|
استادیِ جورجینیو و معمای کانته برای ساری
جاناتان ویلسون
پرس علیه پرس، 3-3-4 مقابل 3-3-4، بالهایی که در عرض حرکت میکنند و به تو میزنند و فولبکهایی که وظیفه اصلیشان اضافه شدن به خط حمله است، نه دفاع کردن: چلسیِ مائوریتزیو ساری و لیورپولِ یورگن کلوپ با مفهومی مشترک از فوتبال بازی میکنند و جدال امشب دو تیم فرصت دیگری برایمان فراهم میکند تا تقابل این دو سبک شبیه به هم را تماشا کنیم.
نباید برای پیشبینی این بازی جدال دو تیم در جام اتحادیه را خیلی جدی بگیریم، چون هم ساری و هم کلوپ عملا تیم دومشان را به زمین فرستاده بودند. اما در هر صورت با اینکه چلسی موفق شد در آنفیلد به پیروزی برسد، خط میانی لیورپول میتواند نقطه برتری آنها در رویارویی لیگ باشد.
چلسی با سرعتی خیرهکننده بدل به تیم ساری شده، اما رژیم جدید استمفورد بریج وضعیتی نامشخص برای انگولو کانته پدید آورده است. ساری با خودش جورجینیو را از ناپولی به چلسی آورد، هافبکی که فصل پیش مترونوم تیم او بود، هافبکی که ریتم بازی تیمش را کنترل میکند. البته شک و تردیدهایی در مورد جواب دادن این نوع فوتبال در لیگ برتر وجود داشت، اما جورجینیو خیلی زود مهر خودش را روی تیم و لیگ جدیدش زد و حالا رکورددار بیشترین پاس در یک بازی در تاریخ لیگ برتر است. اینکه چندتا از این 180 پاس واقعا برای تیمش مفید بودند البته بحث دیگری است.
مسئله بزرگ چلسی اما همین درخشش جورجینیو در پستی که ایتالیاییها به آن رجیستا میگویند در سیستم 3-3-4 و معنایی که برای کانته میدهد است. کانته انرژی فوقالعادهای دارد، انرژیای که در فصلی که با لستر سیتی قهرمان لیگ برتر شدند باعث شده بود دنی درینکواتر شبیه یک پیرلویِ انگلیسی به نظر برسد. کانته در پست هافبک دفاعی عملا در دو نقش بازی میکرد و راست و چپ درینکواتر را پوشش میداد. این انرژی اما وقتی پست کانته تغییر کند و به جای هافبک دفاعی میانی بدل به چیزی شبیه یک هافبک باکس-تو-باکس شود، کارکرد و فایده خودش را تا حد زیادی از دست میدهد.
این تغییر پست باعث شده که میانگین شوتهای کانته در این فصل به دو برابر فصول گذشتهاش در لیگ برتر برسد. کانته در سه فصلی که در انگلیس حضور داشته، هر فصل تنها یک گل در لیگ زده. دلیل این آمار نه فرصتهای کمی که نصیبش شده است. حقیقت اینجاست کانته با تمام تواناییهای فوقالعادهاش در خراب کردن بازی حریف، تکنیک بالایی برای شوت زدن و گل زدنندارد.
نکته بعدی اینجاست که آمار تکلها و قطع توپهای کانته هم در این فصل پایین آمده. با اینکه تغییر سبک چلسی، از فوتبالی واکنشگرا تحت رهبری آنتونیو کونته به فوتبالی کنشگرا و مالکانه با ایدههای ساری، قطعا عاملی مهم در این تغییر آمار بوده، اما مشخص است که پست جدیدی که کانته خودش را در آن میبیند لزوما مناسب خصوصیات ویژه بازیاش نیست.
راه حل برای ساری شاید قرار دادن کانته کنار جورجینیو باشد. در این پست او میتواند به عنوان محافظ جورجینیو بازی کند و از انرژی بالای خودش در بعد دفاعی بیشترین استفاده را ببرد. این تصمیم البته به معنای تغییر سیستم به 1-3-2-4 خواهد بود، سیستمی که آخرین بار ساری سال 2011 در در تیم سورنتو از آن استفاده کرد. در ضمن چنین تغییر سیستمی باعث میشود متئو کواچیچ از پست خودش خارج شود و نقش شماره 10 را بگیرد، کواچیچی که در سه سال و نیم گذشته تنها یک گل در بازیهای لیگ زده. در واقع مشکل بزرگ ساری این است که هیچ هافبکی در چلسی ندارد که نقش مارک همسیک در ناپولی را برایش بازی کند، هافبکی که خلاقیت در بعد هجومی داشته و گلزن باشد. شاید سسک فابرگاس بتواند چنین نقشی را برای ساری بازی کند.
به هر سو حرفی که هفته پیش ساری درباره لیورپول زد و گفت چلسی او شاید یک سال دیگر به جایگاهی که الان تیم کلوپ به آن رسیده برسد منطقی به نظر میآید، به خصوص با در نظر گرفتن فرصت کمی که مربی سابق ناپولی برای کار با تیم و بازیکنان جدیدش داشته. لیورپول در بازی امشب قدرت بیشتری در مرکز زمین خواهد داشت. روبرتو فرمینو و دنیل استوریج روی هم شش گل در این فصل زدهاند، اما از 17 گلی که چلسی زده تنها سه گلش را مهاجمین مرکزی و هافبکهای میانیاش زدهاند.
البته که مهار ادن آزارد در فرمی که این فصل دارد واقعا کار بسیار دشواری است، اما حداقل لیورپولیها میدانند خطر اصلی حریف از چه ناحیهای است. برای چلسی اما خواندن دست لیورپول در بعد هجومی دشوارتر است و همین نکته میتواند سرنوشت جدال بزرگ امشب را رقم بزند.
والورده در مسیر لوییس انریکه
ریچارد مارتین
باخت شوکه کننده چهارشنبه شب بارسلونا مقابل لگانس، ارنستو والورده را با همان مشکلی روبهرو کرد که سلفش، لوییس انریکه نیز داشت؛ اینکه چطور در تیمش از سیستم چرخشی استفاده کند به نحوی که بازیکنانش را برای بازیهای حساس سرحال نگه دارد و امتیاز هم از دست ندهند. والورده برابر تیمی که از پنج بازی ابتدایی خود تنها یک امتیاز گرفته بود، به خوردی آلبا، انتخاب اولش در دفاع چپ و همچنین لوییس سوارس استراحت داد، کاری که تصور میشد ریسک زیادی به همراه نداشته باشد. وقتی با گل فیلیپ کوتینیو نیمه اول را با برتری به پایان رساندند همه چیز درست به نظر میرسید اما تیم کوچک مادریدی از نداشتن پشتوانه بارسلونا بهره برد و با زدن دو گل در ۶۹ثانیه در نیمه دوم کار را به سود خودش تمام کرد. پاسخ والورده آوردن سوارس و آلبا به جای منیر الحدادی و توماس فرمالن بود که روی گل تساوی نبیل الظهر غافلگیر شد. او مالکوم برزیلی را هم که تابستان از بوردو خریدند و هنوز نتوانسته بود خودش را نشان بدهد به بازی آورد اما هیچ کدام از سه بازیکن تعویضی مانع از نخستین شکست فصل مدافع عنوان قهرمانی نشدند.
مهره چینی والورده یکی از دلایل این شکست غیرمنتظره عنوان شد که بخصوص بعد از تساوی۲-۲ با تیم خیرونا در ابتدای هفته گذشته مورد توجه قرار گرفت؛ در آن بازی هم والورده به چند بازیکن اصلی تیم استراحت داده بود. بارسلونا در بازی ماه گذشته با رئال سوسیداد هم که به سرخیو بوسکتس استراحت داده بود، با مشکل مواجه شد اما با آوردن ستاره خط میانیاش 2 بر یک به پیروزی رسید. مربی سابق اتلتیک بیلبائو فصل قبل هم مورد انتقاد قرار گرفت به این دلیل که بازیکنانش را نوبتی به کار نمیگیرد بخصوص اواخر فصل که قهرمانی در لالیگا قطعی به نظر میرسید و همین باعث خستگی ستارهها و ناکارآمدیشان به ویژه در دیدار لیگ قهرمانان مقابل رم شد.
لوییس انریکه هم در آخرین فصل کارش در بارسلونا به این دلیل که بیش از حد از سیستم چرخشی استفاده میکند، مورد انتقاد قرار گرفت، در آن فصل بارسلونا قهرمانی لالیگا را به رئال مادرید داد که این سیستم برایش فوقالعاده بود و تیم زینالدین زیدان علاوه بر فتح اسپانیا از قهرمانیاش در اروپا نیز با موفقیت دفاع کرد.
سیاست باشگاه کاتالان در فصل نقل و انتقالات هم بیشتر شبیه یک تمرین برای ساختن تیم است تا دست زدن به هسته مرکزی تیم که فصل قبل دوگانه لیگ و جام حذفی را برده چون هیچ یک از خریدهای جدید تیم بیشتر از یک بار در بازیهای لیگ در ترکیب اصلی قرار نگرفتهاند. نمیتوان گفت برنامه باشگاه برای سیستم چرخشی تا به حال موفق بوده چون هر بار که مربی به ترکیب اصلی خود دست زده، تیمش با مشکل مواجه شده است.
اخبار
ترس از محلی شدن و عقده اروپایی بیانکونری
رایت تامپسون
در شبی خنک زیر سایه کوهستان آلپ یوونتوس خیلی زود تکلیف بازی مقابل بولونیا را مشخص کرد تا تمام فکر و حواس بانوی پیر تورین متوجه بزرگترین جدال فصل سری آ شود. بعد از بازی که عملا در همان 16 دقیقه اول با گلهای پائولو دیبالا و بلز ماتویدی به پایان رسید، مکس الگری در کنفرانس مطبوعاتی حاضر شد تا به سوالات خبرنگاران پاسخ دهد. دو ژرونالیست اول حرفی از ناپولی نزدند، تا اینکه سومی بالاخره سوال اصلی را مطرح کرد: ناپولی به دنبال دومین پیروزی پیاپی در خانه یوونتوس است. «بازیهای روبروی هم همیشه پچیده است. ناپولی دشمن اول یوونتوس به حساب میآید.» این پاسخ الگری بود. یووه و ناپولی یک بار دیگر در ردههای اول و دوم جدول سری آ ایستادهاند، مثل دو سال اخیر. اواخر فصل گذشته شاگردان مائوریتزیو ساری به استادیوم آلیانتس تورین آمدند و سه امتیاز را با ضربه سر کالیدو کولیبالی با خودشان به ناپل بردند. این پیروزی در آن شب انگار به شکلی نمادین خبر از پایان یک دوران و شروع دورانی دیگر میداد. این تغییر دوران شکل گرفت، اما نه به آن شکل یک انتظارش را داشتیم.
ناپولی یوونتوس را در تورین شکست داد، اما موفق نشد از این پیروزی بزرگ راهی برای قهرمانی بسازد. بدین ترتیب بیانکونری در آخرین فصل جیجی بوفون برای هفتمین بار پیاپی اسکودتو را فتح کردند و سپس در تابستان کل فوتبال ایتالیا را با خرید کریستیانو رونالدو تغییر دادند. حالا رونالدو برای یووه بازی میکند و بوفون درون دروازه پاریس سن ژرمن قرار میگیرد، منظرهای که هنوز به آن عادت نکردهایم و همچنان غریب به نظر میرسد.رونالدو با اینکه چهارشنبه شب خودش گل نزد اما تاثیر زیادی روی بازی تیمش داشت، بازیای که خیلی زود برای مربی حریف، پیپو اینتزاگی، مهاجم سابق بیانکونری، به پایان رسید. خانه یوونتوس در این شب همان حال و هوای همیشگی را داشت. دیجیِ استادیوم آلیانتس طبق معمول عشق و علاقهاش به گروههایی مثل «استپنولف» و «ایسی-دیسی» را نشان میداد و اولتراها در کوروا سود با قطعاتی که او پخش میکرد آواز سر میدادند.
یکی از زیباییهای شهر تورین در این است که انگار هیچوقت تغییر نمیکند. اما امسال حس و حال دیگری در شهر برپاست. شش هفته از فصل گذشته اما فوتبال ایتالیا هنوز پیوستن رونالدو به یوونتوس را کامل هضم و درک نکرده. یوونتوس با این خرید یک بار دیگر نشان داد حاضر است دست به هر کاری بزند تا جایگاهی کنار بزرگترین باشگاههای اروپا پیدا کند. بله یوونتوس هفت بار پیاپی فاتح سری آ شده، اما در کل تاریخش تنها دو بار جام باشگاههای اروپا را فتح کرده. آخرین قهرمانی آنها در بزرگترین تورنمنت باشگاهی جهان به سال 1996 بر میگردد. یوونتوسیها در هفت فینال اروپایی هم شکست خوردهاند، از جمله دو بار در سالهای 2015 و 2017 مقابل بارسلونا و رئال مادرید. بزرگترین ترس خانواده آنیلی، مالکین باشگاه و موسسان کمپانی فیات، محلی شدن است و دغدغه اصلی آنها اثبات یوونتوس در جایگاهی فراتر از فوتبال ایتالیا. باشگاه یوونتوس در تلاشی بیوقفه است تا بزرگی خودش را به همه نشان دهد. برای رسیدن به این هدف قدم نهایی فتح دوباره اروپا بعد از بیش از دو دهه است. تا فینال چمپیونز لیگ اما هنوز زمان زیادی باقی مانده. بزرگترین بازی فصل سری آ اما همین امشب است. فردای بازی یوونتوس و بولونیا، جدال بیانکونری مقابل پارتنوپی تیتر یک روزنامه گاتزتا دلو اسپورت بود، جدالی که از آن از همین حالا به عنوان فینال لیگ نام برده میشود. در واقع انگار این شش هفته ابتدایی تنها درآمدی بر این بازی بوده. یووه این مقدمه را امتیازات کامل پشت سر گذاشت. ناپولی اما با رهبری کارلو آنچلوتی یک لغزش بزرگ مقابل سمپدوریا داشت. با این حال پیروزی شاگردان کارلتو در بازی امشب امتیاز دو تیم در صدر جدول را برابر خواهد کرد. برای یوونتوس این بازی قدمی دیگر در راه جدا شدن از فوتبال ایتالیاست. برای بخش اعظمی از هواداران ناپولی اما این فرصتی برای پیروزی بر شمالیهایی است که نگاهی از بالا به پایین به آنها دارند. در نهایت البته جدال در استادیوم آلیانتس رویارویی بهترین تیمهای سری آ در سه سال اخیر است.
بوفون: تنها یک بازیکن باهوش در ایتالیا وجود دارد
دروازهبان پاری سن ژرمن معتقد است تنها یک بازیکن مستعد فوتبال ایتالیا وجود دارد.
به گزارش آس، جانلوئیجی بوفون در یک مصاحبه درباره تیم ملی فوتبال ایتالیا صحبت کرد. دروازهبان پاری سن ژرمن به صورت کاملا آشکار به سطح پایین تیم ملی کشورش نسبت به دیگر تیمها اشاره کرد. اسطوره سابق یوونتوس درباره این موضوع گفت: تنها یک بازیکن مستعد در ایتالیا وجود دارد که آن مارکو وراتی است. او بازیکن فوق العادهای است که یک سطح از دیگر بازیکنان بالاتر است. وراتی خیلی خوب به توپ ضربه میزند. او بازیکن باهوشی است که گاهی اوقات همه آن را درک نمیکنند.
بوفون هرگز درباره بیان نظرات خود ابایی ندارد و در رابطه با بازگشت احتمالی خود به تیم ملی اظهار کرد: مکالمه من با روبرتو مانچینی کاملا روشن بود. در ۴۰ سالگی دوست ندارم به تیم ملی دعوت شوم صرفا برای این که در تیم ملی حضور داشته باشم. از بودن در کنار خانوادهام و سعی در جبران زمانهای از دست رفته به خاطر حضور در تیم ملی احساس خوبی دارم.
دروازهبان ایتالیایی برای تیم ملی ۱۷۶ بازی انجام داد و پنج جام جهانی و چهار یورو را تجربه کرد. او توانست در سال ۲۰۰۶ قهرمان جهان شود.
|
|
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/3886/15352/56502
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/3886/15352/56503
آدرس مطلب: http://emtiazdaily.ir/newspaper/page/3886/15352/56504
|
عناوین این صفحه
- استادیِ جورجینیو و معمای کانته برای ساری
- والورده در مسیر لوییس انریکه
- اخبار