی تهیهکننده فیلم هم عنوان کرد: وقتی هاتف این قصه را نزد من آورد به نظرم قصه دشواری بود ساخت فیلمی در شرایط ارزی امروز دل میخواست، مسایل مالی به کنار ولی کار در سرمای زیر بیست درجه هم سخت بود به هاتف اعتماد کردم البته قصه را هم خیلی دوست داشتم.
ملیسا ذاکری بازیگر این فیلم گفت: من در کنار تمام کارهای آقای علیمردانی تجربه کردم صبا از شخصیت من خیلی فاصله دارد و کار را برای من سخت میکرد اما امیدوارم آنچه که باید، درآمده باشد.
علیمردانی توضیح داد: در تمام این سالها دغدغه یک کار اقتباسی داشتم ولی هیچوقت دغدغه مشترک را در کتابها و رمانها پیدا نکردم به صورت اتفاقی قصه شخصیت این فیلم را از مادرش شنیدم، این شخصیت را دورادور میشناختم. من به صورت شهودی فیلم میسازم. آمریکا سرزمین ناشناختهای برای من بود. سعی میکردم پی او وی اتفاقات را ببینم. من مهاجرت را یک تومور وحشتناک میبینم، مثل یک هشدار اجتماعی و مثل از دست دادن عزیز است. اگر به هر دلیلی از کشورمان میرویم باید بدانیم برای چه میرویم غرض من سیاهنمایی نبود البته من اینجا هم که فیلم میساختم نقدهای تندی به آن میشد.
علیمردانی در بخش دیگری از نشست گفت: من از این فیلم خیلی ترسیدم چون بروکراسی پیچیدهای در آنجا بود و برقراری ارتباطات با آنها سخت بود، این فیلم تجربه بزرگی بود که خیلی یاد گرفتم.
وی افزود: من به عنوان فیلمساز اجتماعی دغدغه مهمی داشتم که بتوانم بر اساس زندگی کسی فیلمی بسازم. شاید یک تصادفی که برای دختری نوزده ساله رخ میدهد یک فاجعه باشد من سعی کردم به اتفاقات زندگی آن دختر وفادار باشم پدرش وقتی فیلم را دید گفت امیدوارم کسی به درد صبا دچار نشود.
سرتیپی توضیح داد: هاتف وقتی از آمریکا برگشت احساس کردیم فیلم مقداری کم دارد به دلیل شرایط خاص آنجا و سرمای شدید و البته هزینههای بسیار بالا به نظرم کمی در آمادهسازی فیلم عجله شده بود به همین دلیل برخی از سکانسها را در ایران فیلمبرداری کردیم هر دکوری که آنجا بود در ایران بازسازی کردیم که کار سختی بود دوباره هاتف به آمریکا رفت و مقداری آنجا فیلمبرداری کردیم که فیلم سر و شکل داشته باشد.
گلایه الهام پاوه نژاد از جای خالی زنان میانسال در آثار هنری
الهام پاوه نژاد همزمان با روز زن و مادر از تجربه های شخصی خود صحبت و ابراز تاسف کرد که در جامعه ما عموما تصور می شود، زن بودن تنها در محدوده سنی باروری تعریف می شود و بیشتر آثار هنری بویژه آثار تصویری مشکلات و معضلات زنان بالای ۴۰ سال را نادیده می انگارند.
او که یک دختر نوجوان دارد، در آغاز درباره تجربه شخصی خودش گفت: هم نشینی مادری در کنار کار هنری بسیار سخت است و اگر بخواهی در هر دو جبهه بجنگی، قطعا نمی توانی در هر دو به یک اندازه موفق باشی و حتما یکی بر دیگری می چربد.
او در عین حال ادامه داد: البته می توان هر دو را در کنار هم مدیریت کرد ولی این موضوع به حمایت خانواده و شخصی خانم هنرمند بسیار وابسته است. به طوری که گاه یک بانوی هنرمند شرایط عجیب و پیچیده نگهداری از فرزند خود را دارد.
پاوه نژاد تاکید کرد: در هر حال فرزند یک زن هنرمند قطعا در مقاطعی کمبود مادر را احساس می کند. با اینکه هر دو مادربزرگ های فرزند من تمام قد در کنارم بودند، ولی دختر من در مقاطعی، کمبود مرا حس می کرد، همچنانکه من نیز اضطراب و نگرانی های خود را درباره او داشتم.
این بازیگر با تشریح شرایط کاری پروژه های تصویری و تئاتر افزود: زمانی که دخترم، کوردیا کوچک بود، با اینکه در سال های طلایی حرفه ای خود بودم، بیشتر در تئاتر متمرکز شدم چون در تئاتر نظم ببشتری حاکم است و به نوعی، ساعت کاری وجود دارد. در مقابل، پیشنهادهای تصویری زیادی را رد کردم چون عموما کارهای تصویری بیش از پانزده شانزده ساعت در روز زمان می برند.
او در پاسخ به این پرسش که آیا هرگز از این کار پشیمان شدید، توضیح داد: شاید اوایل به این موضوع فکر می کردم ولی تجربه ما در سال های بعد نشان داد، آش دهن سوزی را از دست نداده ام و خوشحالم در دوره کودکی دخترم در حد توان کنارش بودم و شرایط بحرانی پر اضطرابی را برایش ایجاد نکردم.
این بازیگر با بیان اینکه مادری، یعنی گذشتن از بخش بزرگی از تعلقات اضافه کرد: رد کردن نقش های مورد علاقه در دوره جوانی بسیار سخت است، ولی بعدا ان چنان جریان های کج و معوجی در کارهای هنری ما به وجود آمد که از این گذشت بسیار خوشحالم.
او درباره این موضوع که برخی از هنرمندان کار هنری شان را همچون فرزند خود می دانند و از تجربه مادری سرباز می زنند، توضیح داد: هنرمندی چنین مطلبی می گوید که فرزندی نداشته باشد ولی مسئولیت و تجربه مادری بسیار متفاوت و دشوارتر از ان است که با کار هنری مقایسه شود. حتی حالا هم که دخترم بزرگ شده، تعهدات خانوادگی دیگری در قبال مادر و دیگر اعضای خانواده ام دارم و مطمئنم ۹۰ درصد کسانی که بچه دارند، فرزندشان برایشان در اولویت است. هرچند ممکن است درصد انگشت شماری در قبال فرزندان خود کوتاهی کنند، ولی بیشتر هنرمندان بویژه خانم ها چیزی برای فرزندشان کم نمی گذارند.
او در پاسخ به این پرسش که آثار هنری ما تا چه حد تصویری واقعی از زن امروز جامعه ایران ارایه می دهند، گفت: بسیار کم! چون در این زمینه دستمان باز نیست. علاوه بر این زنان بالای ۴۵ سال در فیلمنامه های ما عموما نقش پیش برنده ای در روال کار ندارند. آنان اغلب به عنوان مادر انتخاب می شوند و فرزندان نقش های محوری را بر عهده دارند.
پاوه نژاد یادآوری کرد: مگر چند فیلم مانند « بانوی اردیبهشت» داریم که دغدغه ها و مشکلات زنان میانسال را نمایش دهد. عموما در آثار تصویری ما به مشکلات زنان بالای ۳۵ سال کمتر پرداخته می شود و فقط نقش مادری شان پر رنگ می شود، در حالیکه این گروه سنی از زنان هزار و یک بحران عاطفی، مالی، اجتماعی و ... دارد که بنا به دلایل متعدد هرگز به ان توجه نمی شود.
او با تایید اینکه بخشی از این بی اعتنایی به ریسک ناپذیری سرمایه گذاران سینمایی بازمی گردد، اضافه کرد: آنان برای حفظ گیشه ترجیح میدهند به کلیشه های رایج دختر پسری بپردازند و سینماگران مستقلی که خارج از کلیشه ها کار کنند، بسیار کم شمار هستند.
او با تشریح یکی از تجربه های شخصی خودش در فیلم «زندگی با چشمان بسته» کار رسول صدرعاملی یادآوری کرد: نقش من به دلیل ویژگیهای خود دچار ممیزی شد و من به آقای صدرعاملی گفتم به عنوان فیلمسازی که مدعی سینمای اجتماعی و خانوادگی هستید، جای مشکلات زنان در سینمای شما خالی است و ایشان هم گفت «ان شاالله فیلم بعدی» ولی مگر ما چند تهیه کننده داریم که ریسک پذیر باشند.
پاوه نژاد درباره اینکه فیلم های زنانه عموما انگ فمینست بودن می خورند، توضیح داد: قطعا این موضوع هم در محتاط شدن فیلمسازان برای پرداختن به مشکلات زنان بی تاثیر نیست، چون متاسفانه انگ فمینیست بودن حتی از سوی جامعه روشنفکری هم مطرح می شود.
او یادآوری کرد: در سال های جوانی ما وقتی فیلم «دو زن» به نمایش درآمد، خیلی حاشیه ساز شد و عده زبادی ان را مردستیز دانستند، در حالیکه در اطراف خودم چند نمونه از زنانی را می دیدم که سرنوشتی همچون کارکتر این فیلم داشتند. بخشی از این انگ ها از سوی همان جریان فرهنگی رخ می دهد که تمایلی به ساخته شدن فیلم های زنانه ندارد.
او با اشاره به یک معضل فرهنگی دیگر درباره زنان توضیح داد: این روزها مساله سن زنان در فضای مجازی به یک اسلحه علیه آنان تبدیل شده. به طوری که زنان بالای ۴۰ سال را پیرزن می دانند و این لفظ پیرزن را با نگاهی توهین آمیز مطرح می کنند، در حالیکه پیرزن یعنی مادربزرگهای ما که زنانی باتجربه و دانا هستند و متاسفانه همان فرهنگ زن ستیزی که مدام با عدد و رقم سر و کار دارد، در اینجا هم خود را نشان می دهد.
پاوه نژاد ابراز کرد: یک نگاه رایج و نادرست این است که زن را بعد از سن باروری از دور زنانگی خارج می کند، درحالیکه یک زن با حفظ سلامت و مراقبت از خود در سنین بسیار بالاتر هم می تواند همچنان انرژی و گرمای زندگی را ساطع کند و الهام بخش باشد.
او در پاسخ به این پرسش که این موضوع چقدر متاثر از نگاه ابزاری به زن است، توضیح داد: حتما این نگاه وجود دارد که وقتی زن به سن یائسگی می رسد، او را از دور خارج می کند و شاید همین نگاه سرکوب کننده سبب آن واکنش های فمینیستی می شود.
پاوه نژاد نگاه فرهنگی در این زمینه را موثر دانست و در پاسخ به این سخن که عموما امید به زندگی در جامعه ما پایین است، گفت: این موضوع را می پذیرم ولی کماکان جامعه ما کمتر مردان را دچار این حس می کند، شاید به این دلیل که نیروی جنسی آنان تا سال های بیشتری فعال است و جامعه هم با این نگرش که مرد بالای ۴۰ سال تازه به جذابیت می رسد، این اعتماد به نفس را به مردان می دهد که امید به زندگی بیشتری در قیاس با زنان داشته باشند، در حالیکه زنان بالای ۴۰ سال عموما با بحران های عاطفی زبادی رو به رو می شوند.
این بازیگر در پایان سخنان خود ابراز امیدواری کرد که سینمای ما کمتر محافظه کار باشد و بیشتر به معضلات زنان میانسال که بخشی از جامعه را شامل می شوند، بپردازد.
|
|
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4455/21033/85154
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4455/21033/85155
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4455/21033/85156
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/4455/21033/85157
|
عناوین این صفحه
- جزئیات سیزدهمین جشنواره تجسمی فجر تشریح شد
- امیر دژکام: «ایوب خان» در نکوداشت رندگی است
- «ستاره بازی» به دنبال سیاه نمایی نیست
- گلایه الهام پاوه نژاد از جای خالی زنان میانسال در آثار هنری