سعید زاهدیان

نگاه دقیق به بازی السد و پرسپولیس نشان می‌دهد که اختلاف شاگردان برانکو و حریف قطری سه گل که نبود هیچ، بلکه پرسپولیس در همان قطر می‌توانست نتیجه را برعکس کند.
 شکست سه بر یک پرسپولیس در دوحه مقابل السد آخر دنیا نیست؛ با یک باخت آسمان به زمین نمی‌آید و اتفاقا برای پرسپولیس این باخت لازم بود تا برانکو و شاگردانش که در لیگ ایران یکه‌تازی می‌کنند و در هفته اول لیگ قهرمانان نسف قارشی را درهم کوبیده بودند، تلنگری بخورند و بفهمند که فوتبال همیشه غافلگیر‌کننده است. پرسپولیسی‌ها با اختلاف ۱۶ امتیاز بخت اصلی قهرمانی هستند و می‌توانند نخستین تیمی باشند که در یک سال شمسی دو جام لیگ برتر را بالای سر ببرند، که این فاصله عمیق در لیگ باعث شده بود تا انتظار هواداران این باشد که در لیگ قهرمانان، السد را هم با سه گل شکست دهند اما این رویکرد از اساس اشتباه بود و بی شک برای برانکو تجربه‌ای گرانبها خواهد بود. برانکو حتما فهمیده که در لیگ قهرمانان قرار نیست پرسپولیس مثل لیگ بازی کند و حریف را در زمین خودش پرس کند و تحت فشار بگذارد بلکه استراتژی دفاعی و محافظه‌کارانه در زمین السد تدبیر منطقی بود که پرسپولیس مغرور این کار را نکرد.
نگاه دقیق به بازی السد و پرسپولیس نشان می‌دهد که اختلاف شاگردان برانکو و حریف قطری سه گل که نبود هیچ، بلکه پرسپولیس در همان قطر می‌توانست نتیجه را برعکس کند، اگر آرایش و استراتژی منطقی داشت. بازی با السد نشان داد هر تیمی مقابل پرسپولیس منطقی دفاع کند و در ضد حملات سریع و باهوش باشد، به راحتی می‌تواند از دفاع پرسپولیس بگذرد و گل بزند. تیم برانکو از ابتدا در ضد حملات همواره با مشکل مواجه می‌شد. بازی شهرآورد سال گذشته را نگاه کنید که منصوریان با این سیاست سه گل به پرسپولیس زد؛ یا حتی یک فصل عقب‌تر برویم که نفت تهران در ورزشگاه‌ آزادی با همین شیوه پرسپولیس را برد و آنها را از جام قهرمانی دور کرد. شکست‌های این‌ مدلی به رغم حضور سه ساله برانکو در پرسپولیس ادامه دارد و این ضعف تیم برانکو همچنان پابرجاست، همانطور که فوتبال مالکانه و پرسینگ قدرتمند شاگردان برانکو از روز اول حضور این مربی در ایران مشهود بود. برانکو برای موفقیت در لیگ قهرمانان که سطح بالاتری نسبت به لیگ ایران دارد، باید فکری اساسی برای این مشکل که نه، این معضل بکند و سیاست تازه‌ای در پیش بگیرد.
وقتی به فصل جاری لیگ‌برتر نگاه می‌کنیم، پرسپولیس مقابل تیم‌هایی که کمی تدافعی بازی می‌کردند و سیاست دفاع – ضدحمله را در پیش گرفته بودند اغلب به مشکل خورد؛ پیکان،  سیاه‌جامگان و نفت تهران با هومن افاضلی چند نمونه از این سبک بازی هستند اما در عوض حتی بهترین تیم‌های لیگ – مثلا ذوب‌آهن – وقتی به پرسپولیس فضا داد و گارد هجومی گرفت، با ۴ گل بازی را به پرسپولیس برانکو باخت. پرسپولیس برانکو به داشته‌هایش متکی است اما انگار نداشته‌ها و نقاط ضعفش را چندان جدی نمی‌گیرد که همین اتفاق باعث شده تا چند بار از سوی تیم‌های بزرگ و تاکتیکی شکست‌های سنگینی را تحمل کند. حذف از آسیا مقابل الهلال نتیجه همین نگرش اشتباه برانکو بود که جلوی حریفی سرسخت و پر مهره مثل الهلال با همان سبک همیشگی بازی کرد. برانکو بهتر است بر مبنای حریفان بازی خود را تعریف کند. در لیگ ایران اغلب تیم‌ها کیفیت پایین‌تری نسبت به پرسپولیس دارند و می‌توان با شیوه همیشگی از پس آنها برآمد اما در لیگ قهرمانان اختلاف تیم‌ها تا این حد مشهود و آشکار نیست و گاهی لازم به نظر می‌رسد که پرسپولیس گارد دفاعی بگیرد و بی‌محابا نتازد.
در مجموع این نقطه ضعف تیم برانکو برای مربیان باهوش و زرنگ به فاکتور برتری تبدیل می‌شود و از همین موضوع استفاده می‌کنند و به پرسپولیس ضربه‌ می‌زنند و الا السد با ژاوی و سایر بازیکنان خوبش آنقدرها هم قدرتمند نیست که با ۳ گل پرسپولیس را حتی در دوحه شکست دهد. پرسپولیس در دوحه به اشتباه تاکتیکی خود باخت؛ در اصطلاح از یک سوراخ چند بار گزیده شد اما یک باخت آخر دنیا نیست و آسمان برای پرسپولیس به زمین نیامده و این تلنگر می‌تواند به نفع پرسپولیس باشد؛ اگر برانکو از این اشتباهات درس بگیرد و در شهرآورد یا بازی‌های دیگر لیگ قهرمانان جور دیگری تیمش را به زمین بفرستد.
این روزها سیدجلال آمادگی گذشته را ندارد و کمال کامیابی‌نیا هم به دلیل آسیب شدید از ناحیه کتف نمی‌تواند همان هافبک جنگجوی سابق باشد. افول سید جلال و کمال باعث می‌شود تا کیفیت پایین محسن ربیع‌خواه بیشتر به چشم بیاید و دفاع پرسپولیس آسیب‌پذیرتر نشان دهد؛ اگرچه در اوج آمادگی همه این نفرات باز هم ایراد به تاکتیک برانکو وارد بود. ختم کلام اینکه فوتبال گاهی آدم را غافلگیر می‌کند و بزرگترین تیم‌های دنیا هم اسیر این غافلگیری می‌شوند. نمونه آخرش حذف سیتی مقابل ویگان یا حذف رئال برابر لگانس در جام حذفی. پس از این شکست تراژدی بزرگی نسازیم و با آگاهی از اشکالات و ایرادهای تاکتیکی، این باخت را بخشی از ماهیت فوتبال ببینیم و امیدوار باشیم که پرسپولیس نه تنها فاتح لیگ ایران می‌شود، بلکه در آسیا هم بخت اصلی صعود است و حتما برانکو بهتر از ما این عیب و ایرادها را می‌بیند و برایش راهکار و تدبیر درست پیدا می‌کند.

کاپیتان استقلال بی تردید در این فصل عجیب ترین روزهای دوران فوتبالش را پشت سر گذاشت.
مهدی رحمتی که به گفته خیلی ها بهترین دروازه بان 10 ساله گذشته فوتبال ایران است در این فصل به خاطر اختلاف با علیرضا منصوریان به نیمکت ذخیره ها تبعید شد و زمانی هم که شفر به عنوان سرمربی استقلال انتخاب شد شرایط برای او تغییری نکرد.
اما واکنش مهدی رحمتی به این اتفاق چه بود؟ فصل قبل و زمانی که در مقطعی منصوریان  رحمتی را از ترکیب اصلی کنار گذاشت کاپیتان استقلال بلافاصله واکنش تندی به این اتفاق نشان داد و در فرودگاه از سرمربی وقت آبی ها درخواست رضایت نامه کرد ولی این بار شرایط او کاملا متفاوت بود.
مهدی رحمتی در دومین تجربه نیمکت نشینی خود کوچکترین حاشیه ای درست نکرد، آرام روی نیمکت نشست تا با  استانداردهای فنی اش دوباره بتواند جایگاه اصلی خود در ترکیب استقلال را پس بگیرد که اتفاقا همین اتفاق هم برای او افتاد.
هرچند اتفاق های اول این فصل برای رحمتی اصلا شیرین نبود اما در پایان فصل همه چیز برای او  به شکل فوق العاده ای سپری می شود. شفر در اولین اقدام بعد از حضور در استقلال تصمیم گرفت از حسینی در لیگ برتر و از مهدی رحمتی  در جام حذفی استفاده کند اما حالا شرایط کمی برای کاپیتان استقلال تغییر کرده است.
رحمتی با نمایش خوب موفق شد استقلال را به فینال جام حذفی برساند اما رقیب او در درون دروازه که اتفاقا موفق شده رکورد کلین شیت در تاریخ فوتبال ایران را بزند در چند بازی گذشته نمایش خوبی در درون دروازه استقلال نداشته است و در 2 بازی برابر ذوب آهن و الریان روی گل ها مقصر بود تا حالا شرایط برای کاپیتان آبی ها به کلی تغییر کند.
بعد از نمایش نه چندان مطمئن حسینی در بازی با الریان، مهدی رحمتی در بازی با الهلال حساس ترین بازی استقلال در لیگ قهرمانان آسیا در درون دروازه تیمش قرار گرفت و موفق شد دروازه آبی ها را در این بازی بسته نگه دارد.
بعد از این بازی وینفرد شفر گفت که از رحمتی به خاطر قدرت رهبری بالا و تجربه اش در بازی با الهلال استفاده کرده است و این نشان می دهد که سرمربی آلمانی استقلال قصد دارد از این جای فصل به بعد از گلر با تجربه خود در بازی های مهم و حساس تیمش استفاده کند.
مهدی رحمتی به دلیل مصدومیت نامش از لیست استقلال برای بازی با فولاد خارج شده است ولی به احتمال فراوان در  بازی روز پنجشنبه برابر پرسپولیس و البته سایر بازی های تیمش در لیگ قهرمانان آسیا در درون دروازه استقلال قرار خواهد گرفت تا خیال آبی ها از حضور یک دروازه بان مطمئن در بازی های بزرگ راحت باشد.
به نظر مهدی رحمتی به بهترین شکل موفق شده مزد زحمت خود را بگیرد و از این به بعد در بازی های مهم در درون دروازه استقلال قرار خواهد گرفت و می تواند ثابت کند هنوزهم یکی از بهترین دروازه بان های استقلال است.
 

پیروزی سپیدرود برابر سایپا/ پیکان در تبریز سه امتیاز شیرین گرفت
تیم فوتبال سپیدرود رشت دیدار هفته بیست و چهارم برابر سایپا را با برتری به پایان رساند. پیکان هم در تبریز برد ارزشمندی کسب کرد. در پایان نتایج زیر رقم خورد:
* سپیدرود رشت ۲ - سایپا تهران صفر
گل ها: توحید غلامی(۳۹) و میثم توحیدست(۷۲)
* گسترش فولاد تبریز صفر - پیکان تهران ۳
گل ها: ماهان رحمانی(۳۰)، مهدی مومنی(۶۰) و مرتضی آقاخان(۹۰)
شاگردان علی کریمی با این پیروزی ۲۳ امتیازی شدند و هر چند کمی وضعیت خود را بهتر کردند اما همچنان در منطقه سقوط قرار دارند. سایپا هم با ۳۸ امتیاز در رده چهارم قرار دارد و باید منتظر نتایج ادامه دیدارهای هفته باشد.
* سیاه جامگان مشهد صفر - سپاهان اصفهان ۵
گل: رضا دهقان(۲ و ۷۴)، ساسان انصاری(۲۳)، مهدی شریفی(۳۵) و میلاد سرلک(۸۷)
* نفت تهران یک - صنعت نفت آبادان یک
گل: محمد نصرتی(۲۲) برای نفت تهران و لوسیانو پریرا(۴۰) برای نفت آبادان
سپاهان با این پیروزی ۲۴ امتیازی شد و موقتا از منطقه خطر فرار کرد. سیاه جامگان نیز که وضعیت بحرانی دارد با قبول این شکست ۱۵ امتیازی باقی ماند تا همچنان گزینه اول سقوط به دسته اول باشد.
تیم فوتبال نفت تهران نیز با این تساوی ۲۴ امتیازی شد. صنعت نفت آبادان هم ۳۰ امتیازی شد.

چندمتر مریع عشق
پرده سینما، کمتر روایتگر مهاجرانی بوده است که زندگی خوبی را می گذرانند. از چندمتر مکعب عشق، یکی از تازه ترین ایرانی های ساخته شده در این ژانر گرفته تا خانه ای از شن و مه! شرایط سخت اقتصادی، فشارهای عاطفی، غم دوری از خانه و... تمام آن چیزی است که همواره مهاجران را آزرده است؛ اما نمی توان منکر طلوع ستاره هایی شد که سر از چنین خانواده هایی بیرون آورده اند. سامان قدوس، جدیدترین نامی است که به لیست مزبور اضافه شد.
خیلی وقت است که در فوتبال چشم به درخشش بی حد و وصف دورگه ها دوخته ایم اما کماکان امیدمان ناامید بوده است. فریدون زندی، اولین چشم آبی دوست داشتنی ایران بود که با حواشی بسیاری پا به وطن گذاشت و حتی شماره هفت تیم ملی را هم پوشید؛ اما دو تصمیم اشتباه، او را ابتدا از یک فانتری باز در کاریزرسلاترن به چپ پای فریب خورده ای در استیل آذین تبدیل کرد و در مرحله دوم، لگد سرنوشت از هافبک احیاشده استقلال، یک مصدوم همیشگی در قطر ساخت تا فوتبال فریدون برای همیشه تمام شود. دژاگه، دیگر ایرانی پر سر و صدای بوندسلیگا هم در سال جام جهانی و با فشار مطبوعات، بالاخره توانست در پس کوچه های اروپا برای خود جایی پیدا کند. سردار آزمون هنوز برای اسب و اینستاگرام وقت بیشتری می گذارد و از داوری، بیت آشور و ... هم خبری نیست!
در روزگاری که خلا چند مهدوی کیا، هاشمیان و کریمی در سطح اول فوتبال هواداران را می آزرد، حتی دورگه هایی که تجربه حضور در اروپا را داشته اند هم مسیر اشتباه را برگزیده اند. انصاری فرد، شجاعی، محمدی، عزت اللهی، رضایی، رضاییان، طارمی و پورعلی گنجی، علی رغم عملکرد خوبشان، باشگاه های چندان مطرحی ندارند و به چشم نمی آیند اما به نظر می رسد همای سعادت این بار روی شانه های قدوس نشسته است.
سامان، در بازی رفت مقابل توپچی ها نه تنها کاپیتان، که ستاره تیمش بود. دو پاس گل قطری بلند و بادقت، آن هم در شرایطی که دید و تعادل کافی را نداشت، اوسترشوندس را در موقعیت حذف آرسنال قرار داد اما نتیجه پایانی، تیم ونگر را به مرحله بعدی رساند. هرچند کار در لیگ اروپا برای سامان تمام شده است اما همین دو بازی می تواند استارت تجربه رویایی او در سطح اول اروپا باشد. سال هاست که منتظر درخشش یک ستاره از خانواده مهاجرین بودیم اما همیشه آن ها ما را ناامید کردند؛ تا امروز که ونگر زبان به تحسین از او گشود. پیرمرد توپچی، خود را مسحور تکنیک و تاکتیک پذیری افتخار ایران دانست اما از جواب به احتمال جذب او طفره رفته است.
احتمالا این بار نوبت ماست تا با امیدواری منتظر سرنوشت کار باشیم. کاری که خود سامان هم تا پایان لیگ انجام می دهد تا با درخشش در جام جهانی، دروازه های معتبرتری را به روی خود ببیند. سامان تازه ترین امید ماست تا تداعی گر «خانه ای از شن و مه» نباشد. منتظریم تا به آتش بازی قدوس در چمن های باکیفیت اروپا عادت کنیم؛ چیزی که شاید به بهانه پاس های دلبرانه اش بتوان نام آن را گذاشت: چندمتر مربع عشق!
محمدشفیع اعجازی