معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی همزمان با برگزاری چهاردهمین جشنواره ملی موسیقی جوان از اهمیت برگزاری و استمرار این رویداد موسیقایی سخن گفت.

به گزارش امتیاز و به نقل از روابط عمومی جشنواره ملی موسیقی جوان، سیدمجتبی حسینی معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره ضرورت معرفی و ایجاد زمینه پیشرفت و تداوم فعالیت‌های جوانان در موسیقی گفت: جشنواره‌ها می‌توانند بستر گفتگو یا استعدادیابی باشند و یا هر دو رویکرد را داشته باشند. اگرچه محور اصلی جشنواره ملی موسیقی جوان استعدادیابی است، اما در آن فرصت مغتنم گفتگو و ارتباط جوانان با استادان نامدار موسیقی فراهم می‌شود.

وی افزود: جشنواره موسیقی جوان از سویی بیانگر گذشته و حال جریان موسیقی است؛ از این نظر که اقبال و استعداد نوجوانان و جوانان به فعالیت در موسیقی، نتایج وضعیت آموزش‌های موسیقی را تا اندازه‌ای بیان می‌کند و از سویی دیگر و مهم‌تر از آن، نشانه‌هایی از آینده موسیقی ایران را می‌توان در این جشنواره دید. جشنواره موسیقی جوان نشان می‌دهد نوجوانان و جوانان کشور به موسیقی دستگاهی، نواحی و کلاسیک گرایش دارند و با چه مقدار جدیت در آن عرصه تلاش می‌کنند، آمار شرکت‌کنندگان در جشنواره و علاقه‌مندی ایشان فرصت مطالعاتی خوبی برای شناخت ابعاد مختلف موضوع برای برنامه ریزان است.

حسینی اظهار کرد: بی‌تردید ایجاد زمینه‌ای برای تداوم فعالیت جوانان مستعد این جشنواره و پیشرفت آنان که در آینده موسیقی کشور تعیین‌کننده است ضرورت دارد، اما در این مسیر همراهی و تعامل نهادهای مختلف لازم است. جشنواره موسیقی جوان فرصتی را فراهم می‌کند تا در یک رویداد تخصصی با حضور داورانی که هنرمندان شاخص کشور هستند، استعدادها شناسایی می‌شود و ظرفیت و توان نهادهای فرهنگی و هنری با توجه به وظایفی که دارند، در کنار هم می‌تواند به تداوم و تقویت فعالیت‌های جوانان کمک کند. نهادهایی مانند صدا و سیما با پرداختن به موسیقی ملی و نواحی و همچنین آموزش و پرورش نیز با فراهم‌کردن فضایی برای آشنایی آینده‌سازان با هنرهای اصیل و برآمده از فرهنگ ارزشمند کشور می‌توانند در این زمینه مؤثر باشند.

معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره برنامه‌ریزی برای تقویت جشنواره گفت: یکی از مسائل ضروری در شرایط امروز، بازنگری در جشنواره‌های هنری است که جشنواره‌های ضروری و مهمی که در جریان هنر اهمیت دارند، تقویت شوند و متناسب با شرایط و تحولات امروز هنر به نحو مناسب ایفای نقش کنند. جشنواره موسیقی جوان از رویدادهایی است که بر ضرورت و اهمیت این جشنواره اتفاق نظر وجود دارد و می‌تواند از نظر تخصصی اعتبار آن تقویت شود. بی‌تردید از نظر اعتبار و بودجه نیز اگر نه در حد مطلوب اما متناسب با نیازهای جشنواره افزایش داشته است. جشنواره بین جامعه موسیقی و با توجه به حضور داوران شاخص از هنرمندان برجسته آن اعتبار و جایگاه دارد و می‌توان با نگاه کیفی‌تر و با استفاده از تجربه‌های گذشته که هنرمندان شاخصی از بستر رویدادهای مشابه معرفی شده‌اند، دوره‌های آینده را برنامه‌ریزی کند.

وی در مورد نقش جشنواره در جریان آینده موسیقی ایران توضیح داد: گرچه جشنواره موسیقی جوان پنجره‌ای به فردا و آینده موسیقی ایران می‌گشاید و می‌تواند امید به آینده موسیقی را نوید دهد، اما از یک سو تصویری از وضعیت، سیاست‌ها و چگونگی آموزش موسیقی در کشور نیز ارائه می‌کند. این جوانان در جریان آموزش هنر موسیقی پیش آمده‌اند و تا حدودی  نقاط قوت و ضعف و داشته‌ها و نیازهای حوزه آموزش موسیقی را می‌توان در این جشنواره دید. اینکه چه سازهایی اقبال بیشتری دارد و با چه کیفیتی نواخته می‌شود یا جوانان از چه بستر فرهنگی و آموزشی به جشنواره آمده‌اند، در این جشنواره قابل تأمل است. در واقع پیشینه این جوانان اهمیت دارد و آینده و حرکت آنان برای پیشرفت در هنر موسیقی و آینده آنان نیز اهمیت بسیاری دارد. جشنواره موسیقی جوان رویدادی است که ضرورت آن برای جریان موسیقی و فرهنگ کشور اثبات شده است و از نگاه کارشناسان و استادان موسیقی رویدادی مؤثر است. جشنواره موسیقی جوان نمادی از تعامل و همراهی جدی هنرمندان مختلف با یک رویداد است که نتایج آن به تدریج در گذر سال‌ها بیشتر دیده می‌شود.

حسینی در باره اهمیت توجه به استعدادهای موسیقی در معرفی و شناسایی هنر و موسیقی امروز ما در جهان عنوان کرد: موسیقی ایران آینه‌ای است از ویژگی‌های فکری و فرهنگی کشور عزیزمان، ایمان‌داری، حماسه‌های تاریخی و رشادت‌ها ، مقاوت و پایداری فرهنگی توجه به اصالت‌ها و در عین حال بروز خلاقیت‌ها بر بستر سنت، اخلاق‌مداری و وفاداری یک ملت در آینه هنر قابل مشاهده است. موسیقی ایرانی در میان انواع موسیقی‌ها، دارای تشخص و اعتبار ویژه و تاریخی قابل توجه است. لذا توجه به پرورش صحیح استعدادهای درخشان این حوزه نقش مؤثر و بسزایی در نشان‌دادن تصویر روشن و واقعی از کشورمان را دارد و از زبان مستغنی از ترجمه موسیقی می‌توان در صحن فرهنگ جهان به نقش کشورمان توجه داد، هنر ایران منبع الهام ارزشمندی برای جهان است.

دبیرخانه جشنواره ملی فیلم کوتاه «مهر سلامت»، اسامی هیات داوران و آثار رسیده به بخش مسابقه فیلمنامه این دوره از جشنواره را اعلام کرد.

به گزارش امتیاز و به نقل از روابط عمومی جشنواره، بنابر اعلام دبیرخانه دومین جشنواره ملی فیلم کوتاه «مهر سلامت»، هیات داوران و آثار رسیده به بخش مسابقه فیلمنامه این دوره از جشنواره معرفی شدند.

هیات انتخاب بخش فیلمنامه متشکل از فریدون نجفی، سیاوش گلشیری و مجید صدیقی، پس از ارزیابی ۳۲۳ اثر رسیده، ۲۸ اثر را شایسته راه‌یابی به بخش مسابقه فیلمنامه دانستند.

کامبوزیا پرتوی، فریدون فرهودی و محمد گذرآبادی اعضای هیات داوران بخش فیلمنامه دومین جشنواره ملی فیلم کوتاه «مهر سلامت» هستند.

امید آباد (محمد امین فلاح)، آنسوی دیوار (مجتبی شهنی)، بازدید (روح الله دهقانی)، بی بند و باد (سیدوحید زارعی)، تشریحات (سعید چمنی)، تویی که نمی‌شناختمت (سیدمهدی بنی عقیل)، جَنَوار (محمدرضا شهریاری)، جا منهای جا (مهتاب ابراهیمی)، جیغ صامت (مهیار علیپور)، چاقوی زیر آب (نسرین محمدپور)، چپ دست (نسرین محمدپور)، حلقه (فاطمه رحمانی فرد)، حنابندون (راضیه طاهری)، خشم (محمدعلی سهیلی)، دختر (دانیال ملاح زاده)، ژان (لیلا باغ بیرا)، سقوط (مهسا طالبی رستمی)، سگ کش (علی مرادپور آذر)، عروسک (رضا جوانشیر)، عسل (سعید نجاتی)، قرار آخر ماه (سیدهادی شاهرخ)، کفش‌هایش قرمز بود (حسن نقیان)، گربه زیر باران (میلاد رضایی)، مانکن (بابک شهیدی)، مرحومه (مهدی برزُکی)، مگس (علی حیدری)، یحیی (سرور زرافشان) و یک ماجرای قطبی (علی رمضانی) ۲۸ اثر راه یافته به این بخش هستند.

دومین دوره جشنواره ملی فیلم کوتاه «مهر سلامت» با شعار «هر ایرانی یک مهرورز سلامت» ۲۴ تا ۲۷ آبان ماه به دبیری سیدمهدی سیدین نیا به صورت آنلاین برگزار می‌شود.

کاملا طبیعی بود که حتی در دوران کرونایی هم همین که خبر درگذشت محمدرضا شجریان اعلام شود، جمعیت زیادی مقابل بیمارستان محل درمان او جمع شوند؛ جمعیتی که با وجود بیماری طولانی مدت این چهره هنری، از درگذشت هنرمند محبوب‌شان شوکه و غم‌زده بودند. حالا همین جمعیت، فرزند اسطوره خود را تنها نقطه ای می‌دانستند که دانسته و ندانسته، حجمی از پرسش‌ها و مطالبات را از طریق او پیگیری کنند.

پس از آنکه همایون اعلام کرد پدرش در مشهد به خاک سپرده می‌شود، جمعی از حاضران طوری واکنش نشان دادند که واکنش بخشی از جامعه را برانگیختند. در این میان کسانی معتقد بودند این اندازه حس مالکیت نسبت به شخصیتهای ملی، منطقی نیست و در مقابل، کسانی دیگر، این نوع پرسش‌گری را ناشی از نوعی بی‌اعتمادی می‌دانستند. انان بر این باور بودند که افرادی در جمعیت حاضر احساس می‌کردند بخشی از واقعیت از آنان پنهان شده و می‌خواستند با پرسشگری از همایون شجریان، از آن رازهای پنهان باخبر شوند. حال که چند روز از این ماجرا می‌گذرد و طبیعتا هیجان‌های عمومی هم تا حدودی آرام گرفته است، موضوع را با دکتر محمدرضا کلاهی، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه مطرح کردیم. او که دارای مدرک دکتری جامعه‌شناسی فرهنگی است، در گفت و گو با ایسنا از «سندرم تحلیل» به عنوان یکی از مشکلات جامعه ما سخن می‌گوید که سبب می‌شود عادی‌ترین امور زندگی‌مان هم مورد «تحلیل» قرار بگیرد.

در ادامه نظرات دکتر محمدرضا کلاهی، عضو هیأت علمی مؤسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی را در پاسخ به پرسش از اتفاقاتی که روز پنجشنبه مقابل بیمارستان «جم» و در برخورد با همایون شجریان رخ داد، میخوانیم:

به نظر من چنان اتفاقی نیازمند تحلیل نیست. مشکل از آن اتفاق نیست؛ مشکل از «بیش‌تحلیل موضوعات» است؛ تحلیل بیش از حد. ما در جامعه‌ی امروز خود با چیزی مواجهیم که من آن را «سندرم تحلیل» می‌خوانم. سندرم تحلیل وضعیتی است که در آن هر اتفاق معمولی، نیازمند تحلیل پیچیده دانسته می‌شود. سندرم تحلیل محصول رفتار قشری است به نام «تحلیل‌گران حرفه‌ای». به نظر من در بسیاری حوادث و اتفاقات، مشکل ما بیش از آنکه رفتار مردم باشد، رفتار تحلیل‌گران حرفه‌ای است. بیش از رفتار مردم، «تحلیل»‌های این تحلیل‌گران است که باید مورد «تحلیل» قرار گیرد.

تصور ما این است که پشت هر اتفاق ریز و درشتی، حتما زیرلایه عمیقی وجود دارد. به این معنا که ما آن اتفاق را به عنوان اتفاقی طبیعی تلقی نمی‌کنیم بلکه آن را نشانه‌ای از واقعیت بزرگ‌تری می‌دانیم که فقط بخش کوچکی از آن نمایان شده و بخش بزرگ‌تری از آن پنهان مانده و نیازمند تحلیل است. در حالی‌که بسیاری از این اتفاقات، وقایعی ساده و معمولی هستند؛ واکنش عادی افراد به موقعیت هستند؛ هیچ زیرلایه‌ی پنهانی ندارند و ناشی از چیز دیگری نیستند. مثلاً درباره‌ی همین موضوع واکنش مردم به مکان خاکسپاری محمدرضا شجریان، چرا به این فکر نکنیم که موضوع ممکن است کاملاً عادی باشد. جمعی از علاقه‌مندان که گرد آمده‌اند و در ناخودآگاه یا خودآگاه‌شان این است که هر هفته بر مزار محمدرضا شجریان حاضر شوند و مثلاً شعر و آواز بخوانند، ناگهان با این واقعیت رو به رو می‌شوند که مزار او قرار نیست در تهران باشد و واکنش نشان می‌دهند. این می‌تواند چیز عجیبی نباشد. می‌تواند اتفاقی عادی و ناشی از هیجانی آنی باشد بدون وجود هیچ لایه پنهانی که الزاماً نیاز به تحلیل داشته باشد.

بدیهی است که این البته به معنای آن نیست که همه اتفاقاتی از این دست، عادی و بی‌نیاز از تحلیل است. گاهی برخی از رویدادها ناظران را شوکه می‌کند؛ نظیر جمعیت انبوهی که به خاکسپاری مرتضی پاشایی آمده بود. حضور این جمعیت شوکه‌کننده و چنین اتفاقی نیازمند تحلیل بود. نکته‌ی مهم‌تر این که منظورم آن هم نیست که فقط رخ‌دادهای شگفتی‌آور و شوکه کننده نیازمند تحلیل‌اند. برعکس، از قضا بسیاری از وضعیت‌ها یا رخ‌دادهایی که طبیعی و بدیهی به‌نظر می‌رسد، بسیار بیش‌تر نیازمند تحلیل است. وضعیت‌های طبیعی‌شده یا بدیهی تلقی شده، دقیقاً از همین رو که بدیهی تلقی می‌شود و نیازمندی‌اش به تحلیل را پنهان می‌کند، نیاز بیش‌تری به تحلیل دارد. اما بسیاری از حوادث، عمقی که به آن نسبت داده می‌شود را ندارند. سندرم تحلیل است که به آن‌ها دامن می‌زند و ابعاد می‌دهد.

سندرم تحلیل ناشی از چیست؟ در درجه‌ی، اول ناشی از رفتار قشر تحلیل‌گران حرفه‌ای است. تحلیل‌گران حرفه‌ای کسانی هستند که کاروبارشان یا هویت‌شان یا شهرت‌شان با تحلیل کردن گره خورده است. قشر متنوعی از یادداشت‌نویسان یا حتا صاحب‌نظرانی که در مطبوعات یا در صفحات شخصیِ کم‌وبیش پرطرف‌دار خود در شبکه‌های مجازی می‌نویسند. کسانی که الزاماً کم‌دانش یا کم‌عمق هم نیستند. بعد از هر اتفاق ساده‌ای (مانند چیزی که شما به آن اشاره کردید)، ناگهان حجم زیادی «تحلیل» بیرون می‌آید که آن اتفاق را به «مسأله» تبدیل می‌کند. در حالی‌که اگر این «تحلیل‌»ها نبود، کسی آن اتفاق را مسأله تلقی نمی‌کرد و ماجرا به‌زودی فراموش می‌شد. آن‌ها مهم‌ترین ویژگی‌شان آن است که به هر دلیل (اعم از دلیل حرفه‌ای یا هویتی یا منزلتی) خود را متعهد به تحلیل کردن و نوشتن می‌دانند. هنگام هر رخ‌داد ریزوردشتی دست به قلم می‌برند و شروع به تحلیل کردن می‌کنند. نتیجه آن که به تدریج رقابتی شکل می‌گیرد بر سر تحلیل بهتر یا عمیق‌تر. برای آن‌که تحلیل، عمیق‌تر شود، علت‌های عمیق‌تری برای وقایع ساده جست‌وجو می‌شود. هرچه یک واقعه‌ی ساده به یک علت عمیق‌تر پیوند بخورد، جذابیت تحلیلیِ بیش‌تری ایجاد می‌کند. نتیجه آن که در یک دور تشدید شونده، در یک رقابت تحلیلی، هر تحلیل‌گری تلاش می‌کند در رسیدن به عمق بیش‌تر از دیگری سبقت بگیرد و در نتیجه واقعه را به جای عمیق‌تری نسبت می‌دهد. در این ماراتن تحلیل‌گری، ساختار عظیمی از علل پیدا و پنهان تاریخی و ساختاری بر یک واقعه‌ی ساده بار می‌شود.

اما سندرم تحلیل، علت مهم‌تری هم دارد. «سندرم تحلیل»، برآمده از احساس فرودستی در برابر دیگر کشورهای جهان است. حس می‌کنیم از جهان «عقب افتاده‌ایم». این احساس عقب‌ماندگی این تلقی را ایجاد کرده که گویی جامعه‌ای «نرمال» نیستیم و وضعیت ما با همه جهان فرق دارد. منظور من از نرمال، «ایده‌آل» نیست. به عبارت دیگر مشکل آن نیست که خود را «ایده‌آل» نمی‌دانیم. قطعاً خصوصاً در این وانفسایی که این سال‌ها درگیر آنیم، هیچ‌کس میان این اوضاع و وضعیت ایده‌آل هیچ نسبتی نمی‌بیند. ما با وضعیت ایده‌آل که نه، با وضعیت معمولی هم فرسنگ‌ها فاصله داریم. قطعاً اوضاع را کم‌تر از «بحران» نمی‌توان تلقی کرد. منظور من از این که ما خود را «نرمال» تلقی نمی‌کنیم آن است که وضعیت خود را تابع همان منطقی نمی‌دانیم که بر همه‌ی رخ‌دادهای انسانی در جهان حاکم است. قائل بودن به وجود بحران، متفاوت است با این‌که منطقِ این بحران را با منطقِ بحران در جهان انسانی متفاوت بدانیم. ما فکر می‌کنیم یا حس می‌کنیم منطقِ حاکم بر رخدادهای اجتماعی در جامعه ما با همه جهان متفاوت است. مثلاً یک اتفاق (مثل اتفاق مورد بحث)، چه بسا اگر – مثلاً – در یک کشور اروپایی رخ دهد، عادی تلقی می‌شود ولی در ایران، غیرعادی و نیازمند تحلیل است.

آتش‌سوزی پلاسکو را به یاد آورید. اتفاقی تلخ و حتا عصبانی کننده بود. نشانه‌ای از ضعف در مدیریت و ناکارآمدی بوروکراتیک که خشم عمومی به درستی از آن برانگیخته شد و تحلیل‌های بسیاری هم در آمد. به فاصله اندکی از آن اتفاق، در لندن هم حادثه‌ای مشابه رخ داد و پس از آن آتش‌سوزی فجیع کلیسای نتردام. واکنش‌ها به طرز معناداری متفاوت بود. قطعاً انتظار نیست که آن آتش‌سوزی‌ها، که در کشورهای دیگری رخ داده است، به همان سطح و اندازه خشم و واکنش عمومی را برانگیزد. میان واکنش‌هایی که به این دو اتفاق نشان داده شد (صرف‌نظر از میزان خشماگین بودن آن‌ها) تفاوت دیگری وجود داشت. یک حادثه در یک کشور اروپایی، دارای یک علتِ فنی و تکنیکال، ناشی از یک بی‌نظمیِ قابل رفع تلقی می‌شود. اما همان حادثه در ایران به زیرلایه‌های عمیق و ساختاری جامعه نسبت داده می‌شود که در اعماق تاریخ ریشه دارد و ناشی از انباشتی تاریخی است؛ علت‌های کلان و عظیم، از قبیل فقدان درک درست از علم مدرن، یا فقدان عقلانیت مدرن.

مسأله آن نیست که ما جامعه را دچار مشکل و بحران یا حتا در آستانه‌ی فروپاشی بدانیم. مشکل آن است که مشکلات را تابع منطق حاکم بر جهان بشری ندانیم. ما منطق حاکم بر مشکلات خود را غیرمنطقی می‌دانیم. دوست داریم دنبال دلایلی «عمیق» بگردیم. در نتیجه هر چیز کوچکی، حتی راه رفتن عادی‌مان هم نیازمند تحلیل دانسته می‌شود. به این ترتیب این نوع نگاه چون سدی دربرابر درک وضعیتِ واقعاً موجود قرار می‌گیرد. اصولاً امکان اندیشیدن به مشکلات و رسیدن به راه حل را ناممکن می‌کند. علت‌ها را به جایی حواله می‌دهد که اساساً در دست‌رس موجود بشری نیست. درباره‌ی آن‌ها فقط می‌توان «تحلیل‌های عمیق» ارائه داد؛ آن‌چنان عمیق که به عمق آن دسترسیِ عملی وجود ندارد.

۱۴ داور کودک و نوجوان بخش بین‌الملل جشنواره۳۳ معرفی شدند

۱۴ داور از ایران و پنج کشور آسیایی و اروپایی آثار بخش بین‌الملل سی و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان را داوری می‌کنند.

به گزارش امتیاز، این داوران از کشورهای مختلف آسیایی و اروپایی ۷ فیلم سینمایی بلند و ۳ انیمیشن بلند را به صورت مجازی داوری خواهند کرد. بر اساس این خبر، اسامی داوران کودک و نوجوان جشنواره سی و سوم در بخش بین‌الملل به این شرح است:

«فاطمه سعد» از کشور پاکستان

«سید حیدر عباس» از کشور پاکستان

«تامارا مکیتاریان» از کشور ارمنستان

«نارک آوتسیان» از کشور ارمنستان

«روهانی سینگ» از کشور هندوستان

«آینیش دات» از کشور هندوستان

«لئونا ژاریک» از کشور مقدونیه

«محمد توفیق» از کشور مقدونیه

«کارمینه سیکا‌رونه» از کشور ایتالیا

«آسیا دونسی» از کشور ایتالیا

«عسل بهادر» از کشور ایران

«اهورا ابولی» از کشور ایران

«یگانه محمدی» از کشور ایران

«محمد صدرا بهشتیان نژاد» از کشور ایران

سی و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان از ۲۷ مهر تا ۲ آبان به دبیری «علیرضا تابش» برگزار خواهد شد.

 

اعلام اسامی فیلم‌های خارجی ‌بخش کووید۱۹ جشنواره۳۳

اسامی فیلم‌های خارجی ‌بخش کووید۱۹ سی و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اعلام شد.

به گزارش امتیاز، هفت فیلم کوتاه سینمایی از شش کشور اروپایی و آسیایی با محوریت بیماری کووید۱۹ دربخش نمایش‌های ویژه بین‌الملل این دوره جشنواره به نمایش درمی‌آید.

بر اساس این خبر، این هفت فیلم عبارتند از:

۱- گیاهان ساخته بنجامین باولز (۲۰۲۰) از انگلستان

۲- قهرمانان در خانه بمانید ساخته تودور نیکُلف (۲۰۲۰) از بلغارستان

۳- امروز چه روزیه؟ ساخته لوکا مارچیتایک (۲۰۲۰) از اسلوونی

۴- سهم بُن ساخته ویدا زاگار (۲۰۲۰) از کرواسی

۵- چگونه اوقاتم را گذراندم ساخته لوک استیو پانوویچ (۲۰۲۰) از کرواسی

۶- فرار از واقعیت ساخته تیتوان لاپورت (۲۰۲۰) از فرانسه

۷- جایی بالای کوه‌ها ساخته کازوما گلن موتومورا (۲۰۲۰) از ژاپن

سی و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان از ۲۷ مهر تا ۲ آبان به دبیری «علیرضا تابش» برگزار خواهد شد.

 

معرفی هیأت ارزیابی متون بخش صحنه ای جشنواره «سردار آسمانی»

مدیرعامل انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس، اعضای هیئت ارزیابی متون بخش صحنه‌ای دومین جشنواره ملی تئاتر «سردار آسمانی» را معرفی و منصوب کرد. حمید نیلی مدیرعامل انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس طی احکامی جداگانه مهدی نصیری، شهرام احمدزاده و مازیار رشیدصالحی را به‌ عنوان اعضای هیأت ارزیابی متون دومین جشنواره ملی تئاتر «سردار آسمانی» منصوب کرد. مهدی نصیری دکترای ادبیات نمایشی از آکادمی ملی علوم ارمنستان، منتقد، مدرس، نمایش‌نامه‌نویس و کارگردان تئاتر، عضو کانون جهانی منتقدان تئاتر IATC و رئیس کانون ملی منتقدان تئاتر ایران است. نگارش بیش از ۱۴ نمایش‌نامه و شانزده عنوان کتاب در زمینه تئاتر و همچنین کارگردانی پنج اجرا از جمله سوابق وی به‌شمار می‌رود. شهرام احمدزاده کارشناس ارشد ادبیات نمایشی، نمایش‌نامه‌نویس و پژوهشگر است و تالیف بیش از هفتاد نمایش‌نامه، مدیریت بخش‌های مختلف چندین جشنواره و داوری در چند جشنواره ملی، استانی و منطقه‌ای را در کارنامه هنری خود دارد.

انتشار کتاب «پروانه‌های فیروزه‌ای ۲» در جشنواره۳۳ به روایت «فرزان معظم»

 داوران کودک و نوجوان دیروز، چهره‌های فرهنگی امروز

کتاب «پروانه‌های فیروزه‌ای ۲» (مهربان‌تر از پرواز) تاریخ شفاهی پیرامون داوران کودک و نوجوان جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، به کوشش فرزان معظم و آناهیتا معظم منتشر شد.

به گزارش امتیاز، «فرزان معظم» نویسنده کتاب «پروانه‌های فیروزه‌ای۲» درباره این کتاب گفت: جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان ماندگارترین اتفاق فرهنگی بعد از انقلاب بوده است. خاستگاه این جشنواره کودکان و نوجوانان هستند و بخشی از این بچه‌ها در این رویداد، به عنوان داور حضور داشته و دارند. کتاب «پروانه‌های فیروزه‌ای ۲» (مهربان‌تر از پروانه) به این موضوع اشاره دارد.

او افزود: دراین کتاب ۳۰۸ صفحه‌ای سعی و تلاشمان این بود با مدیرانی که از ابتدای شکل‌گیری این رویداد در متن آن حضور داشته‌اند گفت‌وگو کنیم و این گفت‌وگوها از «علیرضا شجاع‌نوری» دبیر پنج دوره جشنواره شروع شد. در مرحله بعد باهنرمندانی که در این رویداد جایزه گرفتند گفت‌وگو شده است و دسته‌ بعدی که در این کتاب صحبت‌هایشان را می‌خوانید، کسانی هستند که به عنوان داور کودک ونوجوانان فعالیت کرده‌اند.

معظم ادامه داد: نکته مهم این بود بسیاری از کسانی که در ادوار جشنواره به عنوان داور کودک و نوجوان حضور داشتند، بعد از گذشت ۳۰ سال، امروزه در عرصه فرهنگ‌ و هنر فعالیت دارند.

او اظهار داشت: در این کتاب سعی کرده‌ایم عزیزانی را که در این سال‌ها داور بخش کودک ونوجوان بوده‌اند و یا در المپیاد حضور داشته‌اند، مورد توجه قرار دهیم. حتی بعضی از این عزیزان، داخل کشور نبودند و وقتی متوجه شدند چنین فرآیندی وجود دارد، برایمان وویس فرستاند و از خاطراتشان در این رویداد صحبت کردند. خیلی از این دوستان برایمان دل نوشته فرستادند و از تاثیری که این رویداد فرهنگی در زندگی آنها داشته نوشتند. نوجوانانی که برخی از آن‌ها مدیر فرهنگی و یا فیلمساز معروف شده‌اند.

نویسنده کتاب «پروانه‌های فیروزه‌ای۲» گفت: «عطیه سلطانی» و «آناهیتا معظم» مصاحبه‌ها و روایت‌گری این کتاب را برعهده داشته‌اند.

کتاب «پروانه‌های فیروزه‌ای ۲» (مهربان‌تر از پرواز) با احترام به «زاون قوکاسیان»، با یادداشت‌هایی از «علیرضا تابش» دبیر جشنواره، «ایمان حجتی» مدیر اجرایی جشنواره در اصفهان و با گفت‌وگوهایی با «علیرضا شجاع‌نوری» دبیر ادوار جشنواره، «حمیدرضا قندی» مدیر اجرایی ادوار جشنواره، «مرتضی کاظمی» دبیر دوره هفدهم، «جواد جعفری» مدیر اجرایی دوره دوازدهم، «محمدجواد زمردیان» مدیر اجرایی ادوار جشنواره، «پرویز طاهری» مدیر اجرایی ادوار جشنواره، «مهدی مسعودشاهی» دبیر دوره بیست و هشتم، «وحید ملتجی» مدیر اجرایی دوره هجدهم، «سید محسن هاشمی» مدیر اجرایی دوره هفدهم، و یادداشت‌هایی از مهدی احمدی، فرزاد‌اژدری، رسول بابارضا، سیدمهدی برقعی، کیومرث پوراحمد، نادره ترکمانی، سیروس حسن‌پور، پوران درخشنده، غلامرضا رمضانی، علیرضا سبط‌احمدی، امیرحسین صدیق، عبدالله علیمراد، ابراهیم فروزش، حمیدرضا قطبی، حسین قناعت، بیتا منصوری، وحید نیکخواه‌آزاد، بابک نبی‌زاده، گفت‌وگوهایی در بخش همراهان داوران با غلامرضا آب‌آب، حشمت‌الله انتخابی، لیلا پرویزی، فرحناز پورنقشبند، فهیمه عقیلی منتشر شده است و بخش عمده‌ای از این کتاب به داوران کودک و نوجوان ادوار جشنواره اختصاص دارد.

سی و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان از ۲۷ مهر تا ۲ آبان به دبیری «علیرضا تابش» برگزار خواهد شد.

 

پوستر جشنواره۳۳ به روایت «حمیدرضا بیدقی»

 دور از کلیشه‌ها، نزدیک به روزگار کرونایی

«حمیدرضا بیدقی» شاخصه‌های پوستر سی و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان را برشمرد.

به گزارش امتیاز، او در این باره عنوان کرد: امسال با توجه به پاندمی کرونا که همه درگیر آن هستیم، جشنواره به صورت مجازی برگزار می‌شود و به همین علت، شاخصه‌های مربوط به مقابله با بیماری کرونا (مانند ماسک، مواد ضدعفونی‌کننده و…) در درون پوستر به کار گرفته شده اما این جشنواره مختص کودکان است و کودک از هر چیزی برای تخیل کردن و سرگرمی استفاده می‌کند. بر همین اساس ایده من این بود که بچه‌ها با ماسک «بازی» کنند؛ البته با نگاه و امید به اینکه در آینده، ماسک از ارتباط مخوف خود با کرونا جدا و به خاطره تبدیل شود. به همین جهت با ماسک، المان‌های مختلفی مانند چتر نجات، ننویی که کودکی در آن استراحت می‌کند، ساک خرید، پیش‌بند آشپزی، بادبان، قایق، چتری برای آفتاب، بادبادک و موارد دیگری را که در دنیای کودکان وجود دارد، به تصویر کشیدم‌.

او در پاسخ به این سوال که از چه المان‌های ایرانی در پوستر جشنواره استفاده کرده است، توضیح داد: گاهی نمادهای ایرانی را به صورت سمبلیک در نظر می‌گیریم. مانند پوستر سال گذشته که در آن از کاشی‌کاری‌های اصفهان استفاده شده بود. در این جشنواره معمولا از المان‌های شهر اصفهان استفاده می‌شود که این شیوه تکراری شده است. ما باید به راهی برسیم که خطمان نماد و سمبل ایرانی بودن باشد و فقط این نباشد که کلاه نمدی سر کودک بگذاریم یا از کاشی‌کاری استفاده کنیم. ژاپنی‌ها به این قدرت رسیده‌اند که حتی وقتی عکس هم می‌اندازند، بیننده احساس می‌کند که این  عکس ژاپنی است و این نوعی زبان شخصی فرهنگ است.

بیدقی ادامه داد: من برای طراحی پوستر این دوره، روی این موضوع بررسی کردم که چگونه می‌توانیم هم ایرانی باشیم و هم کلیشه‌ای برخورد نکنیم. روی چاپ‌های سنگی مطالعه کردم و در عین حال سعی کردم فرم چشم‌ها، بدن‌ها و نوع پوشش را به ایرانی بودن نزدیک کنم. خطوط چاپ سنگی و چشم‌های بادامی جز لاینفک نقاشی‌های قدیمی ایرانی هستند که من از این موضوع در پوستر استفاده کردم.

بیدقی در خصوص لحاظ کردن شرایط حال حاضر و بحران کرونا در طراحی پوستر بیان کرد: جشنواره آنلاین برگزار می‌شود و اگر دقت کنید تعداد پرسوناژها در پوستر زیاد است. علت «تک‌عنصری» نبودن پوستر هم این است که پرسوناژها کنار هم و با فاصله‌گذاری اجتماعی دیده شوند. بچه‌ها با هم ارتباط دارند اما از دور و در واقع، همه – غیر از بچه‌ای که دست خواهر کوچکترش را گرفته یا با دوستی سوار قایق است- در جای جای این پوستر پراکنده هستند. در مجموع بچه‌ها از هم فاصله دارند.

او گفت: پروانه المان مشترک در این پوستر است و این پروانه فرم ارتباطی بچه‌ها محسوب می‌شود.این گرافیست درباره تفاوت‌های تکنیکی موجود در طراحی پوستر دوره سی‌و‌سوم اظهار داشت:  مهمترین تفاوت پوستر امسال با سال گذشته، برگزاری مجازی جشنواره است. مسئله بعدی این است که من هیچ‌گاه دوست ندارم فقط یک نگاه و تکنیک را در پوسترهایم به کار ببرم. من ۹ دوره پوسترهای جشنواره فیلم فجر را کار کردم و هیچ کدام از نظر تکنیک شبیه هم نیستند. برای بیشتر از ۳۰ یا ۴۰ جشنواره خارجی پوستر  طراحی کرده‌ام و همین تعداد هم جشنواره داخلی در کارنامه کاری‌ام دارم، اما تکنیک هیچ کدام به هم شبیه نیست. او اظهار داشت: پوستر میزان اهمیت یک جشنواره را نشان می‌دهد. از نگاه من اهمیتی ندارد که پوستر برای جشنواره فجر یا جشنواره‌های خارجی باشد. درواقع داخلی و بین‌المللی بودن آن  اولویت نیست بلکه در همه حال پوستر باید خوب باشد. به این جهت که امضا و اسم طراح تا ابد روی آن باقی خواهد ماند. به همین دلایل طراحی پوستر بخش مهمی در حوزه گرافیک است.بیدقی همچنین درباره اهمیت بخش طراحی پوستر در جشنواره‌ها و رویدادهای مختلف گفت: طراحی پوستر نه تنها در جشنواره بین‌المللی در رده کودک و نوجوان حائز اهمیت است بلکه دروازه‌ای است که بیننده و مخاطب از آن طریق  وارد ماجرا و مبحث آن جشنواره می‌شود. به همین جهت اهمیت پوستر جشنواره بسیار زیاد است.