افشین هاشمی تعطیلی نمایش های روی صحنه به دلیل احترام به آسیب دیدگان زلزله را راهکاری نادرست خواند و تاکید کرد به جای آن می‌توانستیم عواید فروش را به زلزله‌زدگان اختصاص دهیم.افشین هاشمی بازیگر، نویسنده و کارگردان تئاتر در یادداشتی نسبت به تعطیلی نمایش ها به دلیل احترام به زلزله زدگان واکنش نشان داد و پیشنهاد کرد به جای این کار راه های مناسب تری برای کمک به آسیب دیدگان زلزله پیش گرفته شود.در یادداشت هاشمی می خوانید:
اجازه دهید همین ابتدا به صدای بلند بگویم که بله! اعتقادم همین تیتر است.و این نه اعتقادِ امروزِ من که پنج سال پیش هم راجع به واقعه‌ غم‌انگیزِ دیگری همین را گفتم که چندان بازخوردِ مثبتی نداشت ولی آن‌ قدر به سخنم باور دارم که بازهم تکرارش می‌کنم: به‌جای تعطیلی می‌توان از ظرفیت‌های بالقوه‌ یک پدیده استفاده کرد و برای احترام، «کار کردن» را جایگزینِ «تعطیلی و کار نکردن» کرد.مطمئن باشید برابرِ زلزله راه‌های بهتر از تعطیلیِ تئاتر وجود دارد!ابتدا موضوعِ پنج سال پیش را یادآوری می‌کنم:
آقای حمید سمندریان ۲۲ تیرماهِ ۱۳۹۱ درگذشت و آن روز تئاتر به احترامِ (!) ایشان تعطیل شد! و من پرسیدم و امروز هم می‌پرسم «به احترام»؟! به احترامِ کسی که همه‌ عمرش را صرفِ برپاییِ تئاتر کرد ما تئاترهامان را تعطیل کردیم؟! من آن روز به عنوانِ یکی از سخنرانان گفتم (و امروز هم می‌گویم) که این یک رفتارِ عادت‌شده است بی هیچ فکرِ نویی؛ همچون عملِ بازاریان و کاسبان در عزای درگذشتِ حجره‌دارِ همسایه. ولی ما آن روز می‌توانستیم تئاترهامان را به افتخار ایشان و عمری که پای این حرفه گذاشتند باز نگه داریم و به احترامِ ایشان تئاترهامان را «رایگان» اجرا کنیم و از هر که در زندگی‌اش تئاتر ندیده دعوت کنیم بیاید تئاتر ببیند و با میراثِ حمید سمندریان و پیشینیانش آشنا شود.
آن روز چون من هم نمایشی روی صحنه داشتم که اتفاقن پرفروش بود، بعضی گفتند «ارزشِ استاد خیلی بالاتر از دوزار پولِ بلیت های امشب بود!»، همکارانی خشمگین شدند و خشم‌شان را اعلام کردند، بعضی نصیحت کردند و بعضی هم دلجویی؛ شاگردانِ ترمِ اولِ آموزشگاهِ استاد هم قصدِ کتک‌زدن داشتند که خوشبختانه ترمِ آخری‌ها جلوشان را گرفتند!امروز نمایشی روی صحنه ندارم و به جایش همکارانم نمایش‌هایی مملو از تماشاگر بر صحنه دارند و چه خوب که آدم‌ها تئاتر می‌بینند. پس این‌بار بی این که نگرانِ بلیت‌های نمایشم باشم با تعطیل کردنِ تئاتر یکی از قوی‌ترین امکاناتِ بالقوه‌ی کمک به زلزله‌زدگان حذف می‌شود!
هرکس در این جهان و در این کشور وظیفه‌ای دارد؛ هلال احمر و نیروهای امداد وظیفه‌اش کمک‌رسانی است و ستادِ مدیریتِ بحران قرار است این فاجعه را سروسامان دهد، رییس‌جمهور موظف بود در مکان حضور یابد و بازیگر هم باید روی صحنه‌ تئاترش می‌رفت. تالارهای تئاترشهر، وحدت، ایرانشهر و ... با این‌همه تماشاگر بهترین امکانِ کمک به زلزله‌زدگان بود و هست! همه‌ این نمایش‌ها می‌توانستند شبِ گذشته روی صحنه بروند و همه‌ فروشِ آن ‌شب‌شان را برای کمک اختصاص دهند. بعید می‌دانم بازیگری بگوید «من بدونِ پولِ امشب روی صحنه نمی‌روم» که اگر هم باشد حتمن در برابرِ شرافتِ بقیه سکوت خواهد کرد. همه‌ این نمایش‌ها می‌توانستند علاوه بر پولِ بلیت شان از تماشاگران همتِ عالی کمک دریافت کنند.
اگر بازیگر یا کارگردانی در تالارِ وحدت به زبانِ کردی از تماشاگران کمک می‌خواست بی‌جواب می‌ماند؟ یا اگر بازیگرِ تئاتر شهر یا تماشاخانه‌ ایرانشهر صندوقِ کمک‌های مردمی را در تالارِ انتظار به تماشاگران نشان می‌داد آن صندوق لبریز نمی‌شد؟ سایت‌های فروشِ بلیت به‌جای این که پیامکِ تعطیلیِ تئاتر و بازگرداندنِ پول برای تماشاگران ارسال کنند، می‌توانستند با همان تعداد پیامک از مردم بخواهند هرچه برای کمک دارند با خود به تئاتر بیاورند. آن‌ هم مردمی که با کوچک‌ترین پیامی از همه‌ سو کمک‌هاشان را به انواع و اقسامِ حساب‌ها و انجمن‌ها واریز می‌کنند و چه احساسِ خوبی بود دیدنِ آن‌ همه کمک در تالارِ انتظار و احساسِ پشت‌ گرمی به داشتنِ هم‌وطنانی که در مواقعِ خطیر به کمک می‌آیند؛ چه بسا فردا روز، خودِ ما آن ایرانیِ در بلا افتاده باشیم.
آن‌هایی که تئاترها را تعطیل کردند که به نیت‌شان در احترام شکی نیست این امکانِ عالیِ کمک را گرفتند و به جایش چیزی نگذاشتند. طبیعتَن چند اعلامیه و اطلاعیه و دعوتِ اداریِ خانه‌ تئاتر و سینما و دیگر اصناف به کمک (که البته موظف‌اند و باید این دعوت را انجام دهند) شاید به نتیجه‌ای یک چندُم هم نیانجامد.
حال چه شد؟ بازیگرانِ به صحنه نرفته به کمک شتافتند؟ کارگردانان معضل را حل کردند؟ نمایشنامه‌نویسان التیامِ آمالِ بازماندگان شدند؟ نه! و معلوم است که در همین لحظه کاری از دست‌شان برنمی‌آید چون کارشان چیزِ دیگری‌ست ولی آن امکان و توانی که دارند با تعطیلی ازشان سلب شد.
گیریم چند بازیگر بروند مناطقِ زلزله‌زده. حاصلش چیست جز چند عکس که بعدن بیش‌تر به کارِ خودِ آن بازیگران می‌آید، تا مردم و با عکس و بی عکس و با خِیرترین نیّات هم جز این که جلوی دست و پای کمک‌کنندگانِ واقعی را بگیریم چه ازمان برمی‌آید؟ گمانم پنجه‎‌های پدرِ فرزندْ زیر آوار مانده تیزتر است و بازوی پهلوانان و ورزشکارانِ آن منطقه از ما پرزورتر. حتمن اگر به کمکِ نیروهای انسانی احتیاج باشد، مسئولان اعلام خواهند کرد که آن هم مثلِ خون (که خواسته بودند) در کم‌تر از یک روز فراهم خواهد شد چرا که ایران و خاک و هم‌وطن برای همه‌مان معنی دارد.
پس اجازه دهیم هرکه آن‌چه بهتر ازش برمی‌آید برای کمک انجام دهد. ما می‌توانستیم دیروز کمک‌های بسیاری از خود و تماشاگران‌مان جمع کنیم و می‌توانیم هفته‌ بعد برای فرزندانِ بازمانده زیرِ چادر قصه بخوانیم؛ قصه‌هایی از صبر، امید و جهانِ پیر و بی‌بنیاد ولی تعطیلیِ دیروز تئاتر تنها به نفعِ کارمندی‌ بود که دنبالِ بهانه می‌گشت زودتر به خانه برود (که اگر زلزله هم نبود او خود راهش را پیدا می‌کرد!) و این یعنی کار نکردن تحتِ عنوانِ کارکردن در پوششِ احترام!
آموزه‌ گذشتگان می‌گوید:
اگر غم لشگر انگیزد که خونِ عاشقان ریزد / من و ساقی به هم سازیم و بنیادش براندازیم
تئاتر گاهی می‌تواند جای میِ ساقی ایفای نقش کند.
 

بهرام کلهرنیا گرافیست با انتقاد از اینکه پوسترهای جشنواره‌های فجر عموما به شکل بر حقی به کسانی که صلاحیت دارند سفارش داده نمی شود، راه‌حل هایی برای این موضوع ارایه داد.هر سال پوسترهای جشنواره‌های هنری فجر (موسیقی، تئاتر، فیلم، تجسمی، شعر) با نقد و نظرهایی همراه است و حال با نزدیک شدن به برگزاری این رویدادها در سال جاری کم کم سفارش طراحی پوسترهای این رویدادها از سوی ستاد جشنواره ها آغاز می شود که به همین منظور با بهرام کلهرنیا گرافیست پیشکسوت درباره این موضوع صحبت کرده ایم.
بهرام کلهرنیا پیشنهاد خود برای استاندارسازی پوستر رویداد مهمی چون جشنواره هنرهای تجسمی فجر را اینگونه مطرح کرد: سفارش پوسترهای رویدادهای هنری فجر پیچیدگی های خود را دارد و از مجریان برگزاری این رویدادها که سفارش دهندگان اصلی هستند این توقع و انتظار می رود که به شکل برحقی این پوسترها را به کسانی که صلاحیت دارند و می توانند اثر در خور اعتنا و جذابی ارایه دهند، سفارش دهند.
وی ادامه داد: جشنواره های جهانی پوسترهای خود را به نامدارترین گرافیست ها سفارش می دهند و حتی شاهد هستیم در المپیک ها و جام جهانی و... افتخار برگزارکنندگان این است که از آژانس های گرافیک که بهترین گرافیست ها را جذب می کنند برای این امر کمک می گیرند چون می دانند این افراد نیرومند و بزرگ فکر می کنند ولی ما متاسفانه این کار را نمی کنیم و می دانیم که مناسبات و دوستی و آشنایی جای سفارش به لایق ترین ها را گرفته است.
این گرافیست پیشکسوت با اشاره به اینکه ایجاد فضایی که در آن پوسترهای استاندارد برای جشنواره ها ارایه شود ساده است، گفت: راه حل این است که یک لیست از طراحان تراز اول کشور تهیه کرد و یک شورای مشورتی با آنها تشکیل داد و طبیعی است باید کسی مدیر هنری ارشد این پروژه باشد. راه حل بعدی هم این است که پروژه را به تعدادی از طراحان پیشگام و مترقی سفارش داد و با همه آنها قرار داد بسته شود و این حق را جشنواره برای خود قایل شود که مثلا از چهار پوستر استفاده کند.
کلهرنیا با طرح این انتقاد که در حال حاضر جشنواره های ما تک پوستر بیرون می دهند، بیان کرد: در رویدادی مانند المپیک ۸۰ تا ۱۰۰ پوستر بیرون می آید و برخی از پوسترها آگاهانه آرتیستیک است و به سادگی فهم نمی شود. در واقع برای یک رویداد در هر سطح توقعی پوستر طراحی می شود و در جشنواره های سینمایی کن و ونیز و... می بینید از بزرگان جهان برای طراحی پوستر دعوت می شود و حتی در سطح ملی به آن نگاه نمی کنند بلکه در سطح جهان نگاه خود را گسترش می دهند در حالیکه ما در سطح بومی هم درست عمل نمی کنیم برای همین در حال حاضر آثار در سطح متوسط و حتی گاه متوسط رو به پایین ارایه می شود.
 

مسعود کیمیایی در شماره ۲۷۹ مجله «دنیای تصویر» از فیلم «قاتل اهلی» می‌گوید.شماره ۲۷۹ ماهنامه سینمایی «دنیای تصویر» با مجموعه‌ای از مطالب متنوع و متفاوت منتشر شد. در «دنیای تصویر» جدید گفتگویی مفصل با مسعود کیمیایی به بهانه نمایش «قاتل اهلی» و حرف‌های ناگفته وی در سال‌های اخیر صورت گرفته است.
پرونده‌ مفصل «بلید رانر ۲۰۴۹» ساخته دنی ویلنو و دنباله‌ای از کالت دست‌نیافتنی «بلید رانر» دیگر مطلب بلند این شماره است. میزگردی با فیلمسازان تازه ‌وارد هالیوودی، گفتگو با بهرام بهرامیان به بهانه نمایش «پریناز»، معرفی و بررسی سریال «ندیمه»، بررسی فیلم ترسناک «آن» و شخصیت‌های شرور سینمای وحشت، بررسی فیلم‌های روز ایران و جهان عناوین این شماره است.
فهرست کامل مطالب این شماره را در ادامه می‌خوانید:
جدول تولید سینمای ایران ۱۳۹۶
جدول فروش فیلم‌های ایرانی
«چهار راه استانبول» : روایت حادثه پلاسکو
«لونه زنبور» : پژمان جمشیدی در اکران پاییز
«گرگ‌بازی» در راه جشنواره فجر
پایان فیلمبرداری «یک کیلو و بیست و یک گرم»
فریدون جیرانی: از «قرمز» تا «خفه‌گی»
پرفروش‌ترین فیلم‌های غیرکمدی: از «فروشنده» تا «رگ خواب»
بهرام رادان: دوباره پولساز
رویدادهای خارجی:
شیوه‌های مختلف خنداندن (گپی کوتاه با مت دیمون درباره‌ دو فیلم جدیدش)
تازه‌های ۲۰۱۷: کینگزمن: حلقه‌ طلایی، تنها شجاعان، آدم برفی، درخواست دوستی، قوی‌تر، ژئواستورم، مرگ‌بازان، بلید رانر ۲۰۴۹، فیلم سینمایی لگو نینجاگو، نبرد جنس‌ها، خارجی، ویکتوریا و عبدل، ساخت آمریکا، کوهستانِ بین ما، روز مرگ مبارک
.راهنمای اکران: بیابان را سراسر مه گرفته (هجوم)، یک جرعه سمّ (ائو)، شاد باشه؛ کوفت باشه! (خالتور)، جیرانی سیاه شخص (خفه‌گی)، آماتوری (غیرمجاز)
یاد یار: هستید تا سینما هست (یادداشت نوید محمدزاده به یاد علی معلم)
برداشت بلند: خاطرات و کابوس‌های انسان مدرن (گزارش تولید «بلید رانر ۲۰۴۹» اثر دنی ویلنوو)
ژرفای هولناک انسانی («بلید رانر ۲۰۴۹» از نگاه منتقدان)
باشگاه فوتوریست‌ها (پنج دلیلی که «بلید رانر» سنت بصری هالیوود را برای همیشه تغییر داد)
درخشش بارقه‌های انسانی در عصر تاریک تکنولوژی (گفتگو با دنی ویلنوو کارگردان «بلید رانر ۲۰۴۹»)
خیره به تاریکی شب (مروری بر کارنامه دنی ویلنوو یکی از مهم‌ترین فیلمسازان دهه جدید)
آن‌چه اصل است (گفتگو با ریدلی اسکات به بهانه ۳۵ سالگی «بلید رانر» و ساخت دنباله‌ آن)
رنج و سرمستی بلید رانرها (گفتگو با هریسون فورد و رایان گاسلینگ)
آیا علمی‌تخیلی‌نویس‌ها خواب نئوکان‌ها را می‌بینند؟ (نگاهی به کتاب و مجموعه «دنی ویلنوو»)
داستان تولد یک کلاسیک (۳۰ نکته درباره «بلید رانر» ساخته ریدلی اسکات)
برداشت کوتاه: خنده‌های شیطانی (به بهانه موفقیت خیره‌کننده فیلم «آن» و کاراکتر ترسناک پنی وایز)
هیولاهای دوست‌داشتنی (نگاهی به شخصیت‌های مخوف و شرور فیلم‌های ترسناک)
گفتگو:
آرمانی چون سینما واقعیتی چون جامعه (گفتگو با مسعود کیمیایی به بهانه نمایش «قاتل اهلی»)
علیه جهالت... (گفتگو با بهرام بهرامیان به بهانه نمایش فیلم «پریناز»)
مظنونین همیشگی: چنین کنند بزرگان! (بدترین فیلم‌های بهترین کارگردانان هالیوود)
 

عواید فروش بلیت یک روز از فیلم سینمایی «غیر مجاز» و نمایش «اون دیگه اینجا زندگی نمیکنه» که در تماشاخانه سنگلج روی صحنه است به آسیب دیدگان زلزله اختصاص پیدا می کند.تمامی عواید حاصل از فروش بلیت فیلم «غیرمجاز» امروز چهارشنبه ۲۴ آبان برای کمک و همدردی با زلزله زدگان غرب کشور اختصاص می یابد.عواید حاصل از فروش بلیت های این فیلم سینمایی به کارگردانی حسن یکتاپناه و تهیه کنندگی محمدحسین عامری پویا، امروز چهارشنبه ۲۴ آبان در تمام سینماها به منظور همدردی و کمک به زلزله زدگان غرب کشور به این عزیزان تعلق خواهد گرفت.
به همین منظور هموطنان می توانند جهت همراهی و سهیم بودن در این اقدام، فیلم سینمایی «غیرمجاز» را در سینما آزادی، پردیس کورش، پردیس مگامال، پردیس زندگی، ارگ تجریش، اریکه ایرانیان، سینما سمرقند، ایران، پردیس چهارسو، سینما جوان، سپیده، عصر جدید، پردیس کیان، پردیس تماشا، پردیس راگا، سینما جی، اشراق و پردیس ملت تماشا کنند.در این فیلم اجتماعی میلاد کی‌مرام، لیلا زارع، یاسمن معاوی، نگار جوکار با حضور پریوش نظریه و با هنرمندی لوون هفتوان به ایفای نقش پرداخته اند.
درآمد حاصل از فروش بلیت نمایش «اون دیگه اینجا زندگی نمیکنه» به نویسندگی و کارگردانی پیام عزیزی روز چهارشنبه ۲۴ آبان ماه به زلزله زدگان غرب کشور تعلق می‌گیرد.به همین منظور و برای تسهیل در امور پیشنهاد می شود تماشاگرانی که در این امر خیر سهیم می شوند از گیشه تماشاخانه سنگلج بلیت را تهیه کنند.
در نمایش «اون دیگه اینجا زندگی نمیکنه» که اجرای خود را روز یکشنبه ۳۰ مهرماه در تماشاخانه سنگلج آغاز کرده است بازیگرانی چون نازآفرین کاظمی، رسول صوری، محمد چرختاب، شیرین صفایی، میثم رازفر، هادی اسکندری، حسام اشتری، بنیامین صیادی‌نیا، الهه نادری، ندا حسینی، محمد فراهانی ایفای نقش می‌کنند.در خلاصه داستان این نمایش آمده است: سحر زنی تنها است که تصمیم گرفته است خانه‌ای دربستی اجاره کند تا آسایش بیشتری داشته باشد که اتفاقات عجیبی در آن خانه باعث می‌شود به خانه‌ای جدید نقل مکان کند اما در خانه جدید نیز نمی‌تواند آسایش پیدا کند و...
«اون دیگه اینجا زندگی نمیکنه» به نویسندگی و کارگردانی «پیام عزیزی» از روز دوشنبه ۲۹ آبان به اجراهای خود در تماشاخانه سنگلج ادامه خواهد داد.
 

برگزاری ششمین دوره رویداد «۱۰ روز با عکاسان»
ششمین دوره رویداد «۱۰ روز با عکاسان» با شعار «عکاسی ایران؛ نگاهی به خود، نگاهی به جهان» برگزار می شود.«عکاسی ایران؛ نگاهی به خود، نگاهی به جهان» به عنوان شعار ششمین دوره رویداد «۱۰ روز با عکاسان» انتخاب شد.
ساعد نیک ذات دبیر ششمین دوره این رویداد گفت: با توجه به شرایط کنونی جهان و تحولات عکاسی، این شعار که مناسب شرایط امروز است، انتخاب شده است و عکاسی ایران و موقعیت آن را در جهان بررسی می کند.
وی ادامه داد: رویداد «۱۰ روز با عکاسان» یک شعار کلی با عنوان «عکاسی، فرهنگ، جامعه» دارد که به ارتباط عکاسی، جامعه و فرهنگ و تاثیرات این سه مقوله بر یکدیگر توجه دارد. در هر دوره در ذیل شعار کلی یک شعار بر اساس شرایط عکاسی و جامعه ایران انتخاب می شود که شعار «عکاسی ایران؛ نگاهی به خود، نگاهی به جهان» از سوی اسماعیل عباسی عکاس و مدرس عکاسی و از اعضای شورای علمی این رویداد پیشنهاد و در شورای علمی تصویب شد.
انجمن عکاسان ایران ششمین رویداد «۱۰ روز با عکاسان» را با هدف ایجاد شرایط برای گردهمایی و مبادلات فکری و فرهنگی و همچنین ارایه تازه ترین دستاوردهای عکاسی آذرماه امسال در خانه هنرمندان ایران برگزار خواهد کرد.

فیلم کوتاه «حیوان» بهترین فیلم کوتاه دانشجویی جشنواره دنور شد
فیلم کوتاه «حیوان» به کارگردانی بهمن و بهرام ارک جایزه بهترین فیلم کوتاه دانشجویی جشنواره دنور را دریافت کرد.«حیوان» جایزه بهترین فیلم کوتاه دانشجویی چهلمین دوره جشنواره فیلم دنور آمریکا را که با عنوان جایزه «جایزه جهان آزاد برای فیلمسازان دانشجو» شناخته می‌شود دریافت کرد.در این دوره جشنواره علاوه بر فیلم کوتاه «حیوان» فیلم کوتاه «روتوش» به کارگردانی کاوه مظاهری نیز حضور داشت. جشنواره فیلم دنور که توسط انجمن فیلم دنور برگزار می‌شود، از معتبرترین جشنواره‌های فیلم مستقل جهان است و ویترینی برای ارایه آثار فیلمسازان بزرگ جهان محسوب می‌شود. امسال جشنواره دنور بر سینمای لهستان تمرکز داشت و دارای بخش‌های جنبی دیگری چون سینمای لاتین، زن + فیلم و … بود.چهلمین دوره جشنواره فیلم دنور ۱ تا ۱۲ نوامبر برابر با ۱۰ تا ۲۱ آبان در آمریکا برگزار شد.

بهنوش بختیاری در فیلم سینمایی «پاسیو»
بهنوش بختیاری به فیلم سینمایی «پاسیو» به کارگردانی مریم بحرالعلومی پیوست.بهنوش بختیاری در نقش یک پزشک در فیلم سینمایی «پاسیو» به کارگردانی مریم بحرالعلومی ایفای نقش می‌کند که این دومین همکاری بهنوش بختیاری با یک کارگردان خانم است.پاسیو» به کارگردانی مریم بحرالعلومی و تهیه‌کنندگی سیدامیر سیدزاده به زودی کلید می‌خورد. بهناز جعفری، محدثه حیرت، کریم امینی و بهنوش بختیاری، یاسمن ترابی، سحر غمخوار و حسین ملکی بازیگران نخستین فیلم مریم بحرالعلومی هستند.پاسیو» که قصه‌ای زنانه را در بستر شهر روایت می‌کند بر اساس فیلمنامه‌ای با عنوان «زنگ پشت بام» نوشته حامد قاسمی ساخته می شود. عوامل «پاسیو» عبارتند از کارگردان: مریم بحرالعلومی، نویسنده فیلمنامه: حامد قاسمی، مدیر تولید: روح‌الله مهاجری، مدیر فیلمبرداری: مسعود امینی تیرانی، مدیر صدابرداری: علی کیان ارثی، طراح گریم: امید گل زاده، طراح صحنه: عباس حاجی درویش، طراح لباس: فرحناز نادری، برنامه ریز و دستیار اول کارگردان: مجید مافی، عکاس: حسن هندی، مشاور رسانه‌ای: مریم قربانی نیا، سرمایه‌گذار: مریم بحرالعلومی، تهیه‌کننده: سید امیر سیدزاده.

گله بازیگر نقش «قلقلی» از بی ‌توجهی‌ها
شهرام لاسمی بازیگر تلویزیون از بی‌توجهی‌های که به وی می‌شود گله کرد و گفت کسی سراغی از او و حتی «قلقلی» نمی‌گیرد.شهرام لاسمی که بسیاری او را با نقش «قلقلی» می شناسند با اشاره به کم کاری خود در این سال ها در حوزه هنر بیان کرد: من سی و چند سال است که هر چه مصاحبه می کنم به گوش کسی نمی رسد و نمی دانم قرار است تا کی این شرایط ادامه داشته باشد، آیا نمی خواهند به مردم فکر کنند؟ آنقدر از این وضعیت بریده ام که نمی دانم چطور از این شرایط نجات پیدا کنم.
وی درباره دلیل کمرنگ شدن حضور خود در این سال ها در تلویزیون بیان کرد: دلیل کمرنگ شدن یک هنرمند چه می تواند باشد؟ قطعا خود هنرمند نیست بلکه مسئولان بالاتر از رییس صداوسیما تا دیگر سازمان ها و نهادها در این موضوع نقش دارند. وقتی از هنرمند حمایت مالی و معنوی صورت نمی گیرد و حتی برای مدیران اهمیتی ندارد که هنرمند زنده است یا نه دیگر چه انتظاری می توان داشت. بازیگر نقش «قلقلی» درباره اینکه چقدر در این سال ها مدیران صداوسیما از حال وی جویا شده اند، گفت: حدود چند سال پیش خبر مرگ من پخش شد، اما هیچ مدیری تماس نگرفت تا بپرسد من زنده هستم یا نه. فکر می کنید چند نفر همین مصاحبه کنونی را می خوانند و حتی اگر هم بخوانند چه نفعی برایشان دارد؟وی درباره اینکه قرار بود در مجموعه ای در شبکه نمایش خانگی بازی کند، اظهار کرد: من اسفندماه سال گذشته برنامه ای برای شبکه سحر داشتم که تا شهریور ماه امسال طول کشید که این کار شاید در اصل برای سه کانال بود اما دستمزد یک کار را گرفتم و به نوعی در حقم اجحاف شد. بازیگر نقش «قلقلی» با اشاره به اینکه چرا شخصیت ها و برندها در صداوسیما مورد حمایت قرار نمی گیرند، اظهار کرد: اگر من اسپانسری داشته باشم که در کنار او، برنامه ام بازدهی مالی هم داشته باشد و بودجه ای به سازمان برسد قبول می کنند که من هم کار کنم وگرنه برای کسی مهم نیست که ما صد سال دیگر هم بیکار باشیم و اصلا برند در صداوسیما اهمیتی ندارد.

بستری شدن طنزپرداز رادیو در بیمارستان
تهیه‌کننده رادیو از بستری شدن یک نویسنده و شاعر طنزپرداز رادیو خبر داد و درخواست کرد مردم برایش دعا کنند.سعید توکل تهیه کننده رادیو با اشاره به وضعیت سلامتی یکی از نویسندگان طنزپرداز پیشکسوت که سال ها در رادیو فعالیت داشته است، گفت: محمد حاجی حسینی که حدود ۳۵ سال کار مداوم در عرصه طنزپردازی در رادیو داشته این روزها در بیمارستان بستری است.
وی ادامه داد: حاجی حسینی بیش از ۲۰ روز است که در بیمارستان ابن سینا در بخش مراقبت های ویژه بستری است.این تهیه کننده رادیو درباره وضعیت حاجی حسینی توضیح داد: او کسالت مزمن دارد که تا حدی به کهولت سن وی بازمی گردد. او چند سالی است که دیگر نمی تواند کار کند و من گاهی به منزلش می رفتم.
توکل اضافه کرد: حاجی حسینی شاعر و نویسنده طنزپرداز است که پیش از این با مجلاتی مثل «گل آقا» همکاری داشته و از ابتدای شروع «صبح جمعه با شما» نیز در برنامه های رادیویی ما حضور داشت و در این ۳۵ سال با ما همکاری کرد.وی در پایان گفت: این طنزپرداز پیشکسوت اکنون به دلیل کهولت سن در بیمارستان بستری شده است و از مردم می خواهیم که برای وی دعا کنند.  

انتشار قطعه «ژان» در راستای همدردی با بازماندگان زلزله
قطعه «ژان» اثر مشترک اردشیر کامکار و زکریا یوسفی که در راستای همدردی با بازماندگان زلزله غرب کشور منتشر شد.اردشیر کامکار نوازنده کمانچه و زکریا یوسفی نوازنده سازهای کوبه ای همزمان با حادثه زلزله استان های غربی کشور قطعه «ژان» را منتشر کردند. «ژان» یک قطعه موسیقی بی کلام است که با کمانچه و همراهی سازهای کوبه ای اجرا شده است.این دو هنرمند در یادداشتی کوتاه برای این قطعه نوشته اند: «این نوا، مویه کردستان است؛ سرزمینی که زیر و بم موسیقی با لبخندها و رنج های مردمانش آمیخته است، با فراز و فرودشان، با تار و پودشان... و این زخمه ها پیشکشی است به سپیدارانی که به درازای تاریخ، در برابر تندبادها ایستادند، اما نشکستند و کمر خم نکردند... کردستان غمگینم تسلیت. به یاد همه جان باختگان زلزله کرمانشاه
اردشیر کامکار - زکریا یوسفی
«ژان» در زبان کردی به معنای درد است.

 

دانشگاه های محترم! لطفاً علم را به لجن نکشید!
روز گذشته در میان انبوه پیامک های تبلیغاتی، این پیام نظر من را عجیب به خودش جلب کرد. «پذیرش دانشجو در دانشگاه رجاء در مقاطع کاردانی و کارشناسی با 50 درصد تخفیف».
یعنی همه چیز را به لجن کشیدیم و فقط همین علم و دانش، لجن مال نشده بود که آنهم به لطف سودجویان این عرصه چندین سال است که در ورطه تباهی و نابودی است.
البته اینکه دانشگاهها از دانشجو برای تحصیل پول دریافت کنند امری طبیعی و مرسوم در تمام دنیاست و کسی بر این مسئله خرده نمی گیرد بلکه موضوع مورد نقد من صرفاً دید تجاری موجود به مقوله علم ودانش و تبلیغ برای به زور دانشجوکردن همه آدمهایی است که دانشگاه رفتن، حتی آخرین گزینه و انتخاب آنها در این اجتماع هم نیست. اینکه دانشگاه به زور پول و تبلیغ، هرکس و ناکسی را وارد این محیط مقدس کند واصلاً به این فکر نکند که شان و منزلت و جایگاه علم و تحصیل چه می شود مسئله دردآوری است.
البته من من هرگز دور تحصیل دیوار نمی کشم و نمی گویم تحصیل ویژه ما یا افراد خاصی است و فقط قشر خاصی حق دارند درس بخوانند و بقیه چنین حقی ندارند، هرگز! همه حق دارند درس بخوانند و تحصیل کنند اما اصل سخنم این است که چرا باید آدمهایی که اهل درس و علم نیستند به زور پول وارد این وادی شوند و با همین روند پولکی مدرک دانشگاهی بگیرند.
من به چشم خودم بارها دیده ام آدمهایی را که با داشتن مدرک سیکل، یک شبه با خریدن مدرک، دیپلمه شده اند و همان سال به لطف تبلیغات دانشگاههای پولکی وارد مقطع کاردانی و کارشناسی شده اند. برخی اساتید و کارمندان بی وجدان را با پول خریده اند و دل برخی دیگر را با عناوینی چون متاهلم، شاغلم، عیالوارم، بیکارم، بی پولم و هزار ترفند دیگر به رحم آورده اند. برخی اساتید را هم با اخذ چندین و چندباره یک درس از رو برده اند و مجبور به نمره دادن و پاس کردن آن درس کرده اند و خلاصه از دل این سیستم بی درو پیکر آموزشی ما ظرف چندسال از سیکل به کاردانی یا کارشناسی رسیده اند. حالا شما حساب کنید اگر سربازی را هم به هر دلیل معاف شده باشند دیگر چه ؟
در خوش بینانه ترین حالت مسیری را که یک جوان درس خوان و کوشا در ده الی دوازده سال طی می کند(چهارسال دیپلم و پیش دانشگاهی، چهارسال دانشگاه و 2 سال سربازی و یکی دوسال پشت کنکور و خدمت ماندن ) آنها در چهارسال طی می کنند . علاوه بر اینکه خیلی از اینها بواسطه اینکه درس را تا همان سیکل ادامه داده بودند از همان دوران وارد بازار کار شده و حالا برای خودشان شغل نان و آبداری هم دارند و از اینطرف هم به لطف مدارک جعلی و دانشگاه های این مدلی مدرک کارشناسی شان را هم می گیرند و این یعنی فاجعه ! البته فاجعه را وقتی مثل من از نزدیک لمس می کنید و با نوشتن بازتاب می دهید که می بینید همین آدمها که بلد نیستند حتی اسم خودشان را به انگلیسی بنویسند یا پیامک فینگلیش را بخوانند برای شما که سالها برای تحصیل وقت گذاشته اید رجز می خوانندو حریف می طلبند.
آنها با زور و پارتی و پول در بهترین ادارات دولتی مشغول بکارند، کار آزادشان را هم دارند و مدرک تحصیلی شان هم یک شبه با شما برابر است و شما هنوز بعد از کلی درس خواندن هشت تان گرو نه تان است.
با این اوصاف حرف نزنیم بهتر است. اصلاً حرفی هم نمی ماند جز اینکه بگوییم دانشگاه های محترم! لطفاً علم را به لجن نکشید! بگذارید همین یک فقره در مملکت ما سالم و درست بماند.هرچند که با این داستانها دیگر کار از کار گذشته و حسابی برای این حرفها دیر شده است.
مسعودعطری