آخرین باری که رئال مادرید در خانه به رئال سوسیداد باخت به سال ۲۰۰۴ و آخرین بازی فصل برمی‌گردد. رئال این فصل را با پنج شکست پیاپی به پایان برد و در نهایت در رده چهارم جدول لا لیگا قرار گرفت. در این دوران فلورنتینو پرز رئیس باشگاه بود (دوران اولش) و سانتیاگو سولاری بازیکن تیم.

رئال با باخت این هفته‌اش در برنابئو مقابل سوسیداد ده امتیاز از صدر فاصله گرفت و در همان رده چهارم ماند. وضعیت رئال این فصل شباهت‌های زیادی با رئالِ ۲۰۰۴ دارد، و نه فقط به خاطر حضور پرز و سولاری. 

پرز در ابتدای فصل ۲۰۰۳-۲۰۰۴ هیچ خرید بزرگی نداشت چراکه به فلسفه «زیدان‌ها و پاوون‌ها» باور داشت. در واقع او در طی سه فصل گذشته‌اش هم فقط یک کهکشانی خریده بود: رونالدوی اصلی. حالا به خریدهای رئال در چند سال اخیر نگاه کنید. 

تنها بازیکنی که در میان آن‌ها نزدیک به جایگاهی کهکشانی می‌شود تیبو کورتوا است. پرز در سال‌های اخیر تلاش کرده تیمش را با استعدادهایی برای آینده پر کند، بازیکنانی از جمله لوکاس وازکز، دنی سبایوس، خسوس وایخو و تئو هرناندز.

نتیجه این رویکرد، مثل اتفاقی که در دوران اول ریاست پرز افتاد، اتکای بیش از حد به ستاره‌های تیم و استفاده بیشتر از توان آن‌ها می‌شود، با این امید که بالاخره یک روزی این بازیکنان جوان بدل به ستاره‌های جدید شوند. منطق این رویکرد از منظر اقتصادی قابل درک است. در ضمن رئال با این رویه‌ای که پیش گرفت سه بار پیاپی قهرمان چمپیونز لیگ شد، وضعیتی شبیه پیش از سال ۲۰۰۴ که مادریدی‌ها در سه فصل دو بار لیگ را بردند و یک بار اروپا را فتح کردند.

اما مشکل بزرگ در چنین رویکردی از دست دادن تعادل اسکواد است. اگر جوانانی که قرار است کهکشانی‌های نسل بعد شوند، کیفیتی یک سطح پایین‌تر پیدا کنند و بدل به بازیکنانی بسیار خوب، اما نه ابرستاره شوند، اتکای باشگاه به کهنه‌سواران کهکشانی‌اش بیشتر از قبل می‌شود. 

در این شرایط اگر مربی‌ای که مهندس سه قهرمانی اروپا بوده در تابستان تیم را ترک کند و جانشین‌اش بعد از چند ماه اخراج شود و جانشین این مربی اخراجی چون آتش‌نشانی مدام در جنگ برای بازگرداندن آرامش به تیم باشد، همین وضعیتی که حالا می‌بینیم پیش می‌آید. و البته فراموش نکنیم که بزرگ‌ترین گلزن تاریخ باشگاه هم بعد از نزدیک به یک دهه برنابئو را ترک کرده و راهی تورین شده.

سولاری بعد از شکست خانگی این هفته تمرکز مطبوعات را روی داوری و استفاده نکردن به جا از وار برد. در مورد برخورد جرونیمو رولی با وینیسیوس جونیور سولاری حق داشت، چون فاصله داور با صحنه خیلی زیاد بود و کاملا منطقی به نظر می‌رسید که اتاق وار بهش پیشنهاد بدهد حداقل یک بار دیگر صحنه را تماشا کند. کارت زرد دوم وازکز هم با اینکه بر طبق قوانین درست بود کمی سختگیرانه به نظر می‌رسید.

با این وجود هیچکدام از این تصمیمات بحث‌برانگیز داور توجیهی برای نمایش به هم ریخته رئال نبود، در شبی که وینیسیوس تنها پرتوی امید برای مادریدی‌ها به چشم می‌آمد و سیوهای کورتوا تیم را تا دقایق آخر در جریان بازی نگه داشته بود. 

تصمیم سولاری برای بیرون بردن کازمیرو و به زمین فرستادن ایسکو هم کمکی به تیمش نکرد. شاید بهترین توصیف برای نمایش رئال در این بازی را خود لوکا مودریچ داشت: «ما نمیتونیم تمام بازی‌های را انقدر گ... شروع کنیم. مسئله نه داور است و نه وار».

حق با مودریچ است. سولاری تیمی آشوب‌زده را در اختیار گرفته و ماموریتی بسیار دشوار در راه درست کردنش در پیش دارد. اگر البته حمایت لازم ازش به عمل بیاید.

 

لیورپول در دیداری خارج از خانه مقابل ولورهمپتون در دور سوم جام حذفی انگلیس ۲-۱ تن به شکست داد از صعود به مرحله یک شانزدهم نهایی باز ماند. در این بازی صدرنشین جدول رده‌بندی لیگ برتر انگلیس پس از مصدومیت مدافع صرب خود دژان لوورن، از بازیکنی 16 ساله به نام کی یانا هوور استفاده کرد و عملکردش هم رضایت سرمربی تیم یورگن کلوپ را جلب کرد. هوور سومین بازیکن جوان تاریخ باشگاه لیورپول بعد از ژروم سینکلیر و جک رابینسون شد وقتی که جای لوورن را گرفت، لوورنی که به دلیل مصدومیت همسترینگ میدان را ترک کرد. 

با آسیب دیدن لوورن بحران مصدومیت‌های لیورپول در مرکز خط دفاعی شدت گرفت چرا که این تیم پیش از این هم جو گومز و جوئل ماتیپ را هم به دلیل مصدومیت در اختیار نداشت.

کلوپ در پایان بازی گفت: چیزی که من شنیده‌ام این است که لوورن از ناحیه همسترینگ مصدوم شده است اما پیش از این هیچ نشانه‌ای مبنی بر احتمال مصدومیت او از این ناحیه وجود نداشت. من از همه پرسیدم. هیچ نشانه‌ای نبوده، هیچ و ناگهان این اتفاق برای او رخ داده است.

چرا از بازیکنی ۱۶ ساله مانند هوو در این بازی به جای لوورن استفاده کرد؟ به میدان فرستادن هوور تصمیمی بود که من گرفتم و باید می‌گرفتم. نمی‌دانم که اگر من از ابتدای بازی او را به میدان می‌فرستادم شما چه می‌خواستید بگویید، آن هم با این وضعیت فعلی که مرکز خط دفاعی‌مان دارد. احتمالاً از حالا هم چند تا آدم‌های باهوش به من می‌گویند که برای جام حذفی انگلیس ارزش قائل نشده‌ام و از این جور چیزها. ما تمام تلاش‌مان را کردیم و هر کاری که می‌شد انجام دادیم. این‌ها همه به کنار، به میدان فرستادن یک پسر 16 ساله از ابتدای مسابقه منطقی نیست. 

در شرایط عادی ما باید صبر کنیم تا او کاملاً آماده چنین بازی‌هایی شود اما او امشب به میدان رفت و کارش را هم خوب انجام داد. خب گاهی اوقات هم که شما نیاز مبرم به بازیکن دارید، این اتفاق رخ می‌دهد. آن وقت هم چیزی که اهمیت دارد این است که بازی‌تان چقدر کیفیت دارد نه اینکه چقدر سن و سال دارید. هوو کارش را خوب انجام داد پس همه چیز روبراه است. تمام

کلوپ تیمش را با ۹ تغییر نسبت به تیمی که در لیگ برتر انگلیس به میدان می‌فرستد، در دور سوم جامی حذفی انگلیس راهی میدان کرد که هوور تنها یکی از سه بازیکن نوجوان آن بود. دو بازیکن دیگر کورتیس جونز و رافائل کاماچو بودند که آنها هم اولین بازی‌های رسمی‌شان را برای لیورپول انجام می‌دادند. 

با این تغییرات، لیورپول که شنبه هفته آینده در لیگ برتر باید به مصاف برایتون برود، یکی از پایین‌ترین میانگین‌های سنی را برای رقابت‌ها به ثبت رساند.

انتقاداتی که از تصمیمش صورت گرفت: ما نیامده بودیم که رکورد جهان را برای تبدیل شدن به جوان‌ترین تیم بشکنیم، هر چند این اتفاق خوبی است. این پسر‌ها در کنار ما هستند و با ما تمرین می‌کنند. به همین دلیل من فکر کردم که به اندازه کافی آماده هستند که بتوانند در کنار ما تمرین کنند. با توجه به مشکلات، مصدومیت‌ها و بیماری تعدادی از بازیکنان‌مان ما مجبور به انجام این تغییرات بودیم. در میان بازیکنان ما تنها دژان در سه چهار هفته اخیر کلی بازی کرده بود، تقریباً در تمام بازی‌ها. برای همین هم امروز روی او فشار آمد و مصدوم شد. 

هندرسون هم روز قبل از بازی مصدوم شد. جیمز میلنر هم از قبل مصدوم بود. این وضعیت ماست. وضعیت جالبی نیست اما قابل تغییر هم نیست. داستان بازی هم همین بود.

 

حتی ویرجیل ون دایک هم نیاز به زوجی در خط دفاعی دارد. مصدومیت دژان لوورن در بازی لیورپول مقابل ولوز که به حذف این تیم از اف‌ای کاپ منجر شد اما ون دایک را برای حداقل دو بازی آینده در لیگ برتر تنها خواهد گذاشت. با توجه به مصدومیت جو گومز و جوئل ماتیپ، یورگن کلوپ باید راهی برای گذر از این بحران جدی پیدا کند. وقتی در کنفرانس مطبوعاتی بعد از بازی از کلوپ پرسیده شد آیا مصدومیت لوورن سردردی برایش ایجاد می‌کند یا نه او پاسخ داد: «معلومه. نظر خودت چیه؟» جواب اندکی تند کلوپ شاید به این خاطر بود که او نه تنها از مصدومیت لوورن کلافه بود، بلکه دستش برای استراحت دادن به مدافع کرواتش را هم قبل از بازی بسته می‌دید. لوورن تنها بازیکنی بود که در تمام شش بازی اخیر لیورپول در ترکیب اصلی به زمین رفت: «دژان نباید امروز بازی می‌کرد و باید روی نیمکت می‌نشست».لیورپول هفته آینده در لیگ مقابل برایتون قرار می‌گیرد و هفته بعدش به جدال کریستال پالاس می‌رود. این دو بازی‌ایست در آن‌ها کلوپ فقط ون دایک را به عنوان مدافع میانی تخصصی خواهد داشت. امید کلوپ به این است که حداقل برای بازی مقابل لستر یکی از گومز و ماتیپ و لوورن از مصدومیت برگردند. تا آن روز اما مربی آلمانی قرمزپوشان آنفیلد باید راهی برای چیدن تیمش مقابل برایتون و پالاس و کسب شش امتیاز از این دو بازی پیدا کند.در بازی دیشب مقابل ولوز فابینیو زوج لوورن در مرکز خط دفاعی بود و بعد از اینکه لوورن بیرون رفت کی-جانا هوورِ 16 ساله جایش را در زمین گرفت. این پدیده جدید لیورپول با اینکه نشانه‌های مثبت زیادی در بازی‌اش دیده شد، مشخصا هنوز راه زیادی برای بدل شدن به مدافعی قابل اطمینان دارد. فابینیو هم با اینکه با همان اعتماد به نفس همیشگی بازی می‌کرد، روی گل رائول خیمنز مقصر بود.منطقی است فکر کنیم کلوپ برای دو بازی آینده از زوج ون دایک و فابینیو در قلب خط دفاعی‌اش استفاده کند. این دو بازیکن قطعا بازی‌سازترین زوج خط میانی لیگ برتر را تشکیل خواهند داد. اما مشکل اینجاست که فابینیو عادت دارد با پوششی پشت سرش بازی کند و برای تطبیق با پست جدیدش باید کمتر دست به ریسک بزند. مشکل بعدی هم ضربه‌ایست که به خط میانی لیورپول به خاطر عقب رفتن فابینیو می‌خورد است. در شکست مقابل منچستر سیتی جای خالی فابینیو در این خط کاملا احساس می‌شد.گذر از بحران‌های مصدومیت معمولا بخشی از راه قهرمانی در لیگ برتر بوده. سیتی در ابتدای فصل با این مشکل روبرو بود، وقتی بهترین بازیکن فصل گذشته‌شان، کوین دبروینه، و بهترین گلزن یک دهه اخیرشان، سرخیو آگوئرو، را در اختیار نداشت. حالا نوبت به لیورپول رسیده که از این چالش عبور کند. رد شدن از این بحران می‌تواند شانس لیورپول برای شکستن این طلسم سه دهه‌ای را بیشتر کند. اما اگر شاگردان کلوپ مقابل برایتون و پالاس امتیاز از دست بدهند سرنوشت لیگ برتر دچار تغییر و تحولاتی دیگر خواهد شد.

 

یکی از اصلی‌ترین اصول روانشناسی ورزشی کنترل است. یکی از مهمترین زیرشاخه‌های این کنترل باور به توانایی خود برای رسیدن به اهداف کوچک و بزرگ است. این کنترل معمولا در دو سطح مطرح می‌شود: میکرو (من توانایی گل کردن این توپ را دارم) و ماکرو (من توانایی تبدیل شدن به بازیکنی درجه یک را دارم). مشکلی که فوتبال مدرن با بازیکنان جوانش دارد برخورد متضاد در این دو جنبه است. باشگاه‌های بزرگ مدام به بازیکنان آکادمی‌شان می‌گویند منتظر فرصت‌شان برای تیم اول بمانند (ماکرو)، و وقتی این فرصت پدید می‌آید از آن‌ها انتظار دارند سریع خودشان را نشان دهند (میکرو). بازیکنان نسل جدید فوتبال انگلیس اما راهی جدید برای تن ندادن به این رویکرد باشگاه‌هایشان پیدا کرده‌اند. یک سال پیش جیدون سانچو فقط 16 دقیقه در بالاترین سطح فوتبال اروپا بازی کرده بود. حالا اما سانچوی 17 ساله کنترل سرنوشتش در دست خودش گرفته، با رد کردن پیشنهاد منچستر سیتی و پیوستن به بوروسیا دورتموند.در تئوری شاید تصمیم سانچو چندان هم سخت و پیچیده به نظر نرسد. خواسته او بازی برای تیم ملی انگلیس، حضور در چمپیونز لیگ و پیشرفت سریعش بود. دورتموند باشگاهی بود که شهرت به بازی دادن به بازیکنان جوان داشت. پس جواب این معادله مشخص بود. اما فراموش نکنیم سانچو پیشنهاد حقوق هفته‌ای 30 هزار پوندی را از سوی سیتی رد کرد، درآمدی که می‌توانست خیالش را از بابت وضعیت مالی‌اش راحت کند. در ضمن ترک وطن در هیچ سنی ساده نیست، چه برسد به 17 سالگی. اما نتیجه تصمیم سانچو او را ظرف یک نیم فصل بدل به یکی از درخشان‌ترین استعدادهای فوتبال اروپا کرد، تا حدی که باشگاه دورتموند با فروش کریستین پولیسیک، که قبل از سانچو قرار بود ستاره اول آن‌ها شود، خیلی راحت موافقت کرد. سانچو این فصل 1800 دقیقه در بوندسلیگا بازی کرده، یعنی تقریبا 1000 دقیقه بیشتر از زمانی که روبن لوفتس-چیک کلا برای تیم اول چلسی به زمین رفته، بازیکنی که چهار سال بزرگ‌تر از سانچو است. حالا کالوم هادسون-اودوی در آستانه پیش گرفتن راهی مشابه با سانچو است. هادسون-اودوی که این فصل فقط 69 دقیقه برای چلسی در لیگ بازی کرده مورد توجه بایرن مونیخ قرار گرفته. مونیخی‌ها تا امروز دو پیشنهاد برای خرید این استعداد جوان به چلسی داده‌اند و تا سطح 30 میلیون پوند هم بالا رفته‌اند. چلسی هنوز با این ترنسفر موافقت نکرده، اما با توجه به خرید پولیسیک از دورتموند به احتمال زیاد این توافق به زودی انجام خواهد شد.یکی از دلایل موفقیت انگلیس در رده‌های سنی پایین‌تر در سال‌های اخیر همین تغییر ذهنیت فوتبالیست‌های جوانش بوده، بازیکنانی که دیگر منتظر تصمیم‌گیری باشگاه‌هایشان نمی‌شینند و سرنوشت‌شان را در کنترل خودشان می‌گیرند. حرف این نسل جدید این است: اگر باشگاه من قدرم را نمی‌داند، باشگاهی دیگر پیدا می‌کنم که قدرم را بداند.